12 ธันวาคม 2547 01:50 น.
ระเบียงดาว
เธอรู้ไหม? ดาวบนฟ้ามีกี่ดวง ลองนับดูซิ 1 ดวง.. 2 ดวง.... 100 ดวง...... 1,999 ดวง นับเท่าไรก็ดูไม่น้อยลงเลย อาจเพราะท้องฟ้ามันกว้างใหญ่เกินไป หรืออาจเพราะดวงดาวเล็กเกินไปกันแน่ ดาวถึงนับไม่ถ้วนสักที การนับที่ดูจะไม่สิ้นสุดชวนสับสน ทำให้เธอท้อใจใช่ไหม? อยากเลิกนับแล้วใช่ไหม? แต่ทุกค่ำคืน...เมื่อใดก็ตามที่มองเห็นดาวส่งประกายเรืองรองบนฟากฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะนับทีละดวง ทีละดวง คงเหมือนฉันที่ไม่อาจถอนสายตาจากท้องฟ้า แม้จะไม่เกิดประโยชน์ใดๆเลย มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ถึงแม้จะถูกความเหงาโอบรัดไว้ ฉันก็ยังมีความสุขที่ได้เห็นแสงเล็กบนฟากฟ้า ได้นั่งนับดาวที่ทอแสงบนท้องฟ้า ใครบางคนที่รออยู่ตรงนี้ คือ ท้องฟ้าที่ฉันไม่อาจละสายตาไปได้ ทุกๆวันขอเพียงเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขก็เหมือนได้เห็นดาวบนท้องฟ้า ฉันเฝ้าคอยทำทุกอย่างเพื่อให้ดาวเหล่านั้นเพิ่มจำนวนทีละดวง คอยนับเพิ่มทีละดวง ให้ดาวส่องประกายสดใสเต็มท้องฟ้า ให้ใครคนนั้นมีความสุขในทุกๆวันจนไม่อาจนับได้ ถึงรู้ว่าทุกอย่างที่ทำไปอาจแลกกับความท้อแท้ มีเพียงความเหงาที่เวียนวนอยู่รอบตัว อาจเป็นการก้าวเดินบนความว่างเปล่า แต่ชั่วขณะหนึ่งไออุ่นของการที่เห็นรอยยิ้มใครคนนั้น ก็สามารถเติมความสุขเล็กๆในใจให้ส่องประกาย มีคนถามว่าไม่เสียดายเวลาบ้างเลยหรือ? ฉันไม่อาจตอบได้ สิ่งที่รู้มีเพียงฉันไม่เคยเสียใจที่ทำให้ใครคนนั้นมีความสุข หากจะมีสิ่งที่เสียดายอาจเป็นเวลาที่ไม่อาจสร้างดาวดวงน้อยให้ประดับบนฟ้าได้ ไม่อาจทำเพื่อคนที่รักได้ บนทางเดินอาจไร้คนร่วมทาง ได้แต่เดินไปเพียงลำพัง แต่เมื่อมองบนท้องฟ้าจะพบดวงดาวนับแสน นับล้านอยู่ ซึ่งเป็นเครื่องหมายของความรักที่เรามีต่อใครคนหนึ่ง ความรักที่นับไม่ได้ ความรักที่ส่องประกายสดใส ให้คนเหงาๆได้มีรอยยิ้มก็พอแล้ว
ความเหงาของใครบางคน อาจสร้างความสุขให้ใครอีกคน หากเป็นเช่นนั้นได้ ความเหงาคงเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
12 ธันวาคม 2547 01:46 น.
ระเบียงดาว
เคยเอื้อมมือหยิบดาวไหม ถึงแม้รู้ว่าหยิบไม่ถึงก็ยังพยายามจะเอื้อมแต่ระยะทางก็ยังคงห่างไกล ทุกครั้งที่เอื้อมมือออกไปสิ่งที่ได้กลับคืนมามีเพียงความว่างเปล่า แม้จะพยายามไล่ตามแค่ไหนปีนเขาสูงเท่าไหร่ ความห่างก็ยังเท่าเดิม สิ่งที่ทำได้มีเพียงเฝ้ามองจุดเล็กๆบนพื้นดิน บอกเล่าความรู้สึกแม้ดาวน้อยจะไม่ได้รับรู้มัน ความรู้สึกที่ส่งไม่ถึงยิ่งผ่านเวลาก็จะยิ่งสะสมมากขึ้น....มากขึ้นทุกที ดาวน้อยแสนไกลไม่รับรู้เช่นใด เธอคนนั้นก็ไม่ซาบซึ้งเช่นนั้น อาจต่างตรงที่เธออยู่ใกล้....