30 พฤศจิกายน 2549 11:13 น.
รอยอาลัย
ผู้หญิงกับความอ่อนไหว
เจ็บเพียงไร...อาจยังแฝงด้วย
ความเข็มแข็ง
ฉันยังเป็นหนึ่งที่ยังแข็งแรง
แม้จะถูกใครแกล้งจนเจ็บชา
ทุกทุกวินาที...
ฉันยังทำตัวมีค่า
มีกำลังใจให้ตัวเองเสมอมา
แม้มีบางเวลาที่อ่อนล้าโรยแรง
อยากจะมี เธอทุกครั้ง ยามเงียบเหงา
อยากจะมี เธอเป็นเงา ทุกแห่งหน
อยากจะมี เธอข้างกาย ยามร้อนรน
อยากจะมี เพียงสักคน คอยปลอบใจ
แต่ไม่มี เธอสักครั้ง ยามเงียบเหงา
แต่ไม่มี เธอแม้เงา เศร้าหงั่นไหว
แต่ไม่มี เธอข้างกาย ยามทุกข์ใจ
แต่ไม่มี เหลือสิ่งใด ให้กลับมา
คงมีเพียง ความรัก ยังคงมั่น
คงมีเพียง ความฝัน ความห่วงหา
คงมีเพียง ภาพของเธอ เดินจากลา
คงมีเพียง หยดน้ำตา เต็มหัวใจ
แต่ยังมี ชีวิต ที่เหลืออยู่
เตือนให้รู้ สึกตัว อย่าหลงใหล
บอกตัวเอง เธอจากไป ไกลแสนไกล
เรายังมี หนทางใหม่ ให้เลือกเดิน
ตอนนี้ยังคิดได้แค่นี้นะค่ะวันหน้าจามาเขียนให้ใหม่
6 พฤศจิกายน 2549 03:57 น.
รอยอาลัย
คนเดียวที่คิดถึง คือเธอ
คนที่ฉันรักมาเสมอ คือเธอ คนนี้
โลกใบใหญ่ แต่ไม่เท่าใจที่มี
หากขาดเธอคนดี สิ่งใดในโลกนี้ ไม่สำคัญ
ฝนตก... ฤา น้ำตาฉันจะไหลท่วมโลก
ความเศร้าโศก สถิตใน หัวใจฉัน
ที่สุดคือ ไม่มีเธอ เหลือแต่ความเงียบงัน
ทุกสิ่งในวันนั้น ไม่สำคัญอีกต่อไป
...ฉันยังคง คิดถึงเธอ
และหลอกตัวเองเสมอ ว่าเธอไม่จากไปไหน
แต่เมื่อลืมตา พบว่า ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป
ปวดปร่าที่ใจ ..ฉันคงไม่มีค่าอะไร บนโลกใบนี้
เกิดมาก็แค่คนธรรมดาเดินดิน
ไม่ได้พิเศษกว่าใครทั้งสิ้นในโลกนี้
มีสิทธิ์คิดผิดพลาดไปโดยไม่ได้ตั้งใจก็มี
และบางทีที่รู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำ
ที่ทำไปเพราะบังคับใจตัวเองไม่ได้
ห้ามหัวใจไม่ให้รักใครทำไม่ได้แบบนั้น
มันทรมานเกินไปที่จะต้องบีบคั้นหัวใจให้จดจำ
ให้คอยย้ำว่าให้..ห้ามใจ..ตัวเอง..
รักใครแค่สักครั้งหนึ่ง..
มันก็มีความหมายลึกซึ้งเหลือหลาย..
ชีวิตคนเรานั้นเหลือเวลาไม่มากมาย
สิ่งใดที่รักษาหัวใจให้บานฉ่ำได้ เราจะทำ
และถ้าความรักคือสิ่งที่สวยงาม..
คงไม่มีใครเอ่ยนิยามความรัก..ให้จบได้
เพราะทัศนคติทุกคนแตกต่างกันออกไป
แต่มีสิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจว่า เหมือนกัน
นั่นคือ ความผูกพันของใจสองใจ
ที่ยังรักใคร่และคงมั่น
ถึงแม้วันใดที่เค้าทั้ง 2 ต้องจากกัน
เค้าก็คงจะไม่ลืมความหลังคงมั่น..ไว้ปลายทาง
และเหมือนกับฉันตอนนี้..
