16 กุมภาพันธ์ 2546 02:13 น.
ราม ลิขิต
ฉันตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกหัว
จะมองเงาของตัวแต่หัวหาง
ได้เห็นหงอกหน้าหงำดำถึงคาง
ยิ้มเลยค้างหดจู๋เหมือนหนูคา
สารรูปไยหนอห่อแต่เหี่ยว
ดูเดี๋ยวเดียวตกใจร้องไอ้หยา
เพิ่งเป็นหนุ่มเมื่อนี่กี่ปีมา
ทำไมหน้าเป็นก๋งแสนงงงวย
เวทนามาเยือนแล้วเพื่อนยาก
อยากไม่อยากเขาไม่สนหรอกคนสวย
หล่อไม่หล่อก็จะมาถึงป๋ารวย
แต่เป็นมวยไม่ถูกตุ๋ยถึงหุยฮา
การ์ดไม่ตกยกไว้ยกใจการ์ด
สามขุมยาตรเยื้องย่องหย่องหย่องขา
พุทธมนต์พ่นงามอีกสามครา
นะสัญญารูปังสังขาโร
เถรกวาดลานกวาดเราเอาเข่าป้อง
จังหวะสองวิญญาณังศอกปังโบ๋
จังหวะสามเตะโครมโอมนะโม
ทุกขะโตอนิจจังอนัตตา
ไม่เที่ยงแท้แม่ไม้นี้คือทีเด็ด
ดุจกายเพชรศักดิ์สิทธิ์ปิดรักษา
ย่อมรัดกุมจนชะแรแก่ชรา
มาเถิดมามรณังระวังใจ
คืนสติปริกะโหลกกระโชกเขลา
ชะโงกเงาวันนี้ดีกว่าไหน
เชิญคุณเหี่ยวเชิญคุณแฮ่เชิญแก่ไป
อยากจะหงอกอยากยังไงตามใจคุณ/.
13 กุมภาพันธ์ 2546 16:05 น.
ราม ลิขิต
เขียนกลอนรักเพื่อนฉันมันก็ว่า
ครั้นชมนกชมปลาก็ด่าฉิว
หันไปเขียนเพื่อชีวิตก็อิฐปลิว
ให้เขียนคิ้วเขียนตาหรือว่าไร
เขียนอะไรก็ไม่ได้ไปทั้งหมด
มันเก็บกดน่าดูเพื่อนรู้ไหม
นักเลงกลอนนอนกรนมากล้นไป
ด้วยเมื่อไขน้ำคำถูกย่ำตี
แท้โลกเราเขาสร้างหลายทางทอด
จะช้าจอดหรือจ้วงแจวจนเร็วจี๋
จะยืนเดินลุกนั่งคลั่งหรือดี
ไม่เผาผีด้วยกันอันตราย
เราเกิดร่วมกอเดียวเหนียวหรือจ้าว
มันก็ข้าวคือกันบรรณสาย
ได้สร้างศิลปกรรมทำประกาย
แม้ตัวตายสู้ตรากตรำกรำกวี
ไม่รักกันวันนี้ผีไม่ช่วย
ไม่รีบฉวยมือกันมันก็ผี
มัวตีฉิ่งนิ๊งหน่องจ้องจะตี
มันจะมีอันใดให้โด่งดัง
ใครเขียนรักสลักใสเอาใจช่วย
วาดให้สวยสวยจนเป่ามนต์ขลัง
ใครเขียนป่าว่าไปเอาใจฟัง
ให้ยินยังบริบทแม้มดคุย
อย่าเหน็บกันเลยน่ามาเถิดเพื่อน
เกลอเราเกลื่อนธรณีไม่มีถุย
เราไม่ขากคารมข่มใครทุย
ไม่กี่วันเราล้วนยุ่ยปุ๋ยทุกคน/.
12 กุมภาพันธ์ 2546 16:06 น.
