จิ้งจกจ้าวจักรภพ : ศุภฤกษ์เบิกไพร

รักษ์รัก

..





๏ ตัวเล็กฤๅต่ำต้อย                        อัตตา
มีกระโหลกห่อปัญญา                      ปกป้อง
รู้จักรอดตัวนา                                ท่านว่า   ดีนอ
ดั่งหนึ่งพลพรรคพร้อง                     แกร่งก้องพองพรู  ฯ

๏ เกียรติศักดิ์เกริกเศิกกู้                เศวตงค์
จิ้งจกขาวพราวพงศ์                        ย่านย้าว
เพี้ยงวัชรยังยง                               คงอยู่   คุณีพันธุ์
ใต้จตุรบาทจ้าว                               รกฟ้านฤบาล  ฯ

๏ สบศึกภัยไล่ต้าน                          ทุรชน
ตวัดร่ายปลายสกนธ์                        เฆี่ยนคว้าง
กี่สิบกี่ร้อนหน                                 พาลพ่าย   แพ้นา
โชติช่วงเช่นสรวงสร้าง                    คู่พื้นปถวี  ฯ

๏ ตำนานเขาเล่านี้                           แต่บุราณ
จริงเท็จสุดประมาณ                         เทียบได้
ตามแต่ปราชญ์บรรหาร                    เห็นต่าง  เกลานา
แลกุศลสืบใกล้                                ส่งเกื้อกลอยนวล  ๚ะ


*******************************************************************






ศุภฤกษ์เบิกไพร






๏ จักกล่าวสู่สรวงฟ้ามหาสวรรค์
ทวยเทพาผ่องล้ำอำไพพรรณ
บันดาลวันสรรค์สว่างกระจ่างตา

จักรพรรดิมนทารอธิบดี
ธ ทรงมีอัปสรสิเน่หา
จำนวนนงอสงไขยคณนา
กัลยายามยิ้มช่างพริ้มเพรา

ให้ชวนชมฉมฉวีวจีแจ่ม
ฉายแฉล้มแต้มสรวงดวงเฉลา
แม้นงามกว่ามาเปรียบประเทียบเจ้า
อาจจักเศร้าทรวงแดได้แค่ทราม

เหล่าเสนาอมาตย์ราชครู
เมื่อตรองดูตรึกได้จึงไต่ถาม
นานแล้วหนอรอกุมารมาอาราม
เกรงสิ้นยามตามฤกษ์อันเกริกไกร

เจ้าจอมฟ้าสุราลัยไร้โอรส
มาย้ำยศจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่
บ้างตั้งครรภ์อันฑโกสมาสองใบ
รอยจักได้เพียงศรีทาริกา

นางสวรรค์จันทรอ่อนเสน่ห์
แสนขี้เหร่ผิดสนมชมผวา
เพราะตัวนี้มีหนึ่งนัยนา
หากแต่ห้วงบุญญามาหนุนอร

ตกอัณฑสกุลฟ้ามาหนึ่งโกศ	
ธ ทรงโปรดทันใดในสมร
อุ้มโอรสยศสวรรค์ครรโภทร	
พระหน่ออ่อนอมรเทพท้าวมนทาร

โหราจารย์เทวนคเรศ
กราบทูลเหตุเภทภัยในวิหาร
ลักษณะอสุราอวตาร
มาเป็นมารเทวากาลกิณี

พระมนทารราชาสุราลัย
เห็นพระทัยในพระราชมเหสี
จึ่งรับสั่งให้ตัดหน่อพระภูมี
เว้นชีวีศรีอัปสรบังอรนวล

ครั้นเมื่อมองพระฟองสกุลยศ
ทรงสลดลดกรรมละล่ำหวน
ควรจะฆ่าแล้วหรือฤๅมิควร	
แลทบทวนครวญคิดพินิจไป

อันอัณฑาเทวะหรืออสูร
ออกอาดูรหยั่งคิดวินิจฉัย
หากบุญญาธิสมภารยิ่งฉันใด	
ฉันนั้นไซร้จักได้มา ณ พิมาน

จึ่งบัญชาเทพดาเทพารักษ์
โสฬสารักษ์อารักขาลาสถาน
นำอัณฑสกุลฟองล่องดงดาน	
ฝังกุมารใต้หล้าพนาดร

จึ่งก่อเกิดเวียงวังเวิ้งอสูร	
แดนอาดูรนูนเด่นเป็นศิงขร
เพราะฤทธิ์มารดันพื้นพสุนธร
หวังจักจรจวบชั้นสวรรคาลัย

มหิศรมนทารราชันสรวง 
ปูนบำเหน็ดโหรหลวงอสงไขย
ช่วยเทพาห่างพ้นพิราลัย
ปลอดประลัยภัยมารพาลผจญ

ทรงรับสั่งให้เชื้อชายนายอารักษ์
จงปกปักป้องสวรรค์ชั้นเวหน
ถวายการอารักขาเทวชน
อุทิศตนต่อเบื้องจตุรบาท

ท้าวจันทรโศกศัลย์กรรแสงส่อง
มาคอยจ้องมองกมลบนเวหาส
น้ำตานางพร่างพราวราวระวาด
ป็นหยดหยาดระยับยิบสิบหกพลอย

กี่วันแล้วแก้วตาไม่มาบ้าน
ฤๅเป็นมารเทพาพาถดถอย
กระนั้นหนาเนตรนางยังรอคอย
ให้ลูกน้อยกลับมายังธานี  ๚ะ


..