7 กรกฎาคม 2545 10:23 น.
รุจิเรข
ถามใจตัวเองเสมอว่า
ฉันมีค่าสำหรับเธอบ้างรึเปล่า
หรือเป็นแค่เพียงสายลม..บางแผ่วเบา
มีบังเอิญพัดมากระทบกับความเหงา..ในใจ
จึงรับฉันไว้ทดแทนความว่างเปล่า
ในเวลาที่ไม่มีเขาอยู่เคียงใกล้ ใช่ไหม
ช่วยตอบคำถามนี้ ให้สบายใจ
ว่าฉันอยู่เพื่อแทนใคร
...หรือเพราะว่าหัวใจเธอต้องการ....
3 กรกฎาคม 2545 18:56 น.
รุจิเรข
ขอบคุณ ที่คอยห่วงใย ไม่เคยไกลห่าง
ขอบคุณ ที่ไม่ปล่อยให้ฉันอ้างว้าง หวั่นไหว
ขอบคุณ ที่มีให้เสมอสำหรับกำลังใจ
ขอบคุณ ความห่วงใยที่ให้กันทุกนาที
ขอบคุณ สายตาอบอุ่นเมื่อมองมา
ขอบคุณ ที่ช่วยประคองยามอ่อนล้า ไม่หน่ายหนี
ขอบคุณ กับทุก ๆ ความรู้สึกที่ดี ๆ
และ ขอบคุณ เธอคนดี ที่วันนี้ ยังอยู่ข้าง ๆ กัน
...ยกให้เธอเป็นคนสำคัญของฉัน
เป็นรางวัลตอบแทน....
3 กรกฎาคม 2545 08:02 น.
รุจิเรข
---อย่าโทษความไกลเลย---
โทษตัวเองที่ชาเฉยดีกว่า
---อย่าโยนความผิด...ให้กับเวลา---
ยอมรับซะเถอะว่า เธอกำลังเปลี่ยนใจ
----- ----- ---- ---- ---- ---- ---- ----
อย่า..ยกเหตุผลเป็นร้อย..เป็นพัน
มันหาสาระสำคัญกันได้ ที่ตรงไหน
เหตุผลเดียวที่มี คือ เธอเปลี่ยนไป
เพราะอ่อนไหวมากเกินไป เธอไม่มั่นคง...
2 กรกฎาคม 2545 15:51 น.
รุจิเรข
......บอกฉันมาเถอะคนดี...
ว่าเราไปกันมากกว่านี้ไม่ได้
เธอมีเขาอีกคน..ที่อยู่ในใจ
และก็ห่วงใยกันเกินจะจากไป..กับอีกคน
..ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเสียใจ
ถ้าสิ่งที่เธอจะพูดไป--ทำฉันร้องไห้อีกหน
พูดมาเถอะ อยากรู้ความจริง
แม้รอยยิ้มจะมีน้ำตามาปะปน
ในใจก็คงจะสุขล้น..ถ้าเห็นคนที่รัก..สุขใจ
30 มิถุนายน 2545 12:31 น.
รุจิเรข
ร้องไห้ทำไม...ในเมื่อเขาจากไปไม่เห็นุคณค่า
ไม่ต้องเสียใจ...ร้องไห้ให้เสียน้ำตา
ลืมไปเถอะว่า...เราเคยรักกัน
...ร้องไห้ไปก็เท่านั้น
เขาก็คงไม่เห็นว่ามันสำคัญตรงไหน
หยุดซะที..กับคนหลายใจ
รักมากไป...ผลที่ไก้ก็ช้ำใจอยู่คนเดียว
หน้าส่วนตัว
640
