22 เมษายน 2546 08:55 น.
รุ้งสวรรค์
เดินทางค้นหาประสบการณ์
เดินผ่านทะเลแห่งฝัน
เดินทางขึ้นภูมาหลายวัน
เห็นควันอยู่ริบระยิบตา
น้ำค้างเกาะอยู่ยอดหญ้า
ทอดสายตามองไปสุดฟ้า
เห็นสายหมอกที่เดินทางมา
กับสายลมที่เย็นยะเยือกใจ
สายลมสายหมอกและดอกหญ้า
อยู่ติดฟ้าที่แสนจะสดใส
วันนี้ฟ้ากว้างเบิกไกล
เหมือนหัวใจเอิบอิ่มและเบิกบาน
แสงแดดทอแสงอบอุ่น
เรื่องวายวุ่นไม่เก็บมาสาน
วันนี้มีแต่ความสำราญ
เดินทางผ่านสายหมอกระรอกควัน
เดินเดินไปหัวใจยังครุ่นคิด
คิดถึงเธอคิดถึงฉัน
คิดถึงเราคิดถึงกัน
คิดถึงวันที่สองเราจะเคียงคู่กัน
ทะเลหมอกทำให้ใจสดใส
ความหมองหม่นหายไปพลัน
เหลือเพียงภาพแห่งความฝัน
ที่อยู่เบื้องหน้าทะเลหมอก...และดอกไม้ป่า..เอย
21 เมษายน 2546 18:00 น.
รุ้งสวรรค์
รู้ทั้งรู้ว่าเธอมีใครอยู่
หัวใจน่าจะหดหู่กลับสดใส
ก็ในเมื่อรักเธอหมดหัวใจ
แล้วจะให้ทำยังไงกับใจดวงนี้
รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องผิดหวัง
หัวใจต้องพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี
ความรักทำให้คนเราเป็นเช่นนี้
ยอมเอากายพลีเพื่อแลกกับหัวใจ
ขอลองสู้กับรักนี้อีกสักครั้ง
ถึงแม้รู้ว่าจะผิดหวังก็ยังไหว
ขอยอมพลีทั้งกายและใจ
ทุ่มเทรักไปให้เธอผู้นี้คนเดียว
เธอบอกฉันเป็นได้แค่เพื่อน
เธอคอยเตือนอย่าทะลึ่งนักเชียว
ที่จะเอาใจอันเปล่าเปลี่ยว
คอยเที่ยวแจกชาวบ้านไป
ไม่รู้ละยังไงก็ต้องลอง
แม้จะต้องร้องไห้เป็นไหน-ไหน
แต่ก็รู้ว่ารักเธอหมดหัวใจ
รักที่ใครคนหนึ่งจะรักใครได้..ก็เท่านั้นเอง
ไม่ขอให้เธอต้องรักตอบ
แค่ให้เธอชอบก็รู้สึกเจ๋ง
ก็เรามันพวกใจนักเลง
เธอจ๋า..อย่าข่มเขงใจฉันเลย
19 เมษายน 2546 16:17 น.
รุ้งสวรรค์
ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
รุ้งขึ้นเป็นสายที่ตรงขอบฟ้า
วิหคเริ่มออกบินสู่นภา
หมู่สกุณาแวกว่ายออกสู่ชล
ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
น้ำตาไหลเป็นสายไม่หายไปพร้อมฝน
เพราะรักแล้วช้ำเวียนวน
ความรักของคนช่างแปลกสิ้นดี
ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
น้ำไหลเป็นสายไหลไปทุกที่
ไม่เคยมีใครมาหยุดได้สักที
เหมือนเวลาที่ไม่เคยรอใคร
ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
เธอกับฉันเดินเล่นสายฝนไป
ปล่อยตัวและปล่อยใจ
ปล่อยให้น้ำไหลชะล้างใจที่อ่อนแอ
ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
ยังมีคนที่จิตใจยังไม่แพ้
ขอสู้ต่อไปแม้ไม่มีใครเหลียวแล
ขอเพียงแค่...มีเพียงเธอเป็นกำลังใจ
19 เมษายน 2546 15:16 น.
รุ้งสวรรค์
วาดรูปหัวใจไปบนพื้นทราย
คลื่นมารูปหายไปกับสายน้ำ
รูปแล้วรูปเล่ามองดูน่าขำ
เหมือนหาดทรายไม่อยากจดจำ..อะไรเลย
หวนกลับมามองดูตัวเรา
วันนี้ที่เขาอยู่นิ่งเฉย
ไม่มีวันเก่าเหมือนอย่างเคย
ต่างละเลยเรื่องราวของหัวใจ
ถึงกระนั้นก็ยังจำเขาได้
ไม่เหมือนหาดทรายที่ลบรูปวาดให้หาย
เหมือนหนึ่งว่าถึงแม้จะต้องตาย
แต่ความรักของฉันไม่ตายจาก..ไป
ยิ่งคิดยิ่งพาให้ใจช้ำ
เพราะความทรงจำไม่หนีหายไปไหน
แต่เมื่อยิ่งคิดเข้าไปก็ยิ่งเข้าใจ
ความรักมิใช่เพียงการครอบครองตน
เหมือนดังที่ทะเลรักท้องฟ้า
กาลเวลานานไปไม่เคยเปลี่ยนในวังวน
แต่ทะเลกลับส่งไอน้ำกลับไปเบื้องบน
ให้ท้องฟ้ารับรู้ว่าตนคิดถึงเพียงใด
เหมือนอย่างตอนนี้ที่ฉันคิดถึงเธอ
แม้จะเจอะเจอยังเป็นไปไม่ได้
เพียงแต่คิดถึงอยู่ในใจ
เพราะว่าเธออยู่ไกล-ไกลเหลือเกิน
19 เมษายน 2546 11:16 น.
รุ้งสวรรค์
ยามเย็นลมพัดใบหญ้าไหว
เดินเล่นริมน้ำเลาะหาดทราย
ตะวันฉายสาดส่องกระทบตัว
ไม่นานความสลัวเข้ากล้ำกลาย
ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า
คืนนี้มีหมู่ดาราดั่งใจหมาย
คืนนี้มีจันทร์คู่เคียงกาย
คงไม่วายต้องนอนเหงาใจ
เดินเล่นออกมาไกล
มีท้องฟ้า สายลม และแสงไฟคอยนำทาง
ปูลมวิ่งผ่านหน้าในระยะห่าง
เวลานี้ควรปล่อยวางทุกสิ่ง..ทิ้งทะเล
ท้องฟ้า สายลม แสงจันทร์ และหมู่ดาว
สุกสกาวอยู่บนนั้นไม่หว้าเหว่
ถึงเวลานี้ก็อยากจะนอนบนเปล
ที่มีเธอคอยเกว่แกว่งไกวให้ไหวไป..
คงต้องกลับเข้านอนแล้วนะเจ้าทะเล
ราตรีนี้เที่ยวเตร่เกือบมิดไนท์
ให้ตัวได้หลับพักผ่อนกายใจ
รุ่งขึ้นวันใหม่..จะได้มีแรง
หน้าส่วนตัว
3988
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
