23 สิงหาคม 2545 18:19 น.
รินทรัฏฐ์
เป็นเพราะเขาหรือไรใช่เพราะรัก
เราอกหักเพราะเขาทิ้งจริงแน่หรือ
ประคองรักด้วยลำพองของสองมือ
แล้วยึดถือเข้มแข็งเป็นแรงใจ
ใช่ว่าเธอคนเดียวที่เปลี่ยวรัก
ตัวฉันก็อกหักรักสลาย
เขาจากไปใจพันผูกถูกทำลาย
ตัวแทบตายเพราะรักเขาเศร้าหัวใจ
บทประพันธ์สรรค์สร้างทางแห่งสุข
ระบายทุกข์แถมปํญญาอัชฌาสัย
หมู่เพื่อนพ้องน้องพี่กวีใน
เว็บไซท์ไทยโพเอ็มเต็มใจจริง
22 สิงหาคม 2545 14:22 น.
รินทรัฏฐ์
บนหนทางห่างรักตระหนักจิต
บนความคิดสับสนจนหวั่นไหว
คิดถึงรักที่จากมาอำลาใจ
ทั้งห่วงใยห่วงหาเอื้ออาทร
ขอบฟ้ากว้างกว้างแท้แลกว้างนัก
ดั่งความรักยามห่างไกลใคร่นึกถอน
แต่ขาดเธอเพ้อถึงรักมักอาวรณ์
กลัวรักจรลาจากจำพรากกัน
แม้อยู่ไกลปลายฟ้ามหาสมุทร
มิอาจหยุดความรักที่คงมั่น
ขอเพียงแค่สองใจไม่ลืมกัน
ระยะทางหมื่นพันก็มั่นคง
ห่างแสนห่างห่างไกลใช่ห่างมาก
จากจำจากจากไปใช่ประสงค์
ใจเอ๋ยใจจงถือความซื่อตรง
คงรักคงจงมั่นนิรันดร
16 สิงหาคม 2545 18:40 น.
รินทรัฏฐ์
กุหลาบแรกแย้มบานสวยงามนัก
เหมือนความรักแรกเริ่มเติมสีสัน
กลิ่นหอมหวนรัญจวนจิตชิดชีวัน
เหมือนรักอันหวานชื่นรื่นฤทัย
เมื่อแรกใจได้เจอเธอคนนั้น
เมื่อแรกพลันตื้นตันจนหวั่นไหว
ฟ้าเคยมืดมืดจรดหมดหัวใจ
กลับสดใสใสสว่างทางกมล
รุ่งอรุณกรุ่นรักจากฟากฟ้า
รุ่งยิหวาลาลับความสับสน
ลืมความยากยากสุขจำทุกข์ทน
ลืมบางคนคนที่ย่ำยีใจ
ฉันรักเธอเธอหนอก็คงรู้
สายตาเธอฟ้องอยู่ว่าหวั่นไหว
ฉันห่วงเธอเธอห่วงบ้างต่างห่วงใย
ความห่างไกลไม่มีทางขวางรักเรา
ต่อนี้ไปใจคงปลื้มเพราะลืมทุกข์
ต่อนี้ไปใจคงสุขเพราะลืมเหงา
ขอกุหลาบแห่งรักจากสองเรา
งามพริ้งพราววาววรรณนิรันดร
14 สิงหาคม 2545 17:21 น.
รินทรัฏฐ์
คืนนี้เหงาเหงามากอยากมีเพื่อน
จึงมานั่งชมเดือนบนท้องฟ้า
เดือนดวงเด่นเห็นแล้วคิดอนิจจา
หมู่ดาราเป็นเพื่อนเขาไม่เหงาใจ
ดาวเจ้าหนอทอแสงสว่างจ้า
ช่วยแต่งแต้มแผ่นฟ้าให้สดใส
แสงแวววับวับวาวพราววิไล
สว่างไสวกรุ่นกลิ่นไอแห่งราตรี
เดือนดวงเด่นดูเห็นเป็นสง่า
บนนภาแสงทองส่องรังษี
งามสวยสดงดงามยามราตรี
ดั่งมาลีดวงประดับประทับใจ
บนความเงียบเงียบถึงซึ่งความเหงา
หัวใจเราเฝ้าถามความสงสัย
ไฉนเราอยู่เดียวเปลี่ยวหัวใจ
ไม่มีใครเป็นเพื่อนเหมือนเดือนดาว
บนความคิดคิดถึงซึ่งความรัก
ใจประจักษ์ ใจเจ็บ ใจเหน็บหนาว
เคยฝันใฝ่ให้รักชื่น รักยืนยาว
กลับเหมือนดาวร่วงลานภาลัย
บนความหวังหวังใจไม่สิ้นหวัง
ดั่งเมฆบังดาวเดือนแล้วเลือนหาย
ปรารถนาสักคนคนห่วงใย
ที่เข้าใจและเข้าถึงซึ่งตัวเรา
บนความจริงจริงแท้แน่นอนนัก
เพราะความรักจึงพร้อมยอมทนเหงา
เขาอยู่ใกล้แต่ไกลหัวใจเรา
ความโศกเศร้าทำซึ้งจึงเข้าใจ
แท้ที่เห็นเดือนดาวซึ่งวาววับ
ยังมีดับ หม่นหมองไม่ผ่องใส
เปรียบชีวิตสุขเศร้าเคล้ากันไป
แล้วเหตุใดไม่ยอมรับกลับดิ้นรน
บนความเหนื่อยเหนื่อยนักอยากพักผ่อน
หลับตานอนลืมลับความสับสน
ลืมความทุกข์เบียดเบียนซึ่งเวียนวน
จงอดทนเหน็บหนาวเหมือนดาวเดือน
6 สิงหาคม 2545 10:30 น.
รินทรัฏฐ์
ความวังเวงเงียบเหงาปวดร้าวจิต
ลมสะกิดรักสะท้านจนหวั่นไหว
คิดถึงเธอที่จากมาอำลาไกล
ใจห่วงใย ห่วงหา เอื้ออาทร
ยามลมพัดเย็นกายแต่หน่ายจิต
โธ่..ชีวิตถลำลึกยากนึกถอน
ขาดเพียงเธอเพ้อถึงรักมักอาวรณ์
เหมือนละครหลังฉากต้องพรากกัน
ถึงอยู่ไกลแต่ใจยังห่วงหา
ห้วงเวลาพาเพ้อละเมอฝัน
ไม่อยากจากหวานใจขอใกล้กัน
ขอเพียงรักเรานั้นมั่นในใจ
เพียงรอยยิ้มแสนหวานฉันสุขล้ำ
เพียงถ้อยคำรักมั่นฉันฝันใฝ่
เพียงสัมพันธ์สื่อรักจากหัวใจ
เพียงห่วงใยและรักจริงสิ่งสำคัญ
หน้าส่วนตัว
767
