31 ตุลาคม 2546 12:47 น.
ระริ้วทิวทุ่งข้าว
รักต่างมุม
รักในกลุ่มควัน
ความรักสวยงามมากกว่าที่เราคิดเสียอีก แต่เมื่อคนเราผิดหวัง
และต้องเจ็บปวด
ก็มักโทษว่า ความรักทำร้าย
จะมีใครเคยกลับมาพินิจบ้างว่า.. ความผิดหวังนั้น..
เกิดจากความไม่เข้าใจในกันและกัน ของคนสองคนหรือไม่ ใยจึงโทษแต่เพียง
ความรัก
หรือเพราะเราให้คนคนนั้นอยู่ในที่ที่สูงส่ง จนมิกล้าตำหนิ
ได้เพียงแต่กล่าวโทษในจุดจบนั้น
ความรัก.. ความหมายของมันมากกว่าคำว่า 'รัก' เป็นไหนๆ
ความรักรวมเอา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีไว้ด้วยกัน แต่แค่คำว่า 'รัก'
และความรู้สึกปรารถนาดีที่ให้ไปกับคนนั้น
หากอยู่อย่างไม่เข้าใจกัน ความรักก็ไม่สามารถยึดเหนี่ยวคนสองคน
เข้าด้วยใจได้อย่างแท้จริง มีเพียงฉุดรั้งให้คงอยู่อย่างฝืนทนเท่านั้น
หลายคนที่เข้าใจในสถานการณ์ระหว่างคนรัก
แต่ไม่สามารถยอมรับ ความเป็นจริงที่จะตามมาได้
ก็ยังคงพยายามที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
แต่ถ้าเป็นเพียงแค่ฝ่ายเดียวที่พยายามอยู่นั้น
ทุกอย่างนอกจากไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่หวังไว้
แต่กลับจะบั่นทอนความรู้สึกตั้งใจในรักของอีกฝ่ายซะมากกว่า
การตัดใจ..ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรมองข้าม
หากทุกอย่างในวันนี้ มันไม่ใช่ความสุขอย่างวันที่ผ่านมาแล้ว
รักในสายหมอก
ความคิดถึง' นั้นไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ
คุณเคยตอบคำถามให้กับตัวเองบ้างมั้ย..
ว่าทำไมถึงได้รู้สึกคิดถึงเค้าคนนั้นจับหัวใจ เคยได้ยินว่าความคิดถึง
เป็นจุดเริ่มต้นของความรัก ก็ในเมื่อทุกนาทีมีแต่คนคนนั้นในหัวใจ
จะไม่รักก็คงเป็นไปได้ยากเต็มที แล้วเคยมั้ย..ในเช้าของแต่ละวัน
ที่ต้องการจะเห็นหน้าเค้าคนนั้นเป็นคนแรก
ความรักทำให้แต่ละวันสดชื่นได้มากกว่าที่เป็นอยู่
ต้องการเพียงแค่หนึ่งเดียวคนนั้นคอยเคียงข้าง
ไม่ว่าจะวันเหงา วันเศร้า วันทุกข์ ..เพราะทุกวันที่มีคนที่รัก
นั่นคือความสุขของทุกวัน
เพียงแววตาที่มองมาด้วยความห่วงใย ก็อบอุ่นได้มากมาย
เพียงสัมผัสอันบอบบาง ก็ทำให้อยากที่จะหยุดโลกไว้ทั้งโลก
หยุดเวลาไว้ตรงนั้น ตรงที่มีเพียงแค่เราสองคน..
ไม่ต้องการอะไรอีกเลยนอกจากคุณ..
เมื่อคุณค้นพบเค้าแล้ว คุณกล้าพอที่จะให้เค้าผ่านไปกับเวลา
ที่ล่วงเลยเชียวหรือ ไม่ใช่เรื่องง่าย.. ที่คุณจะอยากอยู่กับใครซักคน
ไปทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ในวันข้างหน้า และก็ไม่ใช่เรื่องง่าย..
ที่จะมีใครซักคนทำให้คุณมีความสุขอยู่ได้ทุกวัน เมื่อมีเค้าเคียงข้าง
และเมื่อคุณมีเค้าเต็มหัวใจแล้ว คุณจะสามารถรักษาเค้าไว้ได้
ตลอดไปหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องง่าย.. ที่คุณจะได้หัวใจใครซักคน
ไว้ครอบครอง
และก็ไม่ใช่เรื่องง่าย.. ที่คุณจะทำให้เค้ามีความสุข ได้ตลอดไป..
