22 กันยายน 2545 17:19 น.
รินทรัฏฐ์
บทกวีมีค่าเพี้ยง พัชรา
มิอาจเทียบราคา ค่าได้
เพราะเกิดจากจินตนา การก่อ เกิดขึ้น
เพียงหนึ่งคำย้ำไซร้ อาจสร้าง รมยา
กวีกาญจน์ผ่านฟ้า ภาษาไทย
เป็นเอกลักษณ์ยิ่งใหญ่ เทอดหล้า
ยากจะหาชาติใด ควรคู่ เปรียบเทียบ
ควรจึ่งเทิดรักษา อย่าให้ มอดมลาย
19 กันยายน 2545 10:58 น.
รินทรัฏฐ์
ปลายปากกาเขียนบรรยายปลายความฝัน
ความผูกพันธ์ช่วยระบายปลายความเหงา
คิดถึงเธอเพ้อรำพันวันของเรา
ซึ่งรักเร้าแรงฝันจนสั่นคลอน
ปลายความฝันไหวหวั่นด้วยฝันร้าย
รักสลายกลายเป็นเศร้าเฝ้าหลอกหลอน
หากสวรรค์มีจริงขอวิงวอน
ประทานพรให้รักประจักษ์ใจ
แสงสว่างกลางฟ้าเจิดจ้านัก
แสงแห่งรักใกล้ดับรับแรงไหว
แสงจากดาววับวาวพราววิไล
เทียบแสงใจไม่มีเหลือเมื่อตรอมตรม
หยดน้ำค้างพร่างพรูสู่ผืนดิน
ความเหน็บหนาวเกาะกินสิ้นสุขสม
ปล่อยหัวใจท้าทายกับสายลม
จึงขื่นขมเจ็บซ้ำชอกช้ำใจ
หนทางรักมืดมนจนมืดมิด
ไม่มีสิทธิ์ก้าวพ้นความหลงไหล
แสงสว่างอย่างที่เห็นเป็นเช่นไร
บอกได้ไหม บอกให้ใจได้รู้ที
16 กันยายน 2545 13:26 น.
รินทรัฏฐ์
อยากจะบอกว่ารักสักล้านหน
แต่ก็จนตามจิตที่คิดหวัง
ด้วยกลัวเธอเปลี่ยนไปกลายเป็นชัง
จึงต้องยั้งใจไว้ไม่หลงกล
เธอรู้ตัวไหมว่าเธอน่ารัก
บ่อยครั้งนักที่ใจไร้เหตุผล
ปล่อยให้รักลอยไปใกล้กมล
ใจสับสนกลัวช้ำทำอย่างไร
ส่งสายตาให้คิดปริศนา
ขืนมากกว่าเธอคงจะสงสัย
ใช้สายตาสื่อรักจากหัวใจ
หวังว่าเธอจะเข้าใจด้วยไมตรี
16 กันยายน 2545 13:18 น.
รินทรัฏฐ์
พื้นไผทไพศาลด้วยการรบ
ถึงนานนบพบทุกข์ยังบุกบั่น
เพื่อไพร่ฟ้าอยู่ดีชั่วชีวัน
ไอศวรรย์บัลลังก์จึ่งยังยืน
อันหัวใจงดงามด้วยความรัก
ด้วยประจักษ์รักล้นไม่ทนฝืน
เพียงดวงจิตคิดถึงกันทุกวันคืน
จึงยั่งยืนคู่ฟ้าธราดล
16 กันยายน 2545 13:13 น.
รินทรัฏฐ์
เพียงรอยยิ้มยิ้มหวานใจกันบ้าง
ความอ้างว้างในใจคงหายสิ้น
เพียงถ้อยคำปลอบใจขอได้ยิน
เพื่อชีวิน เพื่อความคิด เพื่อจิตใจ
คิดถึงภาพวันเก่าแล้วเศร้าหมอง
ครั้งเราสองเคียงคู่ดูสดใส
ถึงจะผิดกับบ้างต่างเข้าใจ
ความห่วงใยเราซึ้งคิดถึงกัน
จากวันนั้นแปรผันถึงวันนี้
ความรักที่เคยเห็นเป็นเพียงฝัน
เนื่องจากใจสองใจห่างไกลกัน
เหลือเพียงวันโศกศัลย์แทนวันวาน
หน้าส่วนตัว
845
