9 กันยายน 2546 16:01 น.
ราเมือก
มี...แต่เธอคนดีอยู่เรื่อยไป
บาง...เวลาข้างในมันอ่อนไหว
วัน...ข้างหน้าจากนี้จะเป็นอย่างไร
ฉัน...มั่นใจว่ารักยากเกินกลับคืน
ยัง...คงเป็นคนที่คอยเข้าใจ
คิด...เสมอว่าห่วงใยเธอคนนี้
ถึง...สองเราต้องลาจากกันห่างไปทุกนาที
เธอ...คนดีรู้ไหมว่ายังรักเธอ
28 สิงหาคม 2546 18:07 น.
ราเมือก
หยุด...มองทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว
หยุด...ลมหายใจให้ข้างในหยุดนิ่ง
หยุด..ทุกสิ่งลงไว้ที่เดิม
หยุด...สิ่งใดได้ไม่เคยหยุดใจเธอ
หมุน...ไปตามวันที่เคลื่อนผ่าน
หมุน...เรื่อยไปตามเข็มเวลา
หมุน...วนเวียนวิ่งวกวนในใจ
หมุน...เปลี่ยนเวียนไปไม่เคยหยุดใจเธอ
18 กรกฎาคม 2546 20:56 น.
ราเมือก
รอ รอ รอ รอแล้วรอเล่า
เฝ้า เฝ้า เฝ้า ยังเฝ้าคอยอยู่
เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อยแค่ไหนใครรู้
ทน ทน ทน ยังทนอยู่เคียงข้างเธอ
เจ็บ เจ็บ เจ็บ ก็เก็บไว้ไม่ปริปาก
ยาก ยาก ยาก ยากลำบากแค่ไหนไม่เคยหวั่น
ปวด ปวด ปวด ถึงปวดก็ยังยืนอยู่
ยังคงเป็นผู้ชายที่ยัง เฝ้า รอ ทน เจ็บ ปวด เหนื่อย ยาก เพื่อเธอ
16 กรกฎาคม 2546 22:17 น.
ราเมือก
เสียงใดกันนั่นดังฝ่าความเงียบ
เสียงเพลงเย็นเชียบวังเวงแว่ว
เสียงหริ่งหรีดเรไรรำร้องโหยหวน
เสียงใดจะจับใจเท่าเสียงนาง
เสียงเงียบโชยเฉื่อยเอื่อยตามลม
เสียงเจ็บปวดระงมรำไห้
เสียงหวีดกรีดเกรี้ยวเสียวใจ
เสียงนางรำไห้จักชวนขาดใจ
13 กรกฎาคม 2546 20:23 น.
ราเมือก
ความรักก็เหมือนดอกไม้กับแจกัน รักเป็นเหมือนกับดอกไม้ ความห่วงใย การเอาใจใส่ เป็นเหมือนน้ำ เมื่อเราเริ่มมีความรักแจกันใบนี้ก็ดูสดใสดอกไม้สวยงาม น้ำในแจกันก็เต็มเปี่ยม แต่พอนานไปกาลเวลาก็แปรเปลี่ยนทุกสิ่ง ความห่วงใย ความเอาใจใส่ ระเหยไปเหมือนกับน้ำในแจกัน ดอกไม้เมื่อขาดน้ำก็เหี่ยวเฉา รักก็เริ่มร่วงโรย และในที่สุดกลีบดอกไม้แห่งรักก็หล่นลง ดอกไม้และแจกันคงหมดความหมายคงแหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งวันวาน ไร้ซึ่งรอยยิ้ม และคราบแห่งความสุข แจกันใบนี้ขอให้เป็นใบสุดท้ายสำหรับทุกคน หันมาเอาใจใส่ดอกไม้ในแจกันของคุณสักหน่อยก่อนที่ กาลเวลาจะพาให้มันไร้ความหมาย
หน้าส่วนตัว
694
