4 สิงหาคม 2554 02:01 น.

ลมหายใจที่จากไป

รอยทาง

' กลับมาบ้านเถอะ   แม่อาจจะไม่ได้อยู่กลับเราแล้ว 
   เสียงของพี่สาวแว่วมาทางเสียงโทรศัพท์จากเมืองไทย      ถึงกับทำให้คนฟังนั่งนิ่งเงียบครู่หนึ่ง   วีซ่าก็มาหมดอายุเพิ่งไปต่อเมื่อวาน    (4 กรกฎาคม 2554) รออีก 1 สัปดาห์ถึงจะได้    แต่หัวใจของแม่เพียงแค่เสี้ยววินาทีมีค่ายิ่ง       มองไม่ออกว่าจะไปเอาสมุดวีซ่าออกมาได้อย่างไร    ในใจก็แว๊บคิดมาได้ถึงเพื่อนที่เป็นตำรวจ        จึงตัดสินใจติดต่อโทรหา       เขายินดีพาไปที่สถานีตำรวจสำหรับต่อวีซ่าของชาวต่างชาติ    และพาเข้าพบกับหัวหน้าฝ่ายที่มีอำนาจการตัดสินใจ  บอกเหตุผลจะกลับเมืองไทยด่วนคุณแม่ป่วยหนัก     เขาบอกว่าอีกชั่วโมงครึ่งให้มารับได้ตัดคิวให้ก่อน 

หลังจากรับสมุดต่อวีซ่า       รีบกลับมาที่บ้านเพื่อติดต่อจองตั๋วเครื่องบิน  ปรากฎว่าที่นั่งเต็ม   ตัดสินใจโทรกลับไปหาพี่สาวอีกครั้ง   ตอนนี้หมอกำลังปั๊มหัวใจแม่อยู่     พี่สาวบอกมาตามสาย       กลับไม่ได้แล้ววันนี้เพิ่งได้วีซ่าตั๋วเครื่องบินก็ไม่มี      ฉันตอบกลับไปด้วยความเศร้าใจ   ไม่เป็นไรวันไหนก็ได้    พี่สาวตอบ          แม่เป็นอย่างไรบ้าง   ฉันถามตอบ        'กำลังอยู่กับหมอ    ฉันถามกลับไปด้วยหัวใจที่สั่นระทึก  ภาวนาขอให้แม่จงรอคอยลูกด้วยอย่าเพิ่งจากไปไหน  

เข้าไปจุดเทียนสวดมนต์ขอให้คุณพระคุณเจ้าช่วยเยื้อชีวิตแม่ของลูกด้วย     เทียนที่จุดส่องแสงสว่างไม่นานก็ดับวูบและหล่นลงมาที่พื้น   รีบจับคว้าขึ้นมาและจุดไฟใหม่อีกครั้ง    ใจไม่อยากจะคิดไปในทางที่ร้ายได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น     สิบกว่านาทีผ่านไปหัวใจที่กระวนกระวายโทรกลับไปอีกครั้ง       แม่ไม่อยู่กับเราแล้ว    เสียงพี่สาวแผ่วเบามาตามสาย      นี่มันคือความจริงหรือความฝันกันแน่      ไม่อยากเชื่อหูของตนเอง     เรื่องราวเหล่านี้มันได้เกิดขึ้นจริงๆ       แล้วหรือ  สำหรับคำว่าสูญเสีย  และสูญสิ้นแม่บังเกิดเกล้าของฉัน .... 

