17 มิถุนายน 2549 11:55 น.
รักษ์รัก
..
poison ivy
พี่เดินงงหลงทาง, ที่ข้างหน้า
ตระการตาพฤกษชาติประหลาดเหลือ
มีม่านไม้ไกวเถาเป็นเคราเครือ
มาไล้เนื้อดั่งกลมนต์วิมาน
ที่เกี่ยวก่าย, ย้ายแยกแหวกเป็นช่อง
จึงก้มมองย่องไปในสถาน
บุปผชาติประหลาดล้ำส่องน้ำกาญจน์
เคียงขนานแนบข้างเป็นทางไกล
จนมาหยุดสุดทางที่ย่างเยื้อง
มลังเมลืองเบื้องหน้า, ผกาใหญ่
ยังตูมตูบลูบเล่น, พลันตกใจ
แย้มกลีบใสในนั้นมีกานดา
ความงามใดในหล้าจะมาสม
เท่าได้ชมโฉมนางเสน่หา
ใยสวาทนำวิถีทั้งสี่ตา
ประสานมาหากันพลันตะลึง
ช่างเย้ายวนชวนให้กระหายแก้ม
หมายจักแต้มตอมตอดสักฟอดหนึ่ง
กระอวลเอยเชยเอมจนเต็มตึง
สุดคะนึง, ยื่นหน้าหานารี
พลันสนองน้องเจ้าเอามือลูบ
แล้วจูงคางเข้าจูบ, เจ้าจูบพี่ !
แลเวียนหัวตัวรู้ไม่สู่ดี
ยินโฉมศรีแผดเสียงสำเนียงมาร
จวบสิ้นจูบวูบหนึ่งจึงได้คิด
แมลงน้อยตัวนิดหลงน้ำหวาน
กลับกลืนพิษเกสรสร้อยสุมาลย์,
โอ้นงคราญลวงมาเพื่อฆ่าเรา
poison kiss
โอ้พี่ชายให้น้องมาลองรัก
จะประจักษ์ไหมหนอ, เพราะน้องเขลา
ซ่อนอะไรในทรวงไว้ลวงเรา
หากจะเอารักอ้าง, ฤๅวางใจ ?
พี่ก็รุกปลุกเร้าทำเราพล่าน
ด้วยคำหวานหว่านล้อมตะล่อมไหล
"ยอมเป็นเมียเสียสิ" ไม่จ้ะ, ไม่
แอบหวั่นไหวให้ลำบาก, อยากเหมือนกัน
แต่คำเขาเฝ้าสอนอย่าอ่อนข้อ
ต้องปัก 'รอ' ก่อกำแพงมาแต่งคั่น
แสนสัปยุทโธปกรณ์ไม่เทียบทัน
, แต่จูบนั้นทำผนังพังลงไป
พี่ป้อนจูบลูบหลังกระทั่งเคลิ้ม
สะท้านเทิ่มแทบดิ้นจนสิ้นขัย
มีความสุขสุดสุด, หยุดทำไม !
"ถามอีกครั้งจะยอมให้พี่หรือยัง"
จึงจ้องตาพี่ชาย, ส่ายหน้านิด
แต่ไม่คิดปิดใจ, ไว้วันหลัง
วันนี้น้องขอตัวกลับลำพัง
พูดไม่ฟัง!, ยังจะเฝ้ามาเล้าโลม
สุดท้ายมานอนนิ่งติงตัวนี้
คิดถึงพี่ยิ่งนัก, เพราะรักโหม
คงหลงลิ้นไม่สิ้นสุดจนทรุดโทรม
พี่ประโคมแค่ครั้ง, กลับฝังใจ
ทรมานร่านหนอเพราะจุมพิต
เหมือนเสพย์ติดพิษสวาทขาดไม่ได้
รู้เช่นนี้ยอมเสีย, เป็นเมียไป
ดีกว่ามานั่งใคร่ให้ลงแดง
..
หน้าส่วนตัว
1610
