30 พฤศจิกายน 2549 14:41 น.
รัตนินยา
ผ่านพ้นมาเกือบสี่เดือนแล้วที่เราสองคนได้แยกทางกันไป ฉันรู้ดีว่าฉันคงทำความผิดไว้มากเธอจึงไม่ยอมแม้แต่จะรับสายโทรศัพท์ ถึงแม้จะรับคำพูดที่ตอบกลับมา ช่างห่างเหินเหลือเกิน
...สวัสดีครับ...ต้องการพูดกับใครครับ...
...เอ่อ ขอสายคุณเอกค่ะ..
...ครับ มีธุระอะไรกับผมครับ...
...เอ่อ สบายดีไหมคะ ฉัน...
...ถ้าไม่มีธุระอะไร แค่นี้นะครับ...
บทสนทนาถูกตัดลงอย่างฉับพลัน เขาคงเกลียดเรามากเลย ถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไม ไม่คิดถึงกันอีกแล้วใช่ไหม ฉันพูดกับตัวเอง ทำไม...
แล้วจะมาเขียนต่อนะคะ
25 พฤศจิกายน 2548 13:29 น.
รัตนินยา
เช้าตรู่ของวันนี้ ฉันตื่นลืมตาพร้อมกับมองไปนอกหน้าต่างสมองเริ่มคิดถึงเรื่องราววุ่นๆยุ่งๆที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า ฉันอาศัยอยู่กับยายและน้าสาวอีกสองคน ยายของฉันจะเป็นคนขยันไม่ยอมอยู่นิ่งกับที่ ทั้งๆที่อายุปาเข้าไปจะแปดสิบ ยายมักจะพูดเสมอว่า เกิดมาเพียงชาติเดียว จงทำงานที่จะเป็นประโยชน์กับตัวเองและผู้อื่นให้มากที่สุด ดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆ ทุกวันนี้ฉันเก็บคำพูดของยายมาคิดว่า ทำไมต้องทำอะไรให้เป็นประโยชน์กับคนอื่นด้วย แค่ดีต่อตัวก็เราพอแล้ว
หน้าส่วนตัว
1512