คำพระพุทธเจ้ากล่าวไว้ว่                   'ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ     ดูมีค่ายิ่งใหญ่นัก     หากสิ่งเหล่านี้ไม่เคยได้พบปะเผชิญกับใคร         แม่ของฉันวัย 75 ปี     ป่วยด้วยโรคกระดูกพรุ่นขั้นรุนแรงเดินไม่ได้มา 2 ปี         จนกระทั้งลามมาที่ไต  ต้องทำการล้างฟอกไตวันเว้นวัน   ที่ผ่านมาแม่ต้องเลี้ยงดูแลส่งเสียให้การศึกษาลูก 8 คน จนประสบความสำเร็จ  หลังจากคุณพ่อเสียชีวิตมากว่า 40 ปี  

ณ วันนี้ลูกของแม่ประสบความเร็จทั้งชีวิการศึกษา       แม้ลูกของแม่บางคนเป็นถึงอาจารย์แพทย์   เมื่อถึงเวลาก็มิสามารถหยุดยั้งชีวิตได้  แต่ลูกๆ ทุกคนได้มีโอกาดูแลปรนิบัติแม่เป็นอย่างดี    ดูแล   อาบน้ำเช็ดตัว ทำอาหาร  เฝ้าดูแลไม่ขาดระยะแม้จะอยู่ต่างประเทศ   ทุกปีก็จะกลับไปดูแลผลัดเปลี่ยนกันกับพี่ๆ     โทรให้ได้ยินเสียงของแม่ทุกวัน  มีความสุขเมื่อมีโอกาสได้ทำให้ท่าน        ลูกกลับมาเพียงแค่หกเดือนให้หลังแม่ก็จากลูกไปเสียแล้ว       ขอให้แม่จงไปสูสุคติทุกภพไป....

ขอกราบขอบพระคุณ คุณพ่อ-แม่ 
ยิ่งใหญ่แท้ลูกได้เกิดมาสู้ดูโลกกว้าง
เผชิญด้วยหัวใจแกร่งกล้าอยู่ในทรวง  
จงหมดห่วง  พ้นทุกข์  เป็นสุขเทอญ

หากวันนี้ยังมีแม่พ่อแม่อยู่     ขอทุกคนจงปฎิบัติความดีแก่ท่านเถิด   และขอให้ทุกคนจงมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข    หากแต่พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาดูโลกหรือไม่   เพียงเสี้ยววินาทีก็มิอาจรอคอยได้สำหรับลมหายใจที่จะลาลับไป ......   อย่างไม่มีวันหวนกลับอีกเลย				
6 กรกฎาคม 2552 01:02 น.

ศักยภาพที่ซ่อนเร้น

รอยทาง

เคยคิดบ้างไหมว่าสิ่งที่เราไม่เคยทำ  และไม่เคยคิดที่จะทำ  และคิดว่าเราทำไม่ได้เพราะไม่มีความรู้และวิธีการที่จะทำ  แต่ในที่สุดเราก็ทำมันได้สำเร็จด้วยตัวของเราเอง   ทั้งที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับวิชาความรู้ที่เรียนมา  หรือหน้าที่การงานที่ทำอยู่				
24 มิถุนายน 2552 23:16 น.

เพราะความต่าง... จึงทำให้เกิดการเรียนรู้

รอยทาง

จำได้เมื่อครั้งยังเป็นนักเรียนมัธยมที่ต้องเรียนวิชาสังคมศาสตร์ที่ว่าด้วยสังคมและวัฒนธรรม      ครูเคยถามว่า  "สังคม"  คืออะไร  ก็มักจะได้รับคำตอบสรุปคร่าวๆ คือการที่คนกลุ่มๆ หนึ่งมาอยู่รวมในที่เดียวกันและมีกิจกรรมในชีวิตเหมือนๆ กัน  ความหมายสั้นๆ  ได้ใจความ  

แต่ถ้าคนเหล่านั้นต่างที่มาที่ไป   เชื้อชาติ  ศาสนา  และวัฒนธรรม  จะอยู่ร่วมกันอย่างไร    นี่คือบทพิสูจน์หลายๆ อย่าง  เมื่อฉันเองต้องมาอยู่ต่างแดนกับผู้คน ต่างศาสนา  เชื้อชาติ   วัฒนธรรมและภาษา  เชื่อว่าสิ่งหนึ่