ผุดเผยผกาผ่อง ระดะฟ่องฤดูฝน หอมชื่นระรื่นชนม์ กลจับประทับใจ กำซาบเพราะหวานสรร ฤ จะกลั่นและปันไกล มวลเหล่าภมรไล้ จรดั้นจะดื่ม ดอม กลางแดดก็ชูดอก ระวิหยอกก็ยินยอม ยังโหยจะโชยหอม และระริกละล้อลม แล้วหอมก็เริ่มหาย ฤ จะได้ก็ใครดม เมื่อสร่างภิรมย์สม ก็ละลิ้นเพราะสิ้นหวาน กลีบสดก็หดสอบ ดุจะกรอบพราะถึงกาล เหี่ยว ย่น และ ร่น ยาน ก็จะดิ่งละลงดิน ร่วงโรยผการาย ระกะก่าย แมลงกิน เปื่อยซุยขยุยสิ้น ก็มิค่าผกางาม
หน้าส่วนตัว
1905
