7 มกราคม 2549 13:39 น.
รักษ์รัก
..
ครบวาระดิถีอีกปีแล้ว
โตขึ้นอีกนิดหน่อยนะน้องแก้ว
นัยน์ตาแววแพรวพริ้มจิ้มลิ้มจริง
หรือเพราะช่อดอกไม้อะไรนั่น
ใครเด็ดมันมาหยามแม่ทรามหญิง
เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ประวิง
เจ้าคงทิ้งสักวันเมื่อมันโรย
ตุ๊กตาหน้าหมีสีขุ่นขุ่น
มีแต่ฝุ่นฟอนผิวอย่างหิวโหย
เพียงลมพลิ้วปลิวโบกกระโชกโชย
คงกอบโกยเข้าร่างทางหายใจ
จี้กุหลาบทาบปรกบนอกน้อง
ยามเมื่อต้องแสงสุรีย์สีสดใส
ประดับตัวยั่วตาใครต่อใคร
คงวิ่งใส่ไล่ลากกระชากคอ
ต่างของขวัญต่างคนระคนหน้า
ต่างราคาต่างประสงค์ส่งให้หนอ
บ้างสูงล้ำล่ำสันยันตี๋หล่อ
กินบุญพ่อรอทองมากองกาย
แต่ตัวพี่สีคล้ำดำอนาถ
หน้าอุบาศว์ใครเห็นเป็นใจหาย
"จน" สนิทติดหนี้เสียสี่ราย
ฤๅจะปรายปลายตามาเมียงมอง
เพียงหนึ่งครั้งหวังมาในครานี้
อยากแฮปปี้เบิร์ธเดย์แด่นวลน้อง
แต่มิกล้าแสดงตนให้ขนพอง
กลัวสยองรับวันเกิดเตลิดไป
พี่ไม่มีอะไรให้ในครานี้
มีแต่จดบทกวีอันนี้ให้
แม้ไม่ชอบเช่นของของใครใคร
แกล้งกรุ้มกริ่มยิ้มให้ก็ยังดี
..
20 กันยายน 2548 17:41 น.
รักษ์รัก
..
มีมัจฉาแหวกว่ายในน้ำขุ่น
แอบไออุ่นอบร้อนในก้อนหิน
เสียงซึ่งมีแต่สุนัขจักได้ยิน
เครื่องบินบินบนฟ้าเมฆาไกล
ละลองน้ำทั่วไปให้ชุ่มชื่น
ยังมีคลื่นใต้ทะเลละล่องไหล
สายทองแดงแหล่งซ่อนกระแสไฟ
ยังมีหนอนบ่อนลำไยในพวงงาม
ล้านดวงดาวพราวพร่างตอนกลางวัน
ทำแหวนหมั้นหล่นหายในสนาม
คำบางคำพิมพ์ผิดให้ผิดความ
วิตามินซีในมะขามยามกินไป
มีบางอย่างห่างตนจนมองข้าม
เธอไม่ถามเธอไม่ดูรู้ไฉน
เหมือนเศร้าสร้อยหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวใจ
ยามเธอไม่เห็นใครฉันยังมี
..
15 กันยายน 2548 11:29 น.
รักษ์รัก
..
