++ครา..จาก++

รักษา

เสียงเปาะแปะและเหมือนเสียงเตือนจิต
ให้ความคิดคืนล่วงสู่ห้วงฝัน
ใจเบื้องลึกตรึกตรองทำนองวรรณ
บาทจาบัลย์บทโศกวิโยคปน

 ท่ามฝนปรอยย้อยหยดรินรดหลั่ง
เดือนดาวดังดับเฉกหลบเมฆฝน
ยามเช่นนี้มีบ้างไหมบางคน
ตื่นฟังฝนหล่นพร่างเบื้องกลางใจ

 เสียงฟ้าคร่ำครวญครางราวห่างนัก
ยามคนรักลี้ร่างไปทางไหน
เพราะเบื้องหลังยังต่างต้องร้างไกล
เมื่อหัวใจเกินห้ามต้องตามกัน

 เคยจากกันวันก่อนคราจรจาก
ก็ไม่ยากมากมายเหลือหลายนั้น
เมื่อแยกคล้ายสายฝนมัวหม่นจันทร์
ช้ำเกินกลั้นกล่าวคำเอ่ยอำลา

 เก็บกุญแจจัดของใส่กล่องฝาก
คงแสนยากยามจบหากพบหน้า
หมายกลบเกลื่อนเงื่อนงำซ่อนน้ำตา
ก็เกรงปร่าปรอยซึมจนลืมอาย

 เป็นครั้งที่เท่าใดที่ได้จาก
จำพลัดพรากภายหลังใจยังหาย
แต่นี้เกรงเคว้งคว้างตราบวางวาย
ก่อเกิดกายกี่ครั้งรักยังคง

.............................

รักษา