27 กรกฎาคม 2553 22:11 น.
รักษา
แดดเดือนเก้าคราวที่ไม่มีฝน
ฟ้าเบื้องบนเบิกกว้างจนร้างเหงา
นกหากินบินว่ายกรายฟ้าเทา
ความเปลี่ยวเปล่าปลอบใจให้ชาชิน
ลมแร้งร้ายคล้ายกรีดคมมีดเฉือน
ตะวันเลือนเตือนนกผู้ผกผิน
ตนตัวเดียวเที่ยวมาแหล่งหากิน
โผจากดินด้นฟ้าดั่งท้าทาย
จึงรู้ได้ในฟ้าหามีน้ำ
เหมือนยิ่งย้ำสำแดงแห้งเหือดหาย
เห็นก็แต่ลมหมุนและฝุ่นทราย
ที่ละลายกายพลิ้วปลิวล่องลอย
ใครอาจมองละอองทรายแสนไร้ค่า
หรือเห็นท่าว่านานพาลถดถอย
รอถึงคราถ้าฝนรินหล่นปรอย
คงร่วงผลอยค่อยลู่ลงสู่ธาร
เจ้านกน้อยคอยใครในเวิ้งฟ้า
ควานค้นหาป่ากว้างอย่างกล้าหาญ
บินสู้ฟ้าท้าฝนจนชำนาญ
จึงต้านทานผ่านฝ่าพายุแรง
บินวนคว้างกลางฟ้าคราไร้ฝน
เริงลมบนจนทั่วหัวระแหง
พลิ้วหลบหลีกปีกหางอย่างพลิกแพลง
เพราะกล้าแกร่งเกินกริ่งเกรงสิ่งใด
แดดเดือนเก้าคราวที่ไม่มีฝน
เงียบลมบนจนนิ่งไม่ติงไหว
ในวันเหงาเปล่าเปลี่ยวเที่ยวทางไกล
จึงหัวใจใฝ่หาใครมาเคียง
โอ้ฝุ่นทรายระบายฟ้าแต่ครานั้น
มาหุนหันพลันไปไม่ส่งเสียง
นกหวลคืนชื่นหมายได้ร่วมเรียง
หวังครองเคียงเพียงทรายในสายลม
แม้นไม่มีกี่ใครได้เห็นค่า
แต่นกกล้าท้าเฉพาะว่าเหมาะสม
เมื่อไม่มีกี่ใครใคร่เชยชม
จะหลบลมลงหนุนตักฝุ่นทราย
+++++++++++++
21 กรกฎาคม 2553 23:51 น.
รักษา
บางบัวบานไสวปลอบใจเหงา
ไยบางเงาเทาทาบให้วาบหวาม
ก่อกำแพงแบ่งสันกั้นเขตุคาม
ย้ำเหยียดหยามปรามมาระอาใจ
โลกทั้งโลกโศกเศร้าราวในฝัน
คืนและวันวาดแต้มเกลี่ยแก้มใส
ความชิงชังชาเฉยเผยความนัย
นานเพียงใดดวงเปื้อนจะเลือนกลาย
นั่งทบทวนทางฝันในวันหวัง
รักประดังฝังมั่นพลันเลือนหาย
หรือจะรอต่อแค้นคลอนแคลนคลาย
ค่อยต่อสายปลายสองคล้องสัมพันธ์
เมื่อต่างฝ่ายคล้ายหากยากประสาน
ใครเหมือนพาลมารร้ายสลายฝัน
ใครถูกผิดคิดแผกแตกต่างกัน
ไม่นานวันพลันปรากฎให้จดจำ
บางบัวบานไสวปลอบใจเหงา
ไยบางเงาเทาทาจนน่าขำ
ก่อกำแพงแน่นหนากว่าเคยทำ
เหมือนดุจย้ำเหยียดหยามเกินความพอ
คงต้องให้เวลาทำหน้าที่
วนทิวาราตรีกี่รอบหนอ
นานเพียงใดก็ยังตั้งตารอ
ฝืนใจท้อทนแม้นหวังแสนไกล
..............
18 กรกฎาคม 2553 23:54 น.
รักษา
On the beach, when I was a little boy.
I enjoyed, not the toys but the tales.
There was the time that I have no pain.
In the nights with out rain, I was told the legend of things.
Gentle waves move quietly from the fared sea.
Those nights that pretty moon and stars were shining.
While the wind blown and I started thinking.
About gentle waves were kissing the sandy beach as always.
Thousand and thousand of printing on the sand left behind.
I don’t know why and how long this sandy printing would stay.
Even though waves being gone away.
I saw sandy beach was still waiting for those lovely kiss
You might be the lovely sand.
While I planed to become lonely wave as it is.
