พิมพ์ใจในรอยทราย

รักษา

คิดคำนึงรำพึงหาครากระโน้น
ถูกปลอบโยนด้วยเยาว์วัยในคืนหนาว
ลมพัดโบกโยกใบไม้ไหวกราว
ฟังเรื่องราวเล่าขานตำนานเดิม

  ลมทะเลเห่กล่อมพยอมขวัญ
กลางเพ็ญจันทร์แจ่มจ้าดาราเสริม
เอาไฟฝันวันเยาว์เข้าต่อเติม
ทรายปานเจิมกระแจะจันทร์ทุกวันมา

  ลมหอบคลื่นเคลียหาดฟองดาดขาว
เป็นรอยราวฤๅให้ใจหรรษา
เห็นฟองฟอดทอดยาวพรายพราวตา
แสงจันทราทาวาดหาดประจำ

  เกิดเป็นริ้วรอยทรายหลายหลายริ้ว
เหมือนเมฆปลิวเหมือนขนง-วงคิ้วขำ
เหมือนคลื่นลอนวอนทรายไม่ลืมคำ
และยังย้ำว่าทรายอย่าคลายคลอน

   ในรอยทรายหลายรอยที่คอยคลื่น
มาเกลี่ยคืนกลืนกลายคล้ายหลอกหลอน
ดั่งสายใยใจหวงห่วงอาวรณ์
มิอาจถอนพาพรากจากเยื่อใย

  หวังรอยทรายคงมั่นมิผันเปลี่ยน
ยามคลื่นเวียนจูบทรายไม่ไปไหน
จูบทุกคราท่าทรายคล้ายเปลี่ยนไป
เกิดรอยใหม่ทุกยามตามคลื่นโลม

  เมื่อทุกอย่างต่างเปลี่ยนวนเวียนหมุน
ใจอบอุ่นเวียนว่ายใต้เพ็ญโสม
ทรายเม็ดน้อยคอยคลื่นชื่นชโลม
ยามถาโถมซัดฝั่งทุกครั้งไป

   และเรื่องราวคราวนั้นฝันแสนสวย
ประดับด้วยดวงจิตนิมิตใส
เมื่อลมลาพาคลื่นกลับคืนไกล
จึงหัวใจเคยปลื้มคงลืมพลัน

    เราราวคลื่นทะเลที่เหว่ว้า
ลอยทะเลเวลาฝ่าฝั่งฝัน
ท่ามลมพัดสบัดแรงล้อแสงจันทร์
หวังพบขวัญคืนค่อยจูบรอยทราย