20 พฤศจิกายน 2551 17:01 น.
รัสสะตะ
ชีวิตเหมือนมันว่างเปล่า
ซึมเซาหวาดกลัวหวั่นไหว
กับโลกที่ต้องผจญภัย
ยิ่งไกลก็ยิ่งเหนื่อยแสนล้า
การแข่งขันนับวันตามไล่ติด
ยิ่งครุ่นคิดก็เหมือนจะยิ่งบ้า
ยิ่งตามติดก็ยิ่งมีตามมา
ขังวิญญากับความเร่งเบ่งอวดดี
มนุษย์โลกครวญโศกและร่ำไห้
เพราะหัวใจด้านตายกลายเป็นผี
อารมณ์รักความหวั่นไหวถูกย่ำยี
ถูกตั้งตีเป็นราคาค่าเพียงเงิน
แล้วจะอยู่อย่างไรในโลกนี้
เมื่อแข่งขันฟันตีทุกก้าวเหิน
ทุนนิยมรุมขย่ำทุกก้าวเดิน
คนรวยเมินคนจนเศร้าเฝ้าเว้าวอน
11 พฤศจิกายน 2551 22:11 น.
รัสสะตะ
สายลมเรื่อยเฉื่อยฉิวต้องผิวเนื้อ
สายลมยังจุนเจือความชุ่มฉ่ำ
แสงแดดแผดประสานผ่านลำนำ
สายธารไหลดื่มด่ำนำชุ่มเย็น
เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องขานขับ
แว่วขยับใบไม้แห้งแสร้งไม่เห็น
โขดหินยังคงสง่าทุกเช้าเย็น
เหมือนว่าเป็นเวรยามแห่งพงไพร
ไอหมอกลอยกรุ่นๆอยู่เหนือผา
หมู่ปูปลาวิ่งวนในน้ำใส
หยดน้ำค้างหยดเผาะริมเลาะไทร
ขอนไม้ใหญ่พาดกลางหว่างสายน้ำ
ธรรมชาติดลบันดาลความชุ่มจิต
นฤมิตรอัศจรรย์อันน่าขาม
เมื่อพบไพรพบสงบได้ทุกยาม
จึงติดตามมาหลีกหลบความวุ่นวาย
หน้าส่วนตัว
945
