26 มิถุนายน 2549 18:30 น.
รัติกาล
การที่เราคอยอะไรสักอย่างมันทำให้เราต้องทุกข์ใจ และเสียใจทุกครั้งที่ไม่ได้คำตอบจากใครสักคน คอยแล้ว คอยเล่า ก็มีเพียงเราคนเดียวที่ต้องทุกข์ พยายามติดต่อเค้าทุกวิธี แต่สุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่าของหน้ากระดาษเมล์ เหนื่อยและท้อแท้มาก เราคงจะต้องตัดปัญหาสิ่งที่ทำให้เสียใจ เค้าไม่เคยรับรู้ความรู้สึกเราเลย มีแต่คำแก้ตัวให้รอดพ้นปัญหาไปวันๆ เปลี่ยนไปมาก และต่อแต่นี้เราก็จะทำให้เค้าเจ็บบ้าง ให้รู้จักการรอคอยสักบ้าง ทำไมต้องมาเสียใจกับคนๆเดียวที่ไม่เคยจะสนใจเราเลย ในชีวิตเค้าก็มีแต่งานและงานเท่านั้น มันเป็นข้ออ้างไปชะแล้ว เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าเค้าไม่ได้ให้ความสำคัญกันเรา สิ่งที่เราอยากได้มันไม่ใช่เงินหรือสิ่งของ แต่ที่อยากได้คือความเข้าใจและเวลาพูดคุยกันบ้าง ไม่ใช่เงียบหายไป ให้เราคอย เราคอยจนเราคิดว่าตัวเราคอยไม่ไหวแล้ว เป็นวัน สัปดาห์ แล้วสุดท้ายก็เดือน แล้วมาแก้ตัวว่างานยุ่ง ไม่มีเวลาเลย อยากจะบอกว่าคำว่าไม่มีเวลา มันใช้กับคนที่ตายแล้วตั้งหากล่ะ วันนี้เสียใจที่สุดและอยากจะระบายความอึดอัดใจที่มันมีมานานแล้ว จนกลับมาคิดว่า เราเคยรู้จักกันด้วยหรือ เราก็เลิกชะตอนนี้ ปล่อยให้เค้าอยู่กับงานของเค้าดีกว่า อยากจะบอกว่าให้คนที่อ่านดูแลความรักดีๆ ไม่งั้นอาจจะเป็นเหมือนเราก็ได้
ปล..คนไม่สำคัญใช่ไหม...
24 มิถุนายน 2549 13:23 น.
รัติกาล
ผู้ชายหนึ่งคนสามารถทำให้ผู้หญิงที่ไม่เอาไหนยิ้มได้ ตลอดเวลาอยากจะขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกดีๆที่มีให้
แล้วเราจะทำอย่างไรดีล่ะ ชึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่เคยทำให้เราสบายใจสักวันเดียวที่คิดเรื่องนี้ ถึงเราจะเจอกันได้ไม่นาน เรามีความรู้สึกแค่ ชอบนั้นก็ไม่ได้หมายถึงว่ารักใช่ไหม เราผิดไหม วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เรายิ้มได้ เราไม่อยากให้ความหวังเค้าเลย อยากบอกเค้าว่าอย่างมาหวังอะไรจากเราเลย เพราะมันไม่สามารถที่จะเป็นไปได้ แม้แต่จะคิดก็ผิดแล้ว เพราะเรามีครอบครัวแล้วไงล่ะ ถึงแม้ว่าจะเป็นครอบครัวที่ไม่สมประกอบ ไม่มีความสุขเลยที่เราอยู่บ้าน แต่มันเป็นหน้าที่เรา ที่เราจะต้องอยู่ อยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่คิด สักวันที่เค้ารู้เค้าคงจะผิดหวังกับเรามาก อาจจะไม่คุยกับเราอีกเลยก็เลย สุดท้ายเราก็ต้องอยู่คนเดียวใช่ไหม
มันควรจะเป็นอย่างนั้นใช่ไหม
ถ้าเพียงแต่.....เราได้เจอเค้าก่อน
ถ้าเพียวแต่.....เราไม่ได้ชอบเค้า
คงไม่มีเรื่องแบบนี้ให้ปวดหัวทุกวัน ใช่ไหม
23 มิถุนายน 2549 09:29 น.
รัติกาล
เรื่องก็มีอยู่ว่า เมื่อ 4 เดือนที่แล้วมีพี่คนหนึ่งเค้าเมล์มาแนะนำตัว ว่าอยากเป็นเพื่อนด้วย เราก็คุยเป็นปกตินั้นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่ชาย แต่นานไปรู้สึกว่าตัวของเค้าเองจะคิดไปไกลเลย คิดว่าจะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ แต่มีเรื่องหนึ่งที่เราคิดอยู่ทำไมเค้าไม่เคยให้เบอร์ที่ติดต่อได้เลย ลืมบอกไปว่า เค้าจบมา4-5 ปีได้แล้วล่ะทำงานอยู่บริษัทโค้ก เรารู้ว่าเค้าเป็นคนดี เสมอต้นเสอมปลายดี แต่ตัวเราไม่กล้าที่จะไปเจอเค้าหรอก สุดท้ายเรา 2 คนก็ต้องเสียใจทั้ง 2 ฝ่าย เรากับเค้าก็อยู่ไกลกันมาก เราก็รู้สึกดีกับเค้า อยากจะขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้เราตลอดมา ทั้งเป็นห่วง เป็นใย นานวันพี่เค้าก็คิดไปเลยเถิด สงสารก็สงสาร เราจะทำอย่างไงกับเค้าดี ทั้งที่สุดท้ายเราก็คือเพื่อนกัน พยายามบอกเค้าตลอดเวลา แต่เค้าไม่ยอมรับความจริงเลย เราไม่อยากทำลายความรู้สึกดีๆที่เค้ามีให้เราเลยถึงแม้ว่างานเค้าจะยุ่ง แต่เค้าก็ไม่เคยลืมที่จะส่งเมล์มาหา แม้จะต้องตื่นตั้งแต่ตี 3 ก็ตาม เราได้รับเมล์ตอนตี 2 ก็มี เราไม่รู้จะทำอย่างไงแล้ว เพราะเรามีพันธะกับคนอื่นอยู่ นั้นแหละประเด็นสำคัญเลย เราจะปล่อยให้เรื่องเป็นอย่างนี้ดีหรือเปล่า
ถ้าเพียงแต่....เราได้เจอเค้าก่อน
ถ้าเพียงแต่...เราไม่มีใคร
ถ้าเพียงแต่....เค้าเจอเราก่อน
ก็คงไม่ต้องเสียใจถึงทุกวันนี้หรอก จริงไหม...
หน้าส่วนตัว
1039
