1 ธันวาคม 2551 23:23 น.
รอยทาง
เกิดมาลืมตาดูโลกก็ต้องใช้เงินตั้งแต่ค่าคลอดจนกระทั่งถึงงานศพ ค่าการศึกษาเล่าเรียนก็ต้องใช้เงิน ไม่เห็นว่าจะมีการขยับขยายหรือพัฒนาให้ดีขึ้นไปกว่าเดิม ที่จะช่วยให้คนไทยประเทศไทยพัฒนาไปในทิศทางที่ดีขึ้น อยากเข้าโรงเรียนดีๆ ก็ถูกจัดแบ่งเขตการศึกษาตัดโอกาสเด็กนอกพื้นที่ บ้างก็ต้องวิ่งแข่งขันเสียเงินค่าแป๊ะเจี๊ยะหลักหมื่นหลักแสน
อ้างเป็นค่าบำรุงการศึกษาพัฒนาโรงเรียนบ้างหละ แต่ลืมไปอย่างขาดการบำรุงพัฒนาสมองเด็ก แต่เอามาลงปากท้องผู้บริหารเอง การเรียนต่างประเทศหากไม่ด้วยทุนส่วนตัวมันช่างยากลำบากเหลือเกินสำหรับเด็กไทยบางส่วนที่มีมันสมองแต่ไม่มีโอกาส นี่หรืออนาคตของชาติ บางคนต้องขายแรง ขายมันสมอง สร้างธุรกิจในต่างแดน เพราะหาหลักประกันมั่นคงอะไรไม่ได้ในบ้านเมืองตน
ระบบราชการ รัฐวิสาหกิจ ของไทยหรือ อยากได้ตำแหน่งหน้าที่การงาน ก็ต้องหัดประจบสอพอ มีเงินเท่าไรก็จ่ายซื้อเอากับตำแหน่งหัวโขน เข้าทำงานด้วยระบบเส้นสาย ลูกท่านหลานเธอ การบริการหยิ่งผยองขาดความรับผิดชอบในหน้าที่ ไม่พัฒนาทักษะ ไม่กล้ายอมรับการเปลี่ยนแปลงอะไรใหม่ๆ ใช้อำนาจไปในทางผิดๆ คนที่เก่งจริงบ้างก็ต้องถูกตัดโอกาสด้วยอำนาจบารมี +เงิน สรุปง่ายๆ ก็เพราะตัวอักษร 3 ตัวนี้แท้ๆ ด = เด็กของใคร + ว = วิ่งหาใคร + ง = เงินมีมากเท่าไร ผลลัพออกมา = ดวง ใครมีดวงก็ได้อิ่มพลี ใครไม่มีก็กินแห้ว.... แล้วอย่างนี้จะเอาสมองอะไรมาพัฒนาประเทศชาติ
***********
กลุ่มพ่อค้า นักธุรกิจ นักลงทุนหรือ อยากงานเข้าเดินเรียงหน้าหานักการเมือง เงินทุนหมุนเวียนสนับสนุนเป็นผู้กุมบังเหียนการบริหารงาน จะใต้โต๊ะใต้อะไรก็ตามแต่ บ้างเสแสร้งแกล้งคุยเป็นเกลี๊ยดเกลียด เกลียดการคอรัปชั่นเหลือเกิน อย่างนั้นอย่างนี้ แต่กลายเป็นประเภทปากว่าตาขยิบ มือถือสากปากถือศีล หรือว่าแต่เขาอีเหนาเป็นเอง มีความอิจฉาริษยาเป็นที่ตั้ง ใครดีกว่าอิจฉาใครแย่มาข้าซ้ำ เฮ้อ... สิ่งเหล่านี้เมื่อไรจะหมดไปจากสังคมนี้เสียที
สวัสดิการการรักษาพยาบาลหรือรวมถึงการศึกษานั่นด้วย สิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นโอกาสของประชาชนที่จะได้รับอย่างเต็มที่จากภาษีที่จ่าย ผ่านมากี่ปีกี่สมัยก็ไม่เคยเห็นมีการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น แค่ 30 บาทรักษาทุกโรค แต่ก็ทำให้คุณหมอเมืองไทยทั้งหลายเป็นเดือดเป็นร้อนบอกว่าขาดทุน ทั้งที่บางคนเรียนด้วยทุนจากภาษีประชาชน
จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบริษัทประกันชีวิต ประกันสุขภาพ ของต่างชาติในแถบยุโรปและอเมริกาจึงหลั่งไหลเข้าไปลงทุนแข่งขันเอาผลประโยชน์จากประ ชาชนคนไทยมากมาย ทั้งที่บางบริษัทไม่มีชื่อเสียงและไม่สามารถขยายตลาดเติบโตได้ในประเทศของตนเอง ก็เพราะว่าสวัสดิการที่มีคุณภาพ ค่ารักษาพยาบาลของเขาแทบไม่ต้องจ่ายสักบาทเดียว
จึงเป็นโอกาสของบรรดานักการเมืองทั้งหลาย ที่กำลังคอยอ้าปาก งาบเหยื่อที่นักลงทุนเหล่านั้นทั้งในและนอกประเทศคอยหย่อนให้ นี่เเค่บางตัวอย่าง ฯลฯ
เสมือนปลาที่อยู่ในตู้ ช้างป่าที่ถูกล่ามโซ่ สัตว์มีเจ้าของที่เคยได้ถูกป้อนเหยื่อจนติดนิสัยและเคยตัว สักวันหากถูกปิดขังขาดการป้อนอีกก็คงอดเพราะหากินเองไม่ได้ เเล้วก็หันหน้าตะกะตะกายใช้กำลังต่อสู้ห้ำหั่นกัดกินพวกกันเองจนตายไปข้าง สุดท้ายก็คงไม่เหลืออะไรก็คงต้องอดตายเช่นกัน
ต่างอะไรกับการปิดสนามบินขังบ้านตัวเอง กลายเป็นโรคง่อยเปี้ยอัมพาต หันซ้ายแลขวาจะหยิบจับตัดสินใจอะไรก็ไปไม่ถูกทิศถูกทาง เสมือนมีดที่ขาดการลับคมจนสนิมจับทื่อจะตัดฟันอะไรก็ไม่เข้า ขาดการเตรียมพร้อมแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เพราะมัวแต่บ้าอำนาจหลงเงินตรา ปล่อยปะละเลยจนเกิดเนื้อร้ายขยายเรื้อรังในที่สุดก็ยับยั้งไม่อยู่ ส่งผลกัดกร่อนกินทำลายชื่อเสียงประเทศชาติ ประชาชนของตนเอง ซึ่งตกเป็นเหยื่ออย่างไม่รู้ตัว เฮ้อ "กว่าจะรู้สึกตัวก็สายเสียแล้ว"