ใกล้จนเหน็บหนาวใจ ทั้งที่แค่ก้าวเดียวก็จะไปถึง แต่ทำไมกลับรู้สึกห่างไกลยิ่งกว่าดวงดาว เสียงของเธอฉันได้ยินทุกคำ แต่เสียงของฉันกลับจางหายไม่ถึงเธอ ความรู้สึกของฉันไม่เคยส่งถึงเลยใช่ไหม? ฉันถึงได้รู้สึกลอยคว้างอยู่ในความเงียบเหงาอย่างนี้ รู้ตัวว่าแค่น้อยใจยังไม่มีสิทธิ์ เพราะฉันไม่ใช่เจ้าของดาวดวงนี้ ไม่ใช่ความผิดเธอที่ไม่เข้าใจ ไม่ใช่ความผิดของใครที่เธอไม่แคร์ฉัน ฉันคงเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆสำหรับดาวดวงนั้น เป็นเพียงหนึ่งในหลายพันล้านสิ่งที่เธอพบเจอ มันไม่เจ็บที่ฉันเหมือนคนทั่วไป แต่มันเจ็บกับความห่วงใยที่เธอให้มา ไม่รู้สึกปวดร้าวที่ถูกมองข้าม แต่ทรมานกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน สายใยที่ตัดไม่ขาด แต่ไม่สามารถถักทอไปได้ ความรู้สึกที่ลบไม่ได้แต่ก็ไม่ถึง เหมือนจะก้าวต่อไปก็ไม่ได้จะถอยหลังก็ยากเกิน ได้แต่ค้างอยู่กับความสับสนที่จนหนทาง ความฝันที่อยากลืมแต่กลับยังฝันอยู่ทุกวัน เธอคงเป็นดาวที่แสนไกล คนที่มีเพียงความฝันไม่อาจสัมผัสได้
คนบางคนมีไว้แค่ให้รัก แต่ไม่ได้มีไว้ให้ครอบครอง คำบางคำมีเพื่อให้ได้ยินที่หู แต่เข้าไม่ถึงใจ สิ่งบางสิ่งมีได้แค่ในฝัน แต่ไร้ตัวตนในความจริง
12 ธันวาคม 2547 01:44 น.
ระเบียงดาว
เธอรู้ไหม? ดาวบนฟ้ามีกี่ดวง ลองนับดูซิ 1 ดวง.. 2 ดวง.... 100 ดวง...... 1,999 ดวง นับเท่าไรก็ดูไม่น้อยลงเลย อาจเพราะท้องฟ้ามันกว้างใหญ่เกินไป หรืออาจเพราะดวงดาวเล็กเกินไปกันแน่ ดาวถึงนับไม่ถ้วนสักที การนับที่ดูจะไม่สิ้นสุดชวนสับสน ทำให้เธอท้อใจใช่ไหม? อยากเลิกนับแล้วใช่ไหม? แต่ทุกค่ำคืน...เมื่อใดก็ตามที่มองเห็นดาวส่งประกายเรืองรองบนฟากฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะนับทีละดวง ทีละดวง คงเหมือนฉันที่ไม่อาจถอนสายตาจากท้องฟ้า แม้จะไม่เกิดประโยชน์ใดๆเลย มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ถึงแม้จะถูกความเหงาโอบรัดไว้ ฉันก็ยังมีความสุขที่ได้เห็นแสงเล็กบนฟากฟ้า ได้นั่งนับดาวที่ทอแสงบนท้องฟ้า ใครบางคนที่รออยู่ตรงนี้ คือ ท้องฟ้าที่ฉันไม่อาจละสายตาไปได้ ทุกๆวันขอเพียงเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขก็เหมือนได้เห็นดาวบนท้องฟ้า ฉันเฝ้าคอยทำทุกอย่างเพื่อให้ดาวเหล่านั้นเพิ่มจำนวนทีละดวง คอยนับเพิ่มทีละดวง ให้ดาวส่องประกายสดใสเต็มท้องฟ้า ให้ใครคนนั้นมีความสุขในทุกๆวันจนไม่อาจนับได้ ถึงรู้ว่าทุกอย่างที่ทำไปอาจแลกกับความท้อแท้ มีเพียงความเหงาที่เวียนวนอยู่รอบตัว อาจเป็นการก้าวเดินบนความว่างเปล่า แต่ชั่วขณะหนึ่งไออุ่นของการที่เห็นรอยยิ้มใครคนนั้น ก็สามารถเติมความสุขเล็กๆในใจให้ส่องประกาย มีคนถามว่าไม่เสียดายเวลาบ้างเลยหรือ? ฉันไม่อาจตอบได้ สิ่งที่รู้มีเพียงฉันไม่เคยเสียใจที่ทำให้ใครคนนั้นมีความสุข หากจะมีสิ่งที่เสียดายอาจเป็นเวลาที่ไม่อาจสร้างดาวดวงน้อยให้ประดับบนฟ้าได้ ไม่อาจทำเพื่อคนที่รักได้ บนทางเดินอาจไร้คนร่วมทาง ได้แต่เดินไปเพียงลำพัง แต่เมื่อมองบนท้องฟ้าจะพบดวงดาวนับแสน นับล้านอยู่ ซึ่งเป็นเครื่องหมายของความรักที่เรามีต่อใครคนหนึ่ง ความรักที่นับไม่ได้ ความรักที่ส่องประกายสดใส ให้คนเหงาๆได้มีรอยยิ้มก็พอแล้ว
ความเหงาของใครบางคน อาจสร้างความสุขให้ใครอีกคน หากเป็นเช่นนั้นได้ ความเหงาคงเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
หน้าส่วนตัว
694