แต่ 'ความรักคือคนสองคน' ตราบใดที่คุณและเค้ายังคงรักและ
เข้าใจกันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย คุณและเค้าก็จะรักกันตราบนิรันดร์
ที่วันมี..
คงไม่ยากเกินไป ที่คุณจะไขว่คว้าหัวใจของเค้า มาแนบไว้ที่หัวใจของคุณ
ในเมื่อ..เค้าคืออีกครึ่งชีวิตที่คุณตามหา
22 ตุลาคม 2546 20:49 น.
ระริ้วทิวทุ่งข้าว
ความรัก
ความรักก็เหมือนสายน้ำและสายลม
เมื่อปล่อยให้พัดผ่านช่วงชีวิตของเราไปแล้ว
ก็ย่อมไม่มีวันที่จะย้อนคืนกลับมาได้ดั่งเดิม
ถึงแม้เราจะหาขวดโหลมาใส่น้ำ
มันก็ยังสามารถที่จะระเหย หายไปไม่เหลือได้
หรือเราจะหาลูกโป่งมาใส่ลมนั้นไว้
ไม่นานลูกโป่งนั้นก็เหิ่ยว
ไม่ว่าเราจะมัดมันแน่นหนาแค่ไหน
เหมือนกับความรักของคน
ถึงแม้จะให้มันกลับคืนมาได้ช่วงหนึ่งของชีวิต
แต่ความรู้สึกคงไม่กลับคืนมาดังเดิม
เหมือนกับครั้งที่เรารักกันใหม่ ๆ
ถ้าเมื่อใดเกิดเหตุการณ์ที่ทำร้ายหัวใจกันอีก
ความรักนั้นก็ย่อมจะสูญสลายหายไปอย่างรวดเร็ว
ไม่เหลือแม้แต่ความซาบซึ้งให้ได้คิดถึงกัน
แต่ถ้าหากเรารู้จักที่จะรักษาสายน้ำและสายลมนั้นไว้ได้
เรียนรู้ที่จะรัก รู้ที่จะทนุถนอมความรักนั้นไว้
ไม่คิดถึงความรู้สึกของตัวเองเป็นหลัก
ไม่เห็นแก่ตัว จนเกินไป
พยายามที่จะพูดคุยกัน ปรับความเข้าใจกัน
ความรักนั้นคงจะอยู่ดั่งเดิม
ไม่ล่องลอยไปกับสายน้ำและสายลม .....
คนพิเศษ
ชีวิตคนเรามีอะไรมากมายที่ผ่านเข้ามาให้ซึมซับรับรู้
ในชีวิตคนเรามีผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามาให้รู้จักมักคุ้น
แต่ในผู้คนมากมายเหล่านั้น
อย่างน้อย..
คงต้องมีใครบางคนที่ทำให้เรารู้สึก 'ไม่ธรรมดา' ที่จะนึกถึง
เรียกว่าเป็น 'ความพิเศษ'
ที่เราจะยกเว้นเอาไว้จากความปกติทั่วไปของจิตใจ
ก็ในเมื่อคำว่า 'พิเศษ' หมายถึงความจำเพาะ ความแปลกแยก ความดีงาม
ความอบอุ่นในหัวใจ
กระนั้นทำไมเราไม่ปฏิบัติต่อเขาให้ตรงกับที่ใจคิด
ให้ 'ความรู้สึกดีดี' จากจิตใจที่ดีดี
ให้ 'ความอาทรถึง' จากจิตใจที่นึกถึง
ให้ 'ความห่วง' จากจิตใจที่เป็นห่วง
ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างดีดี
แต่มี 'สติ' ให้ไปเถอะ
ให้ไปอย่างอบอุ่น แต่ไม่ 'คุกกรุ่น'
ให้ไปเลย ให้ไปเท่าไหร่ก็ได้
แต่เมื่อให้ไปแล้วต้อง 'ไม่ร้อนรุ่มกลัดกลุ้ม'
และหากเมื่อใดจิตใจอาจระส่ำระสาย
สะดุดกับอะไรขึ้นมาบ้าง
ก็จงหยุดพักตรึกตรอง
อย่าปล่อยให้พายุอารมณ์โถมพัด 'สิ่งดีดี' จนกระจัดกระจาย
เพราะ 'การให้' ความหมาย ไม่ใช่ 'การตั้งความหวัง'
คนสองคนให้ความหมายซึ่งกันและกัน