แม่นวลงามทรามสวาทเสน่หา
ชวนชะแง้แลเหลียวเอี้ยวตัวมา
สบนงคราญประสานตาต่อตาพลัน
เจ้าเคอะเขินเดินบิดกระมิดม้วน
กลิ่นรัญจวนหวนหอมหฤหรรษ์
ไยทำแปลกแยกเขี้ยวเสียวโดนฟัน
ของเจ้านั้นกัดพี่มาที่ใจ
ฤๅรังเกียจเดียดฉันท์..กันเล่า
ขอให้เจ้าจอมจิตพิศมัย
จงกัดพี่จนกว่าพิราลัย
ต่างไฉนหนอใจหากไร้นาง
ขอพี่ดอมหอมหน่อยนะกลอยแม่
ระทวยแท้แค่น้องลองยกหาง
กระอวลเอยเชยชมฉมสำอาง
ให้ครวญครางในอารมณ์ที่สมปอง
ลมหายใจไล้เร้าราวไออุ่น
จมูกดุนดอมซ้ำสัมผัสสอง
สะท้านเทิ้มเคลิ้มมนจนขนพอง
กระตุกน่องจ้องเจ้าผ่าวฤดี
แม่นางเนียงเอียงอายพ่อชายเชื้อ
ขนางเนื้อเหนียมนวยฉวยฉวี
จังหวะนั้นหันหน้าหานารี
พ่อชาตรีปรี่อ้อมคร่อมเชิงกราน
ขยับเข่าเขย่ายัดสะบัดโบก
เขย่งโยกโขกขาพาสนาน
ขยุ้มแหลกกระแทกมุ่งกระทุ้งมาน
แปลบสะท้านสะเทือนท่วงถึงทรวงใน
สุดสยิวหวิวหวามฤๅความรัก
สองสมัครสมานมัดกระหวัดไหว
กระเส่าวาบกำซาบซ่านปานขาดใจ
สิ้นแล้วไซร้ใยสวาทไม่คลาดคลา ...(คุ้นๆ เนอะ)
ไม่ขาดหรอกสองสนิทเพราะติดเป้ง
ตัวกระเตงตามชายตะพายขา
ไอ้บังอรอ่อนแรงแย้งอุรา
แต่ตัวแลแพ้ท่ากระทาชาย
จะเดินไปทางไหนก็ไปนุช
มายื้อยุดฉุดให้พี่ใจหาย
เอ็งจะไปทางขวาหรือทางซ้าย
ก็แยกกายเสียไปให้ไกลตัว
นวลยุพินยินแจ้งแถลงเหตุ
เหมือนอาเพศเชษฐามาเฉดหัว
จึงรวบรวมกำลังขากล้ากึ่งกลัว
หลุดจากตัวผัวพลันสะบั้นไป
โอ้อกเอ๋ยเคยเคียงสำเนียงเคล้า
ว่าโศกเศร้าร้าวตรมระทมไหม
รู้จักยั้งยังเริ่มแต่เคลิ้มใจ
ดีกว่าใคร่ชั่วครั้งมานั่งครวญ
..
8 กันยายน 2548 13:06 น.
รักษ์รัก
..
เวโรนานครศาสนศิลป์
ฟ้าสะเทือนเคลื่อนพิภพตลบดิน
ยังได้ยินเสียงหวานผ่านสองใจ
สองสกุลมอนตาคิวคาปุเลตต์
ขากเสลดถ่มหน้าแต่คราไหน
เพียงเหลือบเร้นเห็นกันพาบรรลัย
จำจดใจใส่กบาลไม่พานเจอ
รัตติกาลงานเลี้ยงเสี่ยงเจ้าบ่าว
ให้ลูกสาวเสือกหน้ามาเสนอ
จงคอยเค้นเฟ้นหาสามีเธอ
มาบำเรอร่วมเรียงเตียงเดียวกัน
โรเมโอโสภาในหน้ากาก
มิกระดากบากหน้ามาสังสรรค์
หน้าทะโมนโดนใจเอ๊ะ!..ใครกัน
โถมถลันประจัญหน้านางนารี
อรอนงคนงนุชสุดสวาท
งามวิลาศวิไลล้ำฉ่ำฉวี
