12 กุมภาพันธ์ 2551 11:59 น.
ราศีตุลย์
เหมือนทุกๆวัน ...อยู่ด้วยกันเพราะความคุ้นชิน
ไม่มีความอุ่นหวาน ...เหมือนทำอะไรตามหน้าที่
เหมือนหลงลืมอะไรกันไป
ยังอยากได้นะ...ความอุ่นอ่อนโยน ..ความเอาใจใส่เหมือนที่เคยได้รับ
ตอนที่อยู่ห่างกัน...แค่โทรมาบอกว่าคิดถึง
ก่อนกินข้าวกลางวัน...ยังทำให่รู้สึกดี..อุ่นในหัวใจเหลือเกิน
พอมาอยุ่ใกล้กัน....ได้ไปกินข้าวด้วยกันเกือบทุกวัน
แต่ทำไม...ความรุ้สึกเหมือนยิ่งห่าง..
เหมือนว่าเรายืนกันอยุ่คนละฟากฝั่งฟ้า
......
ความคุ้นชิน..ทำให้ใครบางคนทำร้ายความรู้สึกของคนบางคน
โดยที่เขาอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้...
การที่เป็นคนรู้สึกเหว่ว้าเกินไป....
คงสร้างความรำคาญให้กับใครบางคนมาก....
แต่ทำไมยังต้องโหยหา...ทำไมยังคงต้องการ
อ้อมกอด...อกอุ่น ความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆที่เคยได้
ยังอยากได้ยินคำถามที่ทำให้ความรู้สึกไหวอุ่น...
ให้เหมือนรู้สึกว่าคนห่วงใยคนเดิมยังคงอยุ่
หยัดยืนด้วยความผูกพันที่มี..เติมพลังให้ตัวเองจากไฟฝัน
ความสุขของเราคือการเขียน..เขียนให้ตัวเองอ่าน
เขียนให้ตัวเองรู้สึก...
ร้องไห้กับตัวอักษรทุกตัว...ที่ทำให้ตัวเองเศร้า...
ถึงอย่างไร..ยังคงต้องขอบคุณ...ที่ได้เข้ามาเติมเต็มชีวิต
ชิวตที่เหว่ว้าในทุกวินาที...ให้รู้ว่า....
เวลาที่มีคนรัก...คนห่วงใย มันรู้สึกดีเพียงใด
แม้ว่าเวลานี้.........มันจะค่อยๆลางจางหายไป...ในทุกวินาทีของการเดินทาง
ป.ล. เขียนขึ้นในวันที่อ่านไดของคนที่เขามีความสุข...ไข่ย้อยของอ้อน้อยรักและเอาใจใส่คนรักของเขาเหลือเกิน...ความอิจฉามันเกาะกุมจิตใจ
4 กุมภาพันธ์ 2551 12:47 น.
ราศีตุลย์
ไม่มีที่ว่างให้ยืนเลยหรือ....
เขาว่ากันว่า โลกใบนี้มีผืนแผ่นดินกว้างใหญ่นัก
แต่ทำไมในบางพื้นที่......ที่ร่ำร้อง่ว่าเป็นพื้นที่ของความมีน้ำใจ
กลับแออัด ไปด้วย หมอก ฝุ่น ควัน เพราะไม่มี.แม้ที่ว่างซักเพียงเสี้ยวธุลี
ทำไมทำให้โลกในใจของความผูกพันแคบนัก....
หลายแห่งของความรู้สึก....ความหม่นข้องยังคงมี..ยังคงเกิด
ทำไมทำให้มันทับถมขึ้นไปอีก..
แทนที่จะพยายามทะลายลง.....หรือเหมือนเกราะอะไรสักอย่าง
ขังความรู้สึกของตัวเองเอาไว้....มันสุงส่งถึงเพียงนั้นเลยหรือ..
ความต่ำต้อยคงอยุ่ที่....คนที่ไม่มีที่ยืน....
คงต้องตัดใจเดินทางไปในโลกที่มีผืนฟ้า และผืนดินที่กว้างใหญ่
ที่ไม่มีความรู้สึกในใจที่คับแคบ...
หาเหตุผลได้ไหม..กับคำตอบในคำถามที่ยังคงคาใจ.....
ความถูกต้องของใครบางคน คงไม่ถูกใจใครหลายคน
ชีวิตยังคงดำเนินไปตามครรลองของแต่ละคน...
ไม่นึกว่าความรู้สึกที่เรียกว่าผูกพัน ..จะต้องมาจบสิ้น ณ วันนี้
ความไม่มีค่า หรือ การมีคุณค่า ถูกวางไว้ ณ บางแห่ง
...
ลาก่อนนะ..สิ่งที่คิดว่าเคยมี
ลาก่อนนะ...กับคำว่า คนคุ้นเคย...หรือผูกพัน
จะยังคงเก็บบางร่องรอยบางสิ่งเอาไว้เท่านั้น
เพื่อนำไปใช้เยียวยา...ให้เป็นพลัง กับโลกในใจใบใหม่
ที่มีที่ว่างเพียงพอ ให้หยัดยืน.................
ขอบคุณอีกครั้ง....ที่เดินทางผ่านเข้ามาในชีวิต
ขอให้โชคดี กับโลกที่คุณยืนอยู่......
Suntharee 13.12.07
3 กุมภาพันธ์ 2551 13:10 น.
ราศีตุลย์
มีใครบางเคยพูดเอาไว้ว่า..
ตั้งแต่ที่เราคบกันมา..เราเดินไปด้วยกันกี่ก้าวแล้ว
...
แต่ละก้าวที่ก้าวเดิน..มันผ่านอะไรมาบ้าง
ความเหน็บหนาว..ร้าวราน
รอยยิ้ม..เสียงหัวเราะ..หรือม่านของคราบน้ำตา
......
วันเวลายังคงต้องเดินไปตามวิถีของมัน
..ย้อนกลับมามองความรู้สึก..มันผ่านไปตามกาลเวลามั๊ย
ต้นไม้ข้างทางที่เคยเดินทอดผ่าน..เติบโต
แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา....
หัวใจ..แข็งแกร่งขึ้นหรือว่า..ท้อล้าลง
การที่คนเราอยู่ด้วยกันนานๆ..
มีหลายอย่างที่เกิดขึ้น...
บางคนหัวใจชาชินในความมืดเหงา...
ที่ยังคงต้องจ่อมจมอยู่อย่างนั้น..
ในขณะที่บางคน...หัวใจยังคงไหวระรัว
โหยหาความอบอุ่นจากใครคนหนึ่งคนนั้น...
.......
หวนคิดถึงบ้านหลังเดิมหลังเก่า..
กลับมาอีกครั้งแล้ว...
ซึมซาบได้ถึงความอบอุ่น...
เหมือนมีใครที่เข้าใจรออยู่ซักล้านคน
เหมือนมีคนพร้อมจะให้กำลังใจ...
....
กลับมาแล้วนะ
Thaipoem.com
หน้าส่วนตัว
1409
