4 ตุลาคม 2545 02:51 น.
รายทาง
ฉันว่า..เราทุกคนมีความคิดเป็นของตัวเอง
ไม่มีใครคิดแทนใครได้..และไม่มีใครแก้ปัญหาด้วยวิธีของใคร
ฉันเป็นคนที่ไม่เคยฟังคำพูดของใคร..
จะตัดสินใจด้วยความคิดตัวเอง
เหมือนการตัดสินใจเลือกใครมาเดินข้างๆด้วย
ความรัก..มันจะบอกเราเอง..ว่าเราควรปฏิบัติยังไงกับคนที่รัก
ทุกคน..คงไม่มีใครอยากทำให้คนที่เรารักเสียใจ..
เมื่อไหร่ที่ฉันแน่ใจว่าฉันเลือกแล้ว..
นั่นหมายถึง..ฉันยอมรับได้ในความเป็นเขา..ฉันเชื่อมั่นในตัวเขา
ฉันเคยคิดคาดหวัง..ว่าเขาควรจะปฏิบัติกับฉันยังไง..
แล้วฉันก็ผิดหวัง
มานั่งคิดว่า..ทำไมเขาไม่ทำอย่างนั้นกับเราบ้าง..
ทำไมคู่เราไม่เป็นอย่างคู่นั้นบ้าง
ฉันน่าจะถามตัวเองมากกว่า..ว่า..แล้วฉันเลือกเขาทำไม
ถ้าฉันรักเขาจริง..ฉันน่าจะคิดแค่ว่า..
ฉันจะปฏิบัติกับเขายังไงให้สมกับที่ฉันรักเขา..
ทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด
ส่งนเขาจะคิดยังไง..เป็นหน้าที่ที่เขาต้องคิดเอง
26 กันยายน 2545 22:59 น.
รายทาง
เมื่อตอนฉันเป็นเด็ก
ฉันเคยแอบคิดถึงลักษณะของความสุขแบบผู้ใหญ่
ว่าน่าจะประกอบไปด้วยความสมบูรณ์พร้อม
ทั้งทางด้านวัตถุ และจิตใจ...
ที่ประกอบกันอยู่อย่างซับซ้อน
เมื่อฉันเติบโตขึ้น
ฉันจึงพบว่า
ที่แท้แล้ว...
ความสุขไม่ได้อยูไกลห่างจากชีวิตเราเลย
ขอเพียงเราเข้าใจวิธีที่จะ สัมผัส เท่านั้น
อาจเป็นหนังสือดีดีสักเล่ม
หรือแม้แต่รุ้งกินน้ำสีสดใสในวันที่หมองหม่น...
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว กับการส่งยิ้มให้ชีวิต...
15 กันยายน 2545 00:22 น.
รายทาง
เมื่อก่อน....
ฉันเคยเจ็บปวดมากมาย
กับการพยายามลืมเรื่องราวที่ไม่น่าจดจำ
โดยอาศัยการเดินทางของการเวลา
แต่สิ่งที่ฉันพบ...
นั่นคือ
ยิ่งพยายามลืมมากเท่าไหร่
ภาพของความเจ็บร้าว...
ก็ยิ่งเด่นชัดในความรู้สึกมากเท่านั้น
นานทีเดียว
กว่าที่ฉันจะเริ่มเรียนรู้...
ถึงการกล้า ที่จะเริ่มพูดคุยกับความรู้สึกของตัวเอง
และสิ่งนั้นได้สอนให้ฉันเข้าใจว่า
การเป็นเพื่อนกับความรู้สึกเหล่านั้น
ไม่ใช่เรื่องน่าหนักใจอีกต่อไป...
24 สิงหาคม 2545 00:02 น.
รายทาง
ฉันเคยเป็นคนของความเหงา
มีเพื่อนเป็นเงาของความอ่อนไหว
ฉันคุ้นเคยแต่เพียงเสียงกระซิบของหัวใจ
ที่มักเต้นไหว... ลำพัง
ฉันเคยเป็นคนของความเศร้า
ที่มีแต่สีเทา และฟ้าที่หมองหม่น
ฉันคุ้นเคยกับการอยู่กับความคิดที่ว้าวน
ในเวลาที่สับสน...ไม่มีใคร
วันนี้...ฉันเป็นคนของความฝัน
เมื่อเธอเติมชีวิตฉันด้วยสีสันสดใส
เธอสอนให้ฉันรู้...ว่าหัวใจเต้น เป็นอย่างไร
กับเวลาที่เราคิดถึงใคร...สักคน
ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้างๆกันเสมอมา
อาจจะมีบางเวลาที่เราต้องพบกับความสับสน
แต่อยากให้รู้นะ...ไม่ว่าจะเป็นเวลาแห่งความสุข... หรือทุกข์ทน
อยากให้รู้ว่ามีฉันอีกคน ... ที่ขออยู่เคียงข้างเธอ... ตลอดไป
23 สิงหาคม 2545 23:23 น.
รายทาง
ฉันเคยไม่เข้าใจนะ
ว่าทำไมคนบางคนที่มักคอยแก้ปัญหาให้คนอื่น
ต้องพบกับความวุ่นวายสับสน
เมื่อถึงคราวต้องแก้ไขปัญหาของตนเอง
ฉันเพิ่งเข้าใจว่า
การมองความเป็นไปของปัญหา
จากมุมมองของคนภายนอก
จะทำให้เข้าใจอะไรต่ออะไรได้มากมาย
กว่าคนที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับปัญหาอยู่นัก
ดังนั้น
ถ้าหากเดี๋ยวนี้ฉันต้องพบเจอ
กับความสับสนของปัญหา
ฉันก็จะถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง
แล้วมองกลับไปด้วยสายตาของคนภายนอก
เพื่อที่ฉันจะได้เห็นปัญหานั้นเป็นสิ่งที่สามารถแก้ไขได้
อย่างไม่ยากเย็นนัก
หน้าส่วนตัว
856
