แด่..คนที่ฉัน(เคย)รัก

ริบบิ้นสีม่วง

ความรักของฉัน..มันขึ้นอยู่กับความอดทน 
ถ้าความอดทนมันสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
เมื่อนั้น..ฉันคงจะได้เดินออกมาจากชีวิตของเธอซักที

ที่ผ่านมามันคงจะมากเกินไปแล้วล่ะ 
สำหรับสิ่งที่ฉันหยิบยื่นให้เธอ
ความรู้สึกดีดีที่เคยมอบให้
กับความห่วงใยที่มี
แต่สิ่งที่ฉันได้รับตอบแทน
ฉันมีค่าเป็นแค่ตัวเลือกของเธอ


มันยากมากนะ ...
กับการที่จะตัดความสัมพันธ์กับใครซักคน
เพราะอะไรน่ะเหรอ...
ฉันคิดว่า..
ฉันยังหาเหตุผลให้กับตัวเองไม่เจอ...
เหตุผล..
ที่ตัวฉันเองต้องยอมจำนน..
และไม่มีข้อโต้แย้งอะไรในใจอีก...
เหตุผล..
ที่มันจะทำให้ฉันไม่ดื้อดึง
ที่จะยอมรับความเป็นจริง
ว่าเธอ..ไม่หลงเหลือความรู้สึกดีดี..ให้ฉันอีกแล้ว

ตอนนี้..
ฉันคิดว่าฉันคงจะหาเหตุผลนั้นเจอแล้วล่ะ
เหตุผลที่เธอไม่เคยบอกฉันตรง ๆ 
แต่..ก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดไปเอง 


เธอเลือกเขา....


เพราะอะไรน่ะเหรอ
ฉันรู้...เธอก็น่าจะมีเหตุผลของเธอ
เหตุผล..
ที่จะทำให้ความเจ็บปวดเกิดขึ้นน้อยที่สุด
โดยที่เธอไม่คำนึงถึงผู้โชคร้ายคนนั้น
ที่ต้องรับมันไป
เธอขอแค่ให้มันเกิดขึ้นน้อยที่สุด
...เท่านั้นเอง....

ความเจ็บปวดนี้..ซึ่งเธอคิดว่า
ถ้ามันเกิดขึ้นกับเขา..
คงจะหนักหนาสาหัสมาก
เขาคงจะรับไม่ได้ จนอาจจะทำอะไรประชดชีวิต
แต่ถ้าสิ่งนั้นมันเกิดขึ้นกับฉันล่ะ...
เธอคงคิดว่า..ฉันคงไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ
อย่างมากก็แค่เสียใจ

แต่...
ความเจ็บปวดมันใช้อะไรวัดไม่ได้หรอกนะ
และการกระทำที่ตอบรับ..
มันก็ไม่ได้เป็นเครื่องมือวัดความเจ็บปวดได้เลยซักนิด
มันอยู่ที่ใครจะทนยอมรับกับความเจ็บปวดนั้นได้แค่ไหน
และหาทางออกให้กับตัวเองยังไง
...ต่างหาก...

แต่...เมื่อเธอตัดสินใจจะมอบมันให้ฉันแล้ว
ไม่เป็นไร...ฉันยอมรับมันแต่โดยดี และไม่มีข้อแม้ใดใด
อย่างน้อย..ฉันถือว่า ฉันได้ทำบุญครั้งยิ่งใหญ่ ครั้งหนึ่ง
ที่จะไม่ทำให้คนคนนึง..
ต้องเสียใจ จนกระทั่งเสียผู้เสียคน
โดยการยอมรับมันซะเอง

ซึ่งผลของมันในครั้งนี้ 
มันคงจะตอบแทนฉัน ไม่วันใดก็วันหนึ่ง

ฉันจะรอวันนั้น....

ฉันคิดว่า..
.มันคงจะถึงเวลาแล้ว
เวลาที่ฉันจะเดินออกมาจากชีวิตเธอจริง ๆ ซักที
ฉันคอยเวลานี้มานานแล้วล่ะ
เวลา...ที่ฉันพร้อมจะเดินจากเธอมา 
โดยที่ฉันไม่ทิ้งสิ่งใดสิ่งหนึ่งไว้
สิ่งหนึ่งสิ่งนั้นที่มันสำคัญ..
ที่ฉันควรจะเอามันไปฝากไว้กับใครก็ได้
ที่เขาต้องการมันจริง ๆ
และใครคนนั้น..คงไม่ใช่เธอ...

ไม่เสียดายเวลา หรือความรู้สึกดีดีที่เคยมีให้เธอ
เพราะถึงแม้ว่า...
มันไม่เคยงอกงามในใจของเธอ
แต่อย่างน้อย...
มันก็ยังงอกงามอยู่ในใจฉัน
ตลอดเวลาที่เราได้รู้จักกันมา
เธอได้ทำให้ฉันรู้จักกับ    

 ...การให้....

การให้...ที่หวังว่าซักวันหนึ่ง
เธอจะเห็นคุณค่าของมันบ้าง
แต่ฉันคงจะคาดหวัง กับสิ่งนั้นมากไปหน่อย
แต่ต่อนี้ไป 
ฉันคงไม่หวังอะไรอีก
เพราะคงไม่เหลืออะไรให้ฉันหวังอีกแล้ว
ความหวังมันได้สิ้นสุดลงแล้ว

แต่ยังไง....
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ฉันยังมีหน้าที่ที่ฉันต้องทำ
และฉันก็ต้องทำให้ดีที่สุด
ซึ่งเธอ
...ก็เหมือนกัน...

สิ่งที่ฉันไม่เคยลืม...
ฉันยังต้องก้าวไปข้างหน้า
หนทางของฉันยังอีกยาวไกล
ถึงมันจะไม่มีเธอเคียงข้าง
อย่างที่ฉันเคยหวัง..
แต่อย่างน้อย..ฉันก็มีตัวฉันเองที่เหลืออยู่
และยังต้องก้าวเดินต่อไป.


ถ้าในวันนี้....
เธอยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับการตัดสินใจของฉัน
ฉันเชื่อว่าซักวันนึง..
เธอคงจะเข้าใจความรู้สึกของฉัน
ถ้าเธอไปเจอใครซักคน..
..ที่มีความหมายกับชีวิตเธอมาก..
หรือเธออาจจะเจอแล้วฉันก็ไม่รู้..
ยังไง...
ก็ขอให้รักษาเขาให้อยู่กับเธอให้นานที่สุด
ขอให้ฉัน ..คือ ความทรงจำดีดีของเธอ
และเธอจะอยู่ในความทรงจำดีดีของฉัน....ตลอดไป....