...สายเกินไป...

รักคนดี

พบสาวงามคนหนี่งสวยโดดเด่น   เธอช่างเป็นคนน่ารักชวนใฝ่ฝัน
เวลาเช้าเฝ้ามองดูทุกวัน         เมื่อเธอนั้นแต่งชุดออกไปเรึยน

ผิวขาวอมชมพูดูนวลสวย         ผมสลวยคิวเข้มคมดั่งช่างเขียน
สูงระหงมือนิ้วงามดั่งลำเทียน      เฝ้าวนเวียนทำได้เพียงแค่มอง

ได้แต่มองมองมองไม่กล้าเอ่ย       อยากจะเผยวาจากลัวหม่นหมอง
ด้วยเจียมตนมิอาจหมายเป็นคู่ครอง  เกรงเนื้อทองผลักไสไล่ส่งไป

จนวันหนึ่งตัดสินใจไว้แน่แน่ว     วันนี้แล้วเราต้องทักทายให้ได้
เก็บความเขินประหม่าไว้ในใจ     เป็นอย่างไรวันนี้ละรู้กัน

มานั่นแล้วขวัญใจของคนขลาด     เก็บความหวาดส่งยิ้มใหัจอมขวัญ
เมื่อนัยน์ตาสองเราประสานกัน     เหมือนความฝันรอยยิ้มเธอช่างงดงาม

แสนปิติอิ่มเอิบเกิดความสุข       จนขนลุกซู่ขึ้นทั่วทั้งร่าง
เป็นรอยยิ้มสดใสไม่อำพราง      กลับติดอ่างไม่อาจเอ่ยเผยวาจา

แต่จู่ๆก็ต้องตกตะลึง            รถคันหนึ่งขับมาเหมือนเป็นบ้า
แล้วเสียหลักหมุนคว้างสะบัดมา    ชนกายานงคราญในทันที

เจ้ากระเด็นมาหล่นที่ตรงหน้า     ร่างแก้วตาสงบนิ่งเลือดไหลรี่
เข้าประคองโฉมตรูในทันที       น้ำตาปรี่หมดสิ้นความเขินอาย

กรรมใดหนอบันดาลให้เราจากกัน   โดยไม่ทันได้เอ่ยคำทักทาย
เจ้ามาพรากจากพี่ด้วยความตาย     ฝันสลายไร้เรี่ยวแรงจะทรงกาย

ถึงวันนี้รอยยิ้มงามสดใส          อยู่ในใจติดตาไม่เลือนหาย
อีกทั้งร่างอาบเลือดไม่เคยคลาย     ไม่เว้นวายคิดถึงเจ้านิจนิรันดร์