แต่คนสองคน 'จะไม่ตั้งความหวังในกันและกัน'
เพราะการตั้งความหวังมักนำพาซึ่ง 'การเรียกร้อง'
'ความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ' โดยที่ไม่รู้ตัว
มันร้อนนัก หนาวนัก และไม่เป็นสุข
เราต้องไม่ลืมปรับอุณหภูมิจิตใจเอาไว้ที่องศาอุ่นๆ
หากเริ่มรู้สึกตัวว่า ความร้อนเริ่มทวีขึ้น
เราต้องค่อยๆ เดินออกมาสูดอากาศเย็น
หากตรงกันข้ามเราก็ต้องหลบเร้นจากความหนาวมาหาไอแดดเช่นกัน
และอย่าลืมว่า 'ความพิเศษ' ไม่ได้จำกัดว่าจะต้องเป็นพิเศษมากหรือพิเศษสุด
หรือพิเศษอย่างยิ่งในคนคนเดียว
ทั้งเราและเขาอาจจะมีคนพิเศษในวิถีชีวิตได้หลายลักษณะ
พิเศษในเรื่องนั้น พิเศษในเรื่องนี้
ในเมื่อหัวใจเป็นของเรา
เราก็ย่อมเลือกให้ความพิเศษกับใครก็ได้
ที่เราจะไม่ต้องแลกกับความทุกข์อย่างพิเศษกลับมา
จงให้ 'ความพิเศษ' เป็นชีวิตชีวา
เป็นแววตาที่แจ่มใส
เป็นความห่วงใยที่เมื่อนึกถึงทีไรก็ยิ้มได้
ไม่วิ่งหนี แต่ไม่วิ่งตาม ไม่หักห้าม แต่ไม่กระโจนใส่
ไม่เป็นน้ำตาลที่หวานอ่อนไหว
แต่เป็นความอบอุ่นในหัวใจและเอื้ออาทร
จงเป็นความแจ่มใสในอารมณ์ของตัวเอง
เป็นความชุ่มชื่นสดใส เช่นสายน้ำ
เป็นสีสันงดงามเช่นมวลผกา
เป็นสีเขียวของใบไม้ที่เย็นที่ตาและที่ใจ
และที่ตรงนี้ จะอีกนานเท่าใด
ไม่ว่า 'คนพิเศษ' คนนั้นจะอยู่ใกล้
หรือต้องจากกันไกล
'ความพิเศษ' นั้นก็จะคงอยู่อย่างมีคุณค่า ณ ที่เดิม
ที่ซึ่งใจข้างซ้ายตรงกัน .....
3 เมษายน 2546 20:37 น.
ระริ้วทิวทุ่งข้าว
ถึงตรงนี้ที่เดิม ที่ๆเคยมีเขา ที่ๆเรานั่งคุยกันเป็นประจำ บัดนี้ มันเป็นแค่ความทรงจำเก่าๆ ที่ไม่อาจดึงมันกลับมาได้อีกแล้ว ครั้งที่ฉันกลับไปที่ตรงนั้น ฉันมองเห็นแค่ความว้างเปล่า ความเงียบเหงา ฉันได้แต่สำนึกว่า ทำไมตอนนั้น ตอนที่เขาถามฉันว่า ฉันรักเขาไหม ทำไมฉันไม่ตอบ ว่า ฉันรักเธอ ทั้งๆที่ในใจอยากจะบอกอย่างนั้นมานานแล้ว ฉันสารภาพได้เลยว่า ตลอดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้ฉันรักได้มากเท่ากว่าเขาคนนี้ ฉันยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งรอเขา ถึงมันจะนานก็เถอะ ฉันจะรอวันนั้นเพื่อที่จะบอกสิ่งที่เขาเคยถามฉันไว้แล้วเขายังไม่ได้รับคำตอบ ฉันจะทำเวลาในช่วงนั้นให้ดีที่สุด ให้คุ้มค่ากับการรอคอยที่นานแสนนาน ทุกค่ำคืนฉันได้แต่นั่งเฝ้าคิดถึงเขา นั่งรอวันนั้นวันที่เราจะได้พบเจอกัน และวันนั้นฉันจะบอกเขาว่า "เธอคงไม่ลืมคำถามที่เธอถามฉัน วันนี้เธอได้รับรู้แล้วว่า ฉันรักเธอและจะรักเธอตลอดไป"
หน้าส่วนตัว
627