เหมือนมีบาปอาบภัยในฤดี
เหมือนตัวพี่มีเคราะห์เพราะน้องนาง
พ่อบุรุษสุดสง่าฟ้าประทาน
อันบาปท่านต้านได้จงไถ่ถาง
เรื่องทุกข์ร้อนผ่อนเผาจะเบาบาง
บอกน้องนางสางเตียนเสี้ยนอุรา
โรเมโอโผร่างไปบังเบียด
จูบจูเลียตเจียดใจใส่ชิวหา
ล้นทะลักทลายบาปทาบกานดา
ประสานตาสมานใจในบันดล
พ่อเนื้อทองน้องเห็นเป็นประจักษ์
ว่าบาปหนักจักสยิวเป็นทิวขน
แม่มณีพี่ละลายในบาปตน
ที่น้องบ่นบาปหนักขอลักคืน
วันรุ่นขึ้นโรเมโอโผล่หน้าโบสถ์
ว่าลิงโลดโดดใจไม่อาจฝืน
ข่มตาหลับขับตาลืมตลอดคืน
เริงระรื่นชื่นใจได้วิวาห์
โอ้หลวงพ่อลอเรนซ์กระเต็นแตก
ลูกมาแปลกแรกเช้าเล่าปัญหา
เรื่องหัวใจใคร่สมัครรักกานดา
วอนภาตาจักวิวาห์ให้ข้าที
เฮ้ย!..ลูกชายไวเกินจะเสริญสวด
กลัวเจ็บปวดรวดร้าวราวทุกขี
จงรักกันชอบกันแต่พอดี
ดั่งเพลิงจี้จุดใจให้ไหม้ตัว
เห็นจูเลียตเลียบไล้ผ่านไม้พุ่ม
เดินดุ่มดุ่มขยุ้มตาว่าที่ผัว
หลวงพ่อจึ่งถลึงตามันพร่ามัว
อกระรัวผัวเมียเสียสกุล
แม่จูเลียตคาปุเลตต์อาเพศพริ้ว
มอนตะคิวกริ้วแน่แลสถุล
แต่ก็ดีวิวาห์เสียวเกี่ยวสกุล
สงครามวุ่นแต่รุ่นก่อนจะผ่อนคลาย
จึงไถ่ถามความรักดูสักหน่อย
อย่าพูดพล่อยลอยลมมิสมหมาย
บอกหลวงพ่อแม้ตัวน้องต้องชีพวาย
ยังจะรักพี่ชายกว่ากายนาง
หันบอกเรียมโรเมโอโอ้ยาใจ
น้องนั้นไซร้คล้ายขอบสุด..สมุทรกว้าง
พี่นั้นเทียบเทียมลึกลงกึ่งกลาง
ยิ่งลึกยิ่งกว้างยิ่งมากรักเรา
โอ้หลวงพ่อลอเรนซ์อย่าเห็นโทษ
อย่าแกล้งโกรธแกล้งสองให้หมองเศร้า
วอนหลวงพ่อเร่งพิธีวิวาห์เรา
อยากเรียกเจ้าว่าเมียเสียเหลือเกิน
เกิดอาเพศเหตุหนักรักสหาย
โอ้เพื่อนตายตัวปลิวละลิ่วเหิน
ญาติจูเลียตเสียดหลังเพราะพลั้งเกิน
โอเมโอเอื้อมเดินเกินจะทน
ชักดาบยาวสาวปลอกออกปะทะ
แทงอุระฉะศัตรูสู่เวหน
แล้วลาตัวกลัวกฎหมายอายผู้คน
ดีกว่ายอมจำนนให้คนตรวน
หากหาคุกคงจุกใจข้างในอก
ใครจะปกป้องเมียระเหี่ยหวน
เจ้านครผ่อนโทษจนโจทก์ครวญ
เห็นสมควรสมเหตุเนรเทศไกล
ฝ่ายจูเลียตเคลียดหนักกระอักจิต
โรเมโอเจ้าชีวิตจะผิดไหม
มาฆ่าญาติฆาตรกรรมร่ำอาลัย
แต่ดีใจพ่อยอดชายมิวายวาง
