17 ธันวาคม 2546 15:14 น.
ราเมือก
สายลมวันนี้ช่างหนาวจับใจ
หนาวเหน็บเพียงใดใครเล่าจักรู้
ลมเอื่อยเอื่อยคงพัดถึงเจ้าโฉมตรู
เจ้าจักรู้บ้างไหมว่าหนาวเพียงใด
ลมโบยพากลิ่นสุคนธ์หอม
อยากเพียงดอมกลัวเพ้อให้เหลวไหล
ทั้งความหนาวความหอมซับซึมหัวใจ
เจ้ารู้ไหมใครนั้นแอบเพ้อคอย
ยิ่งลมโบยลมโบกยิ่งหนาวเหน็บ
ยิ่งจำเจ็บความในมิเคยถอย
ลมกรรโชกดั่งพาใจให้หลุดลอย
ให้ใจคล้อยพลอยใจไปให้เธอ
3 ธันวาคม 2546 15:43 น.
ราเมือก
นั่งมองฟ้าพาให้เพลินฤดี
เหล่าปักษีโบยบินผินถลา
มองไปทางใดคงไม่สุดขอบนภา
ยากเกินกว่าจะหาความเข้าใจ
หากเธอลองนึกย้อนไปในวันหลัง
เพียงสักครั้งคงพานพบรักอยู่ไหน
หากยังหลงว่ารักอยู่ที่ใด
ลองมองไปบนนภาอีกสักที
กลางวันเราคงไม่เห็นดาวร้อยพัน
แต่รู้ว่ามันยังคงส่งแสงสี
ยังคงเหมือนความรักจากทางนี้
จะยังมีให้แต่เธอเสมอไป
ความรักบางทีเราอาจมองข้ามมันไป หรือคิดว่ามันอยู่แสนไกล ไม่อาจเอื้อมหยิบได้ ไม่อาจสัมผัส แต่ถ้าลองมองให้ดีรักไม่เคยหายไปไหน ไม่เคยห่างไกล มันยังคงมีให้ทุกคนได้สัมผัส เพียงเราเปิดใจ
24 พฤศจิกายน 2546 20:28 น.
ราเมือก
ลมโบยโบกโยกเย้าใจให้รวนเร
ให้ใจเขวเร่ร่อนไปไกลเกินหา
ทุกทุกวันใจเรานั้นถูกพัดพา
พัดเข้าหาดั่งที่ฝันก็คงดี
แต่สายลมคงไม่เป็นเช่นดังนั้น
ไม่เหมือนฝันก็จะไม่ถอยหนี
ถึงแสนล้าลางเลือนก็จักมี
ชายคนนี้จะยืนอยู่สู้สายลม
ขอเพียงเธอนั้นอย่าเพิ่งท้อแท้
อย่ายอมแพ้กับปัญหาที่ถาถม
ถึงเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าใจซานซม
จะคงยืนสู้สายลมไปกับเธอ
19 พฤศจิกายน 2546 19:27 น.
ราเมือก
ไม่เคยซึ้งไม่เคยเห็นค่าคำว่ารัก
ประหลาดนักรักเป็นเช่นไรหนอ
เห็นคนเจ็บคนช้ำน้ำตาคลอ
ความรักก่อให้เจ็บซ้ำย้ำอกตรม
บางครั้งรักก็พาไปให้ใจสุข
ไม่ว่าทุกข์เพียงไหนไม่ขื่นขม
บางรักนั้นกลับเป็นแค่สายลม
ไม่เคยบ่มความรู้สึกลึกข้างใน
และในวันที่ฉันได้พบเธอ
ได้พบเจอกับความจริงที่หวั่นไหว
มันร้อนลึกร้อนรุ่มภายในใจ
นี่ใช่ไหมสัญญาณทัก ฉันรักเธอ
19 พฤศจิกายน 2546 15:40 น.
ราเมือก
จากวันนั้นที่เราได้ร่ำรา
คราบน้ำตาฉันยังไม่จางหาย
ยังคงจำหนึ่งคำคำสุดท้าย
รักนั้นสายเกินกว่าจะเป็นจริง
คิดทีไรทำได้เพียงแต่เจ้บช้ำ
ทุกคืนร่ำคร่ำครวญดั่งผีสิง
ท่ามกลางความอ้างว้างไม่ไหวติง
ขอเพียงสิ่งเศษเสี้ยวใจช่วยบรรเทา
คงเป็นเพราะเธอคงพบใครคนหนึ่ง
คนที่ซึ่งช่วยให้ใจเธอคลายเหงา
ความรักจากใจฉันคงแค่เงา
มันคงเก่าคงไม่เข้ากับใจเธอ
หน้าส่วนตัว
855
