13 กรกฎาคม 2550 13:46 น.
รัสสะตะ
สาวน้อยวันนี้หัวใจพองโต
มีคนส่งรอยยิ้มผูกโบว์มาให้
สายตาคุณที่ทายทักนั้นสุขใจ
สุขเกินกว่าสิ่งใดที่เคยได้รับมา
แค่ได้มองเธอสวนทางกัน
รู้ไหมมันแสนปลื้มเป็นหนักหนา
ยิ้มอบอุ่นละมุนในดวงตา
ทำให้ใจที่เหว่ว้านั้นตื่นคืน
ฉันไม่ขออะไรมากมาย
แค่ยิ้มละไมจากใจชายโดยไม่ฝืน
ฉันจะเก็บความรักนี้ที่ยั่งยืน
คงไว้หมื่นพันปีที่ดวงใจ
11 กรกฎาคม 2550 14:03 น.
รัสสะตะ
จากเรื่องราวที่มันผ่านมา
จากวันเวลาจนถึงวันนี้
ฉันพึ่งจะรู้ซึ้งอะไรสักที
ว่าฉันคนนี้ที่มันบ้าไป
ขอโทษที่ทำให้รำคาญ
ขอโทษถ้ามันทรมานเกินรับได้
ขอโทษหากทำให้วุ่นวายใจ
ขอโทษที่ยัดเยียดอะไรไปให้เธอ
เธอคงเบื่อที่มีคนเฝ้ามอง
ฉันลองตรองนึกคิดอยู่เสมอ
จนวันนี้รู้ซึ้งแล้วแหละเออ
ว่าควรหยุดละเมอเพ้อเกินจริง
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ต่อจากนี้
จะไม่มียายวุ่นไปสุงสิง
ฉันรู้แล้วควรอยู่กับความจริง
ต้องตัดทิ้งรักนั้น...ที่ถูกเมิน
9 กรกฎาคม 2550 20:45 น.
รัสสะตะ
แม่จ๋าแม่ แม่แม่ แม่รู้ไหม
ว่าหัวใจลูกน้อยแสนรักแม่
ตั้งแต่เด็กจนโตแม่ดูแล
ลูกอ่อนแอแม่ปลอบโยนลูกทุกที
ยามลูกป่วยแม่คอยเช็ดตัวให้
เฝ้าห่วงใยป้อนยาไม่หลีกหนี
ของอร่อยแม่เก็บไว้ให้คนดี
เสื้อหลากสีแม่ซื้อให้แม้ขาดเงิน
อยู่สองคนตามลำพังกับคุณแม่
ไม่อ่อนแอให้ลูกเห็นแม้ขาดเขิน
แม้นไร้พ่อแต่มีแม่หนูสุขเกิน
คนอื่นเมินเห็นเราจนแม่ปลอบใจ
คนอื่นไม่รักเราแต่แม่รัก
คนใหนจักรังแกแม่คอยไล่
เป็นที่พึ่งของลูกยามทุกข์ใจ
ไม่มีใครยังมีแม่คอยแคร์กัน
ลูกจากแม่มาเรียนเพียรศึกษา
หวังปริญญาให้แม่เหมือนดั่งฝัน
เป็นสิ่งหนึ่งตอบแทนทุกคืนวัน
ที่แม่นั้นให้ลูกเติบโตมา
หน้าส่วนตัว
1090