ได้ยินข่าวกล่าวขานทั้งขัณฑ์เขต
เนรเทศทิ้งแกแค่ตัดหาง
โรเมโออยู่ไหนไร้สรรพางค์
จึงเดินทางถามหลวงพ่อไม่รอรี
โอ้ภาตาลอเรนซ์เห็นใจช่วย
กำนัลด้วยยาพิษปลิดฉวี
กระดกดื่มลืมตื่นฝืนชีวี
ยี่สิบสี่ชั่วโมงสู่โรงตาย
ยี่สิบสี่ชั่วโมงก็โพล่งตื่น
เมื่อลูกฟื้นชื่นตาพาขยาย
โรเมโอยอดรักเฝ้าพักตร์กาย
เหมือนลาหายห่างโลกดั่งโชคดี
ถึงเที่ยงคืนจูเลียตสิเคลียดหนัก
เพื่อความรักหักใจกลายเป็นผี
ขอตัวตื่นขึ้นเต้นเห็นสามี
สิ้นชีวีสีหน้าพาจืดจาง
ลูกสาวตายใจหายละลายเหือด
หน้าสิ้นเลือดเผือดซีดไม่ผิดสาง
เรียกหลวงพ่อลอเรนซ์เซ่นสรรพางค์
หลวงพ่อพรางสวดศพจบโดยไว
โรเมโอรู้ข่าวเยาวภา
ดั่งอุราโอดโอยให้โหยไห้
หายาพิษฤทธิ์แรงแสลงใน
ข้าจะตามจอมใจตายตามกัน
แล้วเหินหานารีที่ในโบสถ์
ยิ่งโอยโอดโทษฟ้าว่าสวรรค์
คำจากปากยากเปรียบจนเงียบงัน
ความเศร้าพลันคั้นคำเป็นน้ำตา
มองสองปรางข้างแก้มแต้มสีเลือด
ผิวมิเผือดเชือดชาดปรารถนา
ยมบาลท่านคงหลงกานดา
แม้นมอดม้วยมรณาโสภาพรรณ
เหมือนน้องนางพรางสดับขยับนิ้ว
ทำหน้านิ่วหลิ่วตาพร่าสวรรค์
โรเมโอโอษฐ์อ้ากลืนยาทัณฑ์
จูเลียตพลันหันหาพ่อยาใจ
น้ำตาพ่อหล่อหน่วยย้วยก้อนกบ
ยังประสบพบพักตร์พิศมัย
เจ้าจูเลียตเฉียดจนพ้นอาลัย
สุดดวงใจไฉนฟื้นขึ้นเต็มตา
วิญญาณปลิวพริ้วพัดสลัดร่าง
ลงซบนางข้างอกกกชิวหา
กลิ่นหอมน้องต้องลมสมผกา
แต่พี่ยาสิ้นสมลมหายใจ
หน้านงพาลพานไห้เหมือนใจดับ
ประคองรับจับหน้าน้ำตาไหล
เหมือนตื่นตาหาพี่พิราลัย
ยอดหทัยตายจากพรากดวงมาน
แพ้ยาพิษฤทธิ์ล้นบันดลเดช
เยาวเรศราญรักจึงหักหาญ
ประกบก้มโน้มนุ่มจุมพิศนาน
มิไหวหวานรานร้าวเหมือนคราวเป็น
โถพ่อคุณละมุนลิ้นที่กินพิษ
สักน้อยนิดพิษร้ายสลายเร้น
มิเหลือเสี้ยวหยดแสบแลบกระเซ็น
ใคร่ลำเค็ญเช่นพี่ที่วางวาย
จึงชักดาบทาบกดจรดอก
น้องตระหนกตกหน้ากว่าใจหาย
สิ้นสลบจบชีพกระพริบตาย
ซบกอดกายชายชิดนิจนิรันดร์
..
24 สิงหาคม 2548 16:14 น.
รักษ์รัก
..
ระวังตัวไว้นิดอย่าคิดใกล้
เพราะห้ามใจลำบากอยากจะกอด
ระวังปากไว้ซะหาทางรอด
เจอจะทอดลิ้นรักลักลิ้นเธอ
..
หน้าส่วนตัว
1212
