24 พฤศจิกายน 2547 23:25 น.

แด่เจ้า..ลูกของแม่

ยามเจ้าร้องไห้  แม่จะไม่ปลอบขวัญ
อยากให้เจ้าอดทนกับมัน อย่าหวังจากใคร คนไหน
เจ้าจะได้เรียนรู้  ว่าน้ำตา มีค่าเพียงไร
ในวันที่เจ้าหัวเราะได้...ในอีกครา

ยามฟ้าฉ่ำฝน..แม่จะไม่ห้าม
จะไม่ปราม..หากเจ้าวิ่งร่าอยู่ใต้ฟ้า
และหากแดดจ้า..เจ้าก็ยังต้องอยู่ใต้ผืนนภา
ธรรมชาติจะสอนให้เจ้า อดทนกว่า..สิ่งใด

หากวันใด..เจ้าล้ม
เจ้าจะรู้ว่า..ความเจ็บปวดเป็นเพียงลมของความออนไหว
เจ้าต้องแกร่ง เจ้าต้องฝืนยืนให้ได้..ต่อไป
แล้วเรียนรู้....ล้มครั้งใหม่..จะไม่มี

เพราะแม่เองก็ไม่ใช่คนเก่งนัก
ไม่ได้รู้จัก..ทุกอย่างบนโลกนี้
เพียงแค่หวังให้เจ้าเรียนรู้ด้วยสมองเจ้าที่มี
ด้วยความอยาก..ความใฝ่ดี..ของเจ้าเอง

แม่ไม่ได้อยากให้เจ้า..เรียนให้เก่ง
ถ้าเก่ง..แล้วชีวิตเจ้าต้องเควง....
..........................................ก็คงไม่มีความหมาย
อยากให้เจ้าเรียนรู้ชีวิต....ว่ายังมีใครอีกมากมาย
มิตรภาพเกิดขึ้นได้...ไม่ว่าเจ้าจะโง่แค่ไหน..ก็ตาม

เพราะแม่ไม่ได้อยู่ค้ำฟ้า
ยามเจ้าเหว่ว้า....แม่ไม่อยากให้เจ้ามองข้าม
และเพราะ....โลก......ไม่ได้มีแต่สิ่งที่สวยงาม
เจ้าจะต้องเรียนรู้..ทุกโมงยาม..ทุกนาที

.....นับแต่บัดนี้....
แม่แบ่งครึ่งหนึ่งของชีวิตที่มี...ให้เจ้า
ดี-ไม่ดี  ได้-ไม่ได้..ก็คิดเอา
ความฝันก็ของเจ้า..ใช่ของใคร

แม่มีเพียงพร..หนึ่งข้อ..
แม้เจ้าไม่ได้ร้องขอ..แม่ก็จะให้
ขอให้เจ้าเติบโตขึ้น....ด้วยหัวใจ
ด้วยพลัง..ในหัวใจ..ของเจ้าเอง...