ที่ยังคงรักเธออยู่ดี แม้จะมีใครขัดขวาง..
เพราะเส้นทางรัก..ไม่สามารถวางแผนได้ตามโปรเจคงาน
และหัวใจฉันก็ไม่อาจทรมานที่ต้องห้ามหัวใจไม่ให้รักเธอ..
ถึงใครจะว่าฉันผิดก็ช่างเค้าเถอะนะ
เพราะฉันพร้อมที่จะมอบหัวใจให้เธอ..อยู่เสมอ
รู้ทั้งรู้ว่าทางเดินหัวใจเรา..อาจต้องเก้อ..
หรือเป็นเพราะฉันเผลอ..ทำตามใจต้องการ
ถ้ารักเธอแล้วต้องผิดอีกนั้น..
ฉันคงต้องปล่อยตาใจฉัน..ตามสังขาร..
เพราะอดทนกับความทรมานไม่ได้..มันป่วยการ
เลยต้องทำให้..เผลอ..รักเธอนานๆ เพื่อที่หัวใจ
"ซมซาน" จะได้ฟื้นคืนกลับมา
เธอเดินจากไปกับเค้าวันนั้น...
ฉันเองยังเจ็บยังจำยังหวั่นไหว
แต่ไม่รู้สึกโกรธเธอหรอกนะที่เธอไป
แต่ให้เธอจำไว้นานเท่าไร - ฉันยังอยู่ -
เธอเดินจากไปกับเค้าวันนั้น...
ฉันเองยังเจ็บยังจำยังหวั่นไหว
แต่ไม่รู้สึกโกรธเธอหรอกนะที่เธอไป
แต่ให้เธอจำไว้นานเท่าไร - ฉันยังอยู่
ไม่มี - น้ำตา - หลงเหลือให้เธอเห็น
เพราะมันไม่มีความจำเป็นให้ไหล
ไม่มีการโอดครวญร้องไห้ไม่ให้เธอ - ไป -
และไม่เหลือเยื่อใยให้ต้อง " จดจำ "
ขี้เกียดเปลี่ยนสีละมีอะไรก้อแนะนำหรือติชมได้นะค่ะ
4 พฤศจิกายน 2549 20:53 น.
รอยอาลัย
เหตุใด...น้ำตาที่รินไหลออกมามากมาย
จึงไม่อาจทำให้ภาพเธอจางหาย..ออกไปจากใจฉัน
ยิ่งร้อง กลับยิ่งทำให้ภาพเธอติดตรึงทุกคืนวัน
ทั้ง-ทั้งที่ฉันไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนั้นเลย
เพราะใจจริง...ฉันอยากจะลืมเธอไปให้ได้
แต่ฉันก็ไม่อาจจะทำใจที่จะทำเป็นเมินเฉย..
ที่ฉันยิ่งร้อง..ก็เพราะฉันไม่อาจลืมเธอไปได้เลย
ฉันยังจำได้เลยว่าฉันนั้นเคย.*.*รักเธอ.*.*.
ฉันขอโทษที่ฉันเข้าใจเธอผิด
ที่ฉันนั้นคิดว่าเธอแอบมีใครคนอื่นที่ไหน
ฉันเพิ่งรู้วันนี้...ว่าที่ฉันระแวงมันผิดไป
และมันก็ไม่อาจกลับไปแก้ไขอะไรได้เลย
ฉันได้แต่นั่งสมน้ำหน้าตัวเอง
ที่ต้องมานั่งคว้างเคว้งเพราะเธอนั้นเมินเฉย
ฉันเป็นคนผิดเองที่คิดว่าเธอนั้นละเลย
วันนี้ฉันเขาใจแล้ว...ว่าการถูกเมินเฉยมันเป็นยังไง
น้ำทะเลใส
แต่หัวใจแสนขุ่น
เกลียวคลื่น...นุ่มละมุม
แดดอุ่นๆ....ไม่คุ้นใจ
อ้างว้าง และคว้างแคว้ง
นั่งฟังเพลง.....อยากร้องไห้
หลับตาแต่เปิดใจ
อยากมีใคร...แต่ไม่มี....
หน้าส่วนตัว
1252
