8 กุมภาพันธ์ 2548 16:43 น.
ระเบียงดาว
ท่ามกลางความร้อนและแห้งแล้ง น้ำเพียงหยดก็มีความสำคัญ สายฝนที่โปรยปรายลงมาย่อมมีคุณค่า ชุ่มฉ่ำ ฟื้นชีวิตที่แห้งเหือดให้กลับสดใส เธอเคยคิดจะเดินออกไปบ้างไหม? ออกจากร่มที่บดบังความชุ่มฉ่ำ สู่สายฝนแห่งความสดชื่น ซึมซาบความสุขของหยดฝนที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า ฉันเคยหลงใหลวิ่งวนกลางสายฝน ฉันยื่นมือไปรับน้ำฝนหวังอยากเก็บความสุขสดชื่นไว้ตลอดไป แต่ยิ่งพยายามเก็บเท่าไหร่ หยดฝนก็ยิ่งไหลรั่วออกไปเท่านั้น และโดยที่ไม่รู้ตัวความฉ่ำเย็นของสายฝนกลับกลายเป็นความเหน็บหนาวที่วิ่งซึมลึก...ลึกลง...ลึกจนถึงหัวใจ ความสุขที่ได้รับเหลือเพียงความเยือกเย็นที่ทิ่มแทงให้ต้องปวดร้าว จนต้องวิ่งหลบเข้าร่มคันน้อยเพื่อรักษาความเจ็บนั้น แต่อีกนั่นแหละความสุขจากสายฝนยังคงไม่จางหาย ความสดชื่นจากหยดน้ำที่ตกจากฟ้ายังคงเรียกให้ฉันเดินไปกลางสายฝน ทั้งที่รู้ว่าต้องเหน็บหนาวปวดร้าว แต่ก็ไม่อาจตัดใจเดินออกมาจากเวียนวนแห่งสายฝน คงไม่ต่างกันที่ฉันไม่อาจจะตัดใจจากความสุขเล็กๆน้อยๆของความรักที่เคยให้ความชุ่มชื่นหัวใจ แม้รู้ว่าตัวฉันไม่อาจจะเก็บมันไว้เป็นของฉันตลอดไป ถึงต้องแลกกับความเจ็บช้ำเหน็บหนาวใจ แต่ฉันก็ยังคงวิ่งตรงเข้าไปหาเขาคนนั้นอย่างไม่สนใจสิ่งใด อาจจะเจ็บกลับมาสักกี่ครั้ง ร้องไห้กลับมาสักกี่หน ความหวังก็ไม่เคยจะลดน้อยลง ไม่ว่าใครจะมองฉันว่าเป็นคนไม่รู้จักหลาบจำ ได้แต่เดินไปให้เขาทิ่มแทงด้วยความเย็นชา แต่ฉันก็ยังจะเดินต่อไปโดยหวังเพียงความสุขที่เธอจะหันกลับมามองแม้จะไม่นาน ฉันเต็มใจจะเดินอยู่ในวังวนของสายฝนโดยไม่สนต่อความหนาวเย็น เพราะฉันรู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้ฉันมีความสุข และพร้อมจะเดินไปไขว่คว้าด้วยตัวของฉันเองบนเส้นทางแห่งสายฝนของเขาคนนั้น
เวลาแห่งความสุข อาจสั้นกว่าเวลาแห่งความเจ็บปวด แต่เวลาของความรักไม่มีวันเวลาสิ้นสุดไปจากใจ
3 กุมภาพันธ์ 2548 14:39 น.
