25 ตุลาคม 2545 13:18 น.
รุ้งสวรรค์
รักของเธอ..
เป็นความรักที่หวานซึ้ง..
รักของฉัน..
เป็นความรักที่จริงใจ...
รักของเรา..
เป็นความรัก..ที่สดใส
ถึงแม้ระยะทางที่แสนห่างไกล...
ไม่เคยจะทำให้รักเราจางหาย...
ความรักจากเธอ...
เป็นความรักที่สัมผัสได้
ีความรักของฉันคล้าย...ความห่วงหาอาทร..
ความรักจากเราสอง...
เป็นความรักที่..นิรันดร..
ปล...รักเรา..จะไม่มีวันจาง
24 ตุลาคม 2545 20:15 น.
รุ้งสวรรค์
ตอบใจตัวเองมานาน
แอบรอคอยเธอก็รู้
อยากให้เธอลองตรองดู
ในความทรงจำ เก็บไว้
ต่างคนมีทางต้องเดิน
อาจมีเวลาต้องไกล....
หนึ่งคนยังคงคอยใจ...
ยังคงคอยไปอย่างนั้น..
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า
หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์
จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น..
ต่างคนเติมใจให้กัน
เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม
ตอบใจตัวเองมานาน
แอบรอคอยเธอก็รู้
อยากให้เธอลองตรองดู
ในความทรงจำ เก็บไว้
24 ตุลาคม 2545 20:14 น.
รุ้งสวรรค์
วันนี้เราอยู่คนละครึ่งฟ้า
เราอยู่ห่างไกลตา..กันและกัน
สิ่งหนึ่งที่ยังคงความสัมพันธ์
คือเธอ..และฉันยังคงรักกัน...
ถึงแม้เราจะอยู่กันห่าง..
ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคเสมอ
ในความทรงจำ ของฉันและเธอ..
จะยังคง..มีกันเสมอ..และตลอดไป
24 ตุลาคม 2545 19:59 น.
รุ้งสวรรค์
เหมันต์ที่ผ่านพ้นไป
ผ่านไป พร้อมใบไม้บาง
ร่วงลงพริ้ว ปลิวลู่ลงทาง
ดูใบไม้วาง อ้างว้าง เอกา
เหมือนรักที่จากฉันไป
จากไป เหลีอไว้แต่น้ำตา
หลั่งรินไหล ท่วมใจท่วมขอบฟ้า
ดังไฟ รักพา ฤทัย แหลกราน
เพียง หวังไขว่คว้า
ข้า เหลือแค่ อาลัย
สุดจะเอ่ย บอกใคร
ยั้งใจ มิให้ หลงน้ำคำ
เหมันต์ยังผ่านเช่นเคย
อย่าเลย ฉันกลัว บอบช้ำ
อย่าตอกย้ำ ในความ ทรงจำ
โอ้เหมันต์ อย่าผ่าน มาเลย
23 ตุลาคม 2545 17:00 น.
รุ้งสวรรค์
เพราะว่าฉันและเธอ...
อยากจะบินไปยังฟ้า..ไกล..
ไปให้ถึงเส้นขอบฟ้า..
ฟ้าที่แสนกว้างใหญ่..
อาจจะไกลสักกี่ล้านไมล์..
แต่เรานั้นไม่หวั่นไหว...
จะบินไปด้วยกัน..แม้หนทางยาวไกล
จะมีกันและกัน..แม้จะนานเพียงใด..
มี..มีเพียงสองเรา..ท่ามกลางแสงของดวงดาว..
สายลมเหน็บหนาวขอบฟ้ายังดู..ห่างไกล..
เพราะว่าฉันและเธอ..
ต่างก็มองไปยังที่เดียว..
นั่นคือฟ้า..ที่สดใส..
แม้จะแสนลำบาก..อาจจะนานแสนนาน
กว่าจะถึงซึ่ง..ขอบฟ้า
จะบินไปด้วยกัน..แม้หนทางยาวไกล
จะมีกันและกัน..แม้จะนานเพียงใด..
มี..มีเพียงสองเรา..ท่ามกลางแสงของดวงดาว..
สายลมเหน็บหนาวขอบฟ้ายังดู..ห่างไกล..