13 พฤษภาคม 2547 17:10 น.
รินทรัฏฐ์
ความรู้สึกสูญสิ้นทุกทุกอย่าง
ความอ้างว้างเดินทางสู่กลางฝัน
หมดแล้วหรือความรักความผูกพัน
เธอถึงได้ไม่ห่วงกันเหมือนวันวาน
ความรู้สึกไหวอ่อนช่างอ่อนไหว
ปล่อยหัวใจหลั่งน้ำตาน่าสงสาร
มันเหนื่อยอ่อน งอนง้อ ทรมาน
อยากจะผ่านคืนเหงาวันเศร้าใจ
อยากจะลืมความฝันอันเจ็บปวด
คงเหมือนกรวดปนดินสิ้นสงสัย
แยกดินจากกรวดนับพันได้ฉันใด
เหมือนแยกใจให้ลืมเธอเสมอกัน
11 พฤษภาคม 2547 13:06 น.
รินทรัฏฐ์
นั่งมอง ท้องฟ้าใสหลังสายฝน
ใจเกิดความสับสน ไหวหวั่น
อยากถามฟ้า ฟ้ากว้างไกลแค่ไหนกัน
ฟ้าไม่เหงา เหมือนฉัน หรืออย่างไร ?
ถามท้องฟ้า ฟ้าทำไม กว้างไกลนัก ?
ฟ้ายิ้มทัก ฟ้าใส ไร้จุดหมาย
ถามท้องฟ้า ไม่เหงาบ้างหรืออย่างไร ?
ฟ้าทักทาย ไม่เหงา เรามีตะวัน
ถามท้องฟ้า แล้วยามค่ำคืนเล่า ?
ฟ้า ไม่เหงา เรามีราตรีฝัน
ถามท้องฟ้า ราตรีมีอะไรกัน ?
ฟ้าตอบพลัน ราตรีมีหมู่ดาว
น่าอิจฉาฟ้ากว้างยังมีเพื่อน
คงไม่เหมือนฉันนี้มีแต่เหงา
จากวันนั้นถึงวันนี้ไม่มีเรา
มีแต่ความโศกเศร้าเสมอมา
27 กุมภาพันธ์ 2547 17:48 น.
รินทรัฏฐ์
มีนางฟ้าตัวน้อยยืนคอยรัก
ในมือถือกระเป๋าถักด้วยใยฝัน
กับของขวัญหนึ่งกล่องของสำคัญ
ห่อด้วยความผูกพันและห่วงใย
เดินตามทางสีขาวยาวสุดฟ้า
ลมแห่งรักพัดมาพาหวั่นไหว
หนาวเหลือเกินคืนนี้หนาวหัวใจ
รออีกนานเท่าไหร่ ถึงปลายทาง
21 มกราคม 2547 11:14 น.
รินทรัฏฐ์
มองพระจันทร์แสนงาม ณ ยามนี้
ไม่รู้ว่าคนดีอยู่ที่ไหน
จะเห็นจันทร์เหมือนกันบ้างหรืออย่างไร
ใจอ่อนไหวรำพึงคิดถึงเธอ
จันทร์เจ้าเอ๋ยช่างงามแม้ยามหนาว
หมู่ดวงดาวเป็นเสมือนเพื่อนเสมอ
คงไม่เหงาสินะจันทร์เพื่อนเกลอ
อยากจะเจอเพื่อนเสมือนดั่งเดือนดาว
พราวพราวแสงจันทร์นวลชวนให้หลง
พร่างพร่างน้ำค้างลงคงเหน็บหนาว
คิดคิดถึงเป็นห่วงว่าดวงดาว
จะเหน็บหนาวอ้างว้างหรืออย่างไร
อยากให้รู้ว่าฉันนี้มีใจมั่น
ไม่เคยหวั่นเหมือนจันทร์ไม่หวั่นไหว
แม้ลมเหงาพัดผ่านนานเพียงใด
ก็ไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากเธอ
24 กันยายน 2546 13:13 น.
รินทรัฏฐ์
เป็นสุขใจที่ได้เจอเขาคนนั้น
คนที่ทำให้ทุกฝันเกิดหวั่นไหว
มีอาการเต้นรัวของหัวใจ
นี่ฉันเป็นอะไรช่วยตอบที?
แม้ไม่ได้จ้องตาใจยังอ่อน
ถ้าเขาจ้องเราก่อนตาคงหนี
เอาเถอะน่า! ขอจ้องมองซักที
ให้หัวใจดวงนี้ได้หยุดเดิน
อยากจะหยุดเวลาไว้สักนิด
ให้หัวใจได้คิดและแก้เขิน
ก่อนจะให้หัวใจที่หยุดเดิน
ได้เผชิญความรักอย่างมั่นใจ
หน้าส่วนตัว
1525