ระเบียงดาว
ทุกวันที่ผ่านไปของความเศร้ามักเชื่องช้าเสมอ วันเวลาที่ผ่านไปดูจะว่างเปล่าไร้ความหมาย เพราะถึงนาฬิกาจะเดินผ่านไปเท่าไร แต่ความเจ็บช้ำก็ยังคงฝังแน่นในใจ มีคนเคยบอกเอาไว้...หากเมื่อใดต้องเจ็บปวด ทรมานใจ ให้ร้องไห้...ร้องซิ...ร้องไปให้ความทุกข์ไหลไปกับน้ำตา และเมื่อความเศร้าได้จางหายไป น้ำตาก็หยุดไหลเช่นกัน ฉันเชื่ออย่างนั้นเสมอมา ไม่ว่าจะมีความทุกข์ใดเข้ามาทำร้ายใจ ฉันก็จะใช้น้ำตาล้างความเศร้าออกไปในทุกครั้ง จนกระทั่งฉันต้องเจอกับความเจ็บปวดที่ไม่อาจจางไป แม้จะต้องร้องไห้สักกี่วัน...กี่เดือน...กี่ปี แต่ความทรมานก็ยังคงบีบรัดหัวใจฉันไม่ยอมปล่อย ยิ่งนานวันรอยบีบนั้นก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น...แน่นขึ้น จนตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะหายใจไม่ออก อาจจะเป็นเพราะการสูญเสียมันยิ่งใหญ่เกินไป หัวใจที่ถูกทอดทิ้งอย่างไร้ค่าจึงไม่อาจทนต่อความช้ำใจที่ได้รับมาได้ ฉันเฝ้ารอ...รอเพียงวันน้ำตาจะหยุดไหล ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หรือฉันต้องขาดอากาศหายใจ จมกองน้ำตาอยู่ตรงนี้เสียก่อน จึงจะลืมความเจ็บช้ำได้หมดใจ ฉันได้แต่นึกอิจฉาเทียนเล่มน้อยที่สุกสว่าง แม้น้ำตาเทียนจะไหลไม่ขาดสาย แต่ในสักวันก็ยังมีวันที่น้ำตาเทียนต้องสิ้นสุดเหือดแห้งในไม่ช้า ในขณะที่ฉันทำได้เพียงมองน้ำตาที่ไหลนอง ท่ามกลางอากาศที่ดูจะน้อยลงทุกที ฉันได้แต่หวังว่าน้ำตาจะพาความเจ็บปวดออกไปจากหัวใจได้หมดในสักวัน แม้ว่ามันอาจจะไม่มีวันนั้นสำหรับฉันเลยก็ได้ วันที่น้ำตาแห่งความเสียใจได้เหือดแห้งไป มีเพียงน้ำตาแห่งความสุขยินดี ความทรมานที่บีบรัดหัวใจจนแน่นเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นของความรักที่โอบกอดหัวใจอย่างอ่อนโยน วันที่ฉันจะไม่ต้องนับหยดน้ำตาอีกต่อไป
น้ำตาเทียนยังมีวันหยุดไหล แต่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเหือดแห้งไป
3 กุมภาพันธ์ 2548 14:30 น.
ระเบียงดาว
เคยอยู่ในทะเลทรายไหม? ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มีสีน้ำตาลอ่อนของเม็ดทราย ความรู้สึกที่ร้อนรุ่มเข้าปกคลุม ทุกก้าวที่เดินไปดูไม่ต่างจากที่เดิมเหมือนเดินเวียนไม่ไปไหน ยิ่งนานวันยิ่งอ่อนล้าหมดแรง แต่พอใกล้จะถอดใจกลับมองเห็นโอเอซิสอยู่เบื้องหน้า ความหวังที่สุขสดชื่นเกิดขึ้นในใจ จากนั้นก็วิ่งสุดกำลัง วิ่งไป!... วิ่งไป!... วิ่งไป! วิ่งจนไม่เหลือเรี่ยวแรง ล้มนอนลงบนพื้นทรายที่แห้งแล้ง ตอนนั้นเองที่ฉันรู้ซึ้งถึงความเป็นจริง ไม่มีโอเอซิส ไม่มีน้ำ ไม่มีความสุขสดชื่น มีเพียงเม็ดทรายที่ร้อนรุ่มกับความหวังที่ยิ่งวิ่งตามกลับยิ่งไกลออกไป...ไกลออกไป ระยะทางที่ไม่อาจลดลงไป เหลือเพียงความทรมานกับความฝันที่เป็นไปไม่ได้ เธออาจไม่รู้ว่าฉันหลงอยู่ในทะเลทรายของเธอ หาทางออกไม่ได้ ที่เธอคอยให้ความหวังเล็กน้อย แต่ไม่มีความรักอยู่เลย ฉันทำได้แค่พยายามวิ่ง...วิ่งให้ถึงตัวเธอ แต่เธอกลับยิ่งถอยไปไกล ไม่มีวันได้เข้าใกล้ เมื่อฉันคิดจะตัดใจ เธอก็กลับมาให้ความหวัง ปล่อยให้ฉันไล่ตามเธอเสมอไป ตอนนี้ฉันหมดแรงแล้วนะเธอ ฉันลุกไม่ไหวแล้ว ทำได้เพียงรอ...รอให้ทะเลทรายกลืนฉันหายไป กลืนความหวัง เยื่อใยให้จมหาย หายไปจากโลกของเธอตลอดไป ฉันยอมตายไปจากเธอดีกว่า ฉันไล่ตามต่อไปไม่ไหวแล้ว เพราะสิ่งที่เหลือตอนนี้มีเพียงใจที่แห้งแล้ง กับความอ่อนล้าที่เฝ้าพยายามตลอดมา ฉันคงต้องจบความรักกลางทะเลทรายเสียที ก่อนหัวใจจะเจ็บช้ำจนตายเข้าไปจริงๆ
ทะเลทรายของเธอ คงไม่มีโอเอซิสสำหรับฉันจริงๆใช่ไหม
หน้าส่วนตัว
978