ราม ลิขิต
มีรักไหมคนดีมีรักไหม
หากว่าไม่เธอเคียดเกลียดใครหรือ
โปรดบอกฉันวันนี้เพราะนี่คือ
การขอซื้อน้ำใสหัวใจจริง
ยิ้มเถิดหนาหน้างอฉันหงอแย่
ยิ้มจะแก้กลัดกลุ้มที่รุมสิง
ทำหน้าตึงติดต่อฉันขอติง
แต่ช้าแต่น้องหญิงเชิญวิ่งตาม
จะตีตบครบถ้วนกระบวนดุ
แล้วประทุถ้อยคำที่นำถาม
พี่จะยอมตาเขียวถึงเบี้ยวกราม
หากคนงามเลิกงอแงและแง่งอน
พี่ไม่มีเงินดาวน์หัวใจดอก
มีน้ำจิตจิบจอกบอกสมร
เสมอด้วยสายนทีสีทันดร
พี่ขอหยิบสาครมาวอนดาวน์
แม้ไม่รับโลกนี้คงมีโรค
เฉี่ยวกระโชกชีพชุ่มของหนุ่มสาว
เกลียดจะแก่แย่ยันวันไม่ยาว
แต่รักกันร้อง ว๊าว! คืนพราวเพ็ญ
มาร่วมสุขลุกไล่ดับไฟหล้า
อนาถาก่ายกองร่วมมองเห็น
มาร่วมปาดน้ำตาความชาเย็น
และร่วมเป็นคู่ดีศรีสังคม
มีรักไหมคนดีมีรักไหม
จะเกลียดกันไปไยให้ใจขม
มากอดคอล้อไล่ในสายลม
กระซิบพรมเพลงกุหลาบไปตราบนาน/.
12 กุมภาพันธ์ 2546 03:35 น.
ราม ลิขิต
วางใจไว้ที่ธุลีโลก
อย่าวิโยคเศร้าซับจะรับขวัญ
ในอ้อมอกของพี่มีพระจันทร์
ในอ้อมใจพี่นั้นมีดารา
หนุนตักพักก่อนจะผ่อนให้
พื้นบ้านย่านไพรไศลผา
กลีบน้ำค้างพร่างสรวงพวงผกา
จะห่มน้องคล้องพานิทรารมย์
ดูหรือรินร่ำแล้วน้ำเนตร
แก้มช้ำแล้วเชษฐ์จะไม่ฉม
วงพักตร์ลักขณาพักตราตรม
ใครหนอวางระทมเข้าข่มเธอ
เห่เอยวันเพ็ญมาเย็นจิต
ให้จริตเธอคงตรงเสมอ
ขอขับไล่ภัยพันประจัญเจอ
หลับสนิทปิดละเมอไม่เผลอมี
เห่เอยดวงดาวดาระดาษ
แจ่มแสงใจใสสะอาดสาดวิถี
ขอส่องทางหมางหม่นของคนดี
แน่แน่วธรณีทวีนาน
เห่เอยทิฆัมพรอมรหล้า
จะฝากฟ้าเติมไฟให้ไพศาล
ขอเธอคงมั่นนิรันดร์กาล
ไม่ท้อถอยสาธารณ์ที่ผ่านพราง
วางใจไว้ที่ธุลีโลก
หมอกโศกสิ้นสายอุษาสาง
ตื่นเถิดน้องพี่รวีวาง
ทองทางจะทาบความทุกข์ทน/.
11 กุมภาพันธ์ 2546 16:30 น.
ราม ลิขิต
เตียงคนไข้หมายเลขสูญ
ตั้งเดียวดายอาดูรรอสูญสิ้น
เปื้อนรอยคราบน้ำตาเป็นอาจินต์
ผสานพิณพาทย์เพลงบรรเลงลอย
ใครคนหนึ่งซุกเศร้าและเหงาโศก
ไว้ในโตรกลึกตรอกความต๊อกต๋อย
เขาค้อมหัวตัวสั่นประหวั่นคอย
ดวงจิตน้อยร้อนเร่าเหมือนเผาไฟ
เหมือนจะหลอมอ้อมรักอนรรฆค่า
ให้เหลวคาอ้อมอกตระหนกไหว
เพียงอังมืออื้อสะเทือนถึงเขื่อนใจ
สะบั้นใยวิญญาณรานทุรน
ดึกดื่นคืนนี้มีคนอยู่
แต่เหมือนดูไม่มีนี่ฉงน
ที่ฟุบพับหลับใหลหรือไกกล
มีแต่ตนเพียงตัวไร้หัวใจ
แนวระเบียงคืนนี้คนขนัด
เขาแออัดอนาถามาแต่ไหน
แนวน้ำเกลือโยงระยางทุกทางไป
เขาคนไข้ชั้นเลวที่เหลือรับ
ไม่มีหมอรอมาเวลาหนึ่ง
เธอหน้าตึงเดินมาตาจะหลับ
พรุ่งนี้หมอถึงจะมาอุรายับ
เขาแค่ครับเบาเบาเท่านั้นเอง
รอก่อนหนาลูกหนอพ่อจะกล่อม
หมอไม่พร้อมที่จะมาอย่าไปเร่ง
เราต้องเจียมถ้อยคำต้องยำเกรง
เจ้าคนเก่งต้องกล้าที่จะทน
เตียงคนไข้หมายเลขสูญ
อาดูรถึงดาวสกาวหน
ห้วงแห่งน้ำตามหาชน
มันท้นถึงดาวดึงส์แล้ว/.
หน้าส่วนตัว
747
