20 กรกฎาคม 2551 18:40 น.
รัสสะตะ
ไม่อาจเป็นได้เช่นบุษบา
มีคนรักปักอุราอย่างอิเหนา
ไม่อาจเป็นได้เช่นดั่งดวงดาว
มีท้องฟ้าโอบอุ้มคราวที่เหงาใจ
ไม่อาจเป็นได้เช่นแสงหิ่งห้อย
มีคนคอยเฝ้ามองมิห่างหาย
ไม่อาจเป็นได้เช่นดั่งพระพราย
มีคนคอยเสนอกายให้ผ่านพัด
ไม่อาจเป็นได้เช่นกับวันทอง
มีชายปองลอบย่องยามสงัด
ไม่อาจเป็นได้เช่นมณีรัตน์
รามสูรขว้างขวานซัดให้ได้มา
ไม่อาจเป็นได้เช่นดั่งพระจันทร์
มีพระอาทิตย์คู่กันหรรษา
ไม่อาจเป็นได้เช่นรจนา
เลือกคู่ครองกายาได้ดั่งใจ
ไม่อาจเป็นได้เช่นดั่งลำหับ
มีซมพลาคอยรับความตายได้
ไม่อาจเป็นได้เช่นเมียพระอภัย
ได้ฟังปี่จับใจในวิญญา
ไม่อาจเป็นได้เช่นกินรี
โบยบินทิ้งหลีกหนีความห่วงหา
ไม่อาจเป็นได้เช่นมโนห์รา
พระสุธนตามหาจนได้ครอง
ไม่อาจเป็นได้เช่นดั่งใครใคร
มีคนคอยห่วงใยเคียงคู่สอง
ไม่อาจเป็นได้เช่นคนสมปอง
เพราะนวลน้องไม่ควรคู่กับใครใคร
20 กรกฎาคม 2551 16:46 น.
รัสสะตะ
รจนาเป็นลูกท้าวสามล
มีพี่สาวหกคนเรียงหน้า
รูปร่างแน่งน้อยโสภา
งามตาพิศพักตร์อรชร
เมื่อถึงวัยเจริญสาวราวรุ่น
ยิ้มละมุนสดสวยสโมสร
เสด็จพ่อกังวลปนอาทร
กลัวบังอรไร้คู่มาชูใจ
จึงคิดอ่านหาเขยมาเชยจิต
เป็นคู่คิดกับธิดาสมสมัย
ป่าวประกาศกู่ร้องให้ก้องไป
ชายใดใดอยากเป็นเขยให้รีบมา
รจนาถือมาลัยจะเสี่ยงคู่
เ พ่งพิศดูไร้ชายน่าเสน่หา
เจ้าชายทั่วเขตคามก็ตามมา
แต่กานดาไม่ถูกใจเลยสักองค์
เหลือแต่เงาะคนป่าดูบ้าใบ้
อยู่ท้ายไร่ปลายนาดูบ้าหลง
ท้าวสามลให้ทหารล่อมาตรง
หน้าตำหนักหลักที่ลงเสี่ยงมาลา
รจนาพิศเห็นหน้าเจ้าเงาะ
เป็นรูปทองเหมาะเจาะเสน่หา
ช่างงามงดประกายทองส่องออกมา
เสี่ยงมาลาไปพลันด้วยมั่นใจ
ท้าวสามลเป็นลมล้มพับ
แม่มณฑาประคองจับจะไม่ไหว
โอ้ลูกหนอใยเลือกเจ้าบ้าใบ้
ไม่คิดถึงจิตใจของพ่อเลย
รักแรกพบชักนำรจนา
เสี่ยงมาลาให้เงาะป่าได้เป็นเขย
แม้ต้องทิ้งความสบายไม่หวั่นเลย
ยอมลงเอยกับเงาะป่าแม้ว่าจน
ต้องไปอยู่ปลายนาดั่งชาวไร่
ก็สุขใจเหนื่อยกายนางไม่สน
เพราะรักแท้ยืนหยัดด้วยอดทน
เชื่อว่ารักนั้นจักดลให้สุขใจ
11 กรกฎาคม 2551 17:42 น.
รัสสะตะ
ค่ำคืนหนาวดาวพราวบนฟ้ากว้าง
ความอ้างว้างมาเยือนเตือนก่อนฝัน
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งห่างกัน
ว่าแล้วพลันน้ำตาจะเอ่อนอง
เป็นเพราะพรหมแกล้งลิขิตชีวิตพราก
เธอจึงจากไปไกลดวงใจหมอง
ต้องยอมรับกระแสกรรมตามครรลอง
ชีวิตน้องชีวิตพี่นี้ต่างเดิน
รักแค่ไหนก็ดวงใจได้แต่รัก
ถึงเจ็บหนักก็ต้องทนด้วยห่างเหิน
บทเรียนหนักบทเรียนรักต้องเผชิญ
ก็พรหมเมินขีดขนานเส้นรักเรา
โอ้ไม่รู้เมื่อไหร่ภายภาคหน้า
จะหยุดบ้าหยุดฝันหยุดหวั่นเหงา
คงจะเจ็บยาวนานเกินคาดเดา
รักวอนเว้าสุมกลุ้มรุมฤดี
เสียงหรีดหริ่งเรไรกังวาลกว้าง
เหมือนรักร้างห่างไกลใครหลีกหนี
อยากฝากบอกดวงจันทร์ยามราตรี
ว่าน้องนี้ยังไม่ลืม...ยังไม่เลือน...
หน้าส่วนตัว
1013
