24 สิงหาคม 2545 00:02 น.
รายทาง
ฉันเคยเป็นคนของความเหงา
มีเพื่อนเป็นเงาของความอ่อนไหว
ฉันคุ้นเคยแต่เพียงเสียงกระซิบของหัวใจ
ที่มักเต้นไหว... ลำพัง
ฉันเคยเป็นคนของความเศร้า
ที่มีแต่สีเทา และฟ้าที่หมองหม่น
ฉันคุ้นเคยกับการอยู่กับความคิดที่ว้าวน
ในเวลาที่สับสน...ไม่มีใคร
วันนี้...ฉันเป็นคนของความฝัน
เมื่อเธอเติมชีวิตฉันด้วยสีสันสดใส
เธอสอนให้ฉันรู้...ว่าหัวใจเต้น เป็นอย่างไร
กับเวลาที่เราคิดถึงใคร...สักคน
ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้างๆกันเสมอมา
อาจจะมีบางเวลาที่เราต้องพบกับความสับสน
แต่อยากให้รู้นะ...ไม่ว่าจะเป็นเวลาแห่งความสุข... หรือทุกข์ทน
อยากให้รู้ว่ามีฉันอีกคน ... ที่ขออยู่เคียงข้างเธอ... ตลอดไป
23 สิงหาคม 2545 23:23 น.
รายทาง
ฉันเคยไม่เข้าใจนะ
ว่าทำไมคนบางคนที่มักคอยแก้ปัญหาให้คนอื่น
ต้องพบกับความวุ่นวายสับสน
เมื่อถึงคราวต้องแก้ไขปัญหาของตนเอง
ฉันเพิ่งเข้าใจว่า
การมองความเป็นไปของปัญหา
จากมุมมองของคนภายนอก
จะทำให้เข้าใจอะไรต่ออะไรได้มากมาย
กว่าคนที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับปัญหาอยู่นัก
ดังนั้น
ถ้าหากเดี๋ยวนี้ฉันต้องพบเจอ
กับความสับสนของปัญหา
ฉันก็จะถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง
แล้วมองกลับไปด้วยสายตาของคนภายนอก
เพื่อที่ฉันจะได้เห็นปัญหานั้นเป็นสิ่งที่สามารถแก้ไขได้
อย่างไม่ยากเย็นนัก
23 สิงหาคม 2545 23:16 น.
รายทาง
ฉันเคยได้ยินคนเขาพูดกันว่า
เวลาทุกนาทีเป็นของมีค่า....
จงก้าวไปข้างหน้า
การหยุดอยู่กับที่
นั่นหมายถึงการก้าวถอยหลัง
แต่ฉันคิดว่า...
มันไม่จริงเสมอไปหรอกนะ
บางครั้ง...
การได้หยุดพักบ้าง
ก็ให้คุณค่ากับความรู้สึกมากมาย
ตราบใดที่เรายังไม่ยอมเป็นผู้แพ้...
และในเส้นทางของชีวิต
การเดินไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว
ก็ไม่ใช่เส้นทางสำหรับการหาคำตอบเสมอไป
ฉันเอง เคยพบ เคยผ่าน...
ช่วงเวลาที่ได้แต่ก้าวไปข้างหน้า
โดยไม่ยอมหยุดพัก
แต่สิ่งที่ฉันพบ...
กลับเป็นความสำเร็จที่แหว่งวิ่น
แต่สิ่งดีดีมากมายที่เคยอยู่กับฉัน
ได้ตกหล่นอยู่ตามเส้นทางที่ฉันเดินผ่าน
และกำลังรอคอย...
ให้ฉันเดินย้อนกลับไปเก็บขึ้นมา
หน้าส่วนตัว
817