Together we have created sand prints on that and this
Night and day, sands miss waves when they had gone.
If I were those lonely waves as though,
My hope is so as gentle wave want to be back and kiss the lovely sand upon.
Under the shining moon and stars far beyond.
From darkness night till dawn with no tired, but full tears.
+++++++++++++++++
18 กรกฎาคม 2553 13:33 น.
รักษา
ยามความเหงากรายมาทำหน้าที่
ในบางทีเหมือนว่าน่าสงสัย
ปาดน้ำตาคราจรตอนจากไกล
เมื่อไร้ใครห่วงหาเอื้ออาทร
ต่างคนต่างก็มีที่ยึดเหนี่ยว
ความกลมเกลียวถึงครามาถอดถอน
จำเอ่ยปากจากลาแม้อาวรณ์
ต้องตัดรอนก่อนหลักรักคลอนแคลน
นั่งเงียบงำย้ำหมองครองใบหน้า
เพราะรู้ว่าฟ้าห่างสุดกว้างแสน
ใจเอ๋ยใจคราไกลมากจากดินแดน
สุดหวงแหนอาลัยให้วังเวง
เมื่อต่างไม่มีใครในวันนี้
วันวันที่ห่างไกลใจโหวงเหวง
วันลมร้อนย้อนส่ายร่ายบทเพลง
เพื่อบรรเลงเรียงร้อยถ้อยอำลา
สัญญาใจอยู่ไหนใครเคยบอก
ไม่ลวงหลอกบอกไปปลอบใจหนา
ทวนความจำช้ำหทัย-รื้นนัยตา
ฝืนยิ้มร่าหลอกทุกคน-เว้นตนเอง
++++++++++++++++++++++++
16 กรกฎาคม 2553 11:52 น.
รักษา
เป้ใบเดียวเกี่ยวไหล่ในวันเก่า
กับวัยเยาว์ย้อมฝันในวันโน้น
ราวให้ดอยคอยท่ามาปลอบโยน
ท่ามกลางโพ้นฟ้ากว้างทางแสนไกล
ตั้งโรงเรียนเขียนอ่านการศึกษา
ปลูกปัญญาเยี่ยงแสงแห่งเทียนไข
ลุยเมฆขาวพราวต่ำเรี่ยรำไร
รักษาใจดวงหนาวและร้าวราน
หลายดงดอยดิบเปลี่ยวทวนเที่ยวย่ำ
ป่ามืดดำเดินชินปานถิ่นฐาน
มิได้อยากฝากชื่อลือตำนาน
เพียงมุ่งสานเสริมหวังได้ตั้งจินต์
หนทางชื้นแฉะชันในวันเริ่ม
ดอนดงเดิมลุยฝ่าชลาสินธุ์
ยามฝนหลั่งสะพรั่งฟ้าไหลบ่าริน
นิทานดินและดาวยังเฝ้าจำ
เมื่อไฟหวังตั้งใจยังไม่มอด
หนทางทอดยังแรงปลายแสงย้ำ
ให้หัวใจใสซื่อมั่นถือคำ
เป็นทางนำชีวิตติดตัวมา
ยังไม่ลืมคืนวันเธอผันเปลี่ยน
ฤทัยเจียนดับด้วยเสน่หา
เก็บดวงใจใสวาวกล่าวอำลา
มิรู้ว่าคราไหนจะได้คืน
มุ่งไปสู่ไพรกว้างอย่างคนเหงา
และยึดเอาแรงฝันฝ่าฟันฝืน
ความผิดหวังดั่งเป็นเช่นไฟฟืน
ปลุกชีพชื่นเชิดหน้าอย่างท้าทาย
วางทุกสิ่งทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง
เก็บพลังหวังรุดสู่จุดหมาย
ทุ่มเททุกใจหวังพลังกาย
เพื่อสานสายเส้นทางแม้นร้างคน
เป้ใบเดิมเริ่มมาแต่ครานั้น
เก็บความฝันแฝงใจไปทุกหน
เชื่อมครรลองช่องว่างระหว่างคน
ลบใจหม่นหมองปานผลาญชีวี
เมื่อมุ่งหน้ามาไกลคงไม่กลับ
เมื่อลาลับโลกแล้งหลบแสงสี
เติมหัวใจไฟหวังที่ยังมี
อุ่นฤดีดวงกล้าให้ท้าทาย
หลายดงดอยคอยเวียนเพียรเที่ยวย่ำ
ทุกคราวค่ำคืนรุดสู่จุดหมาย
เมื่อหนทางข้างหน้ายังท้าทาย
แม้ความตายหาอาจขวางคนอย่างเธอ
+++++++++++++
หน้าส่วนตัว
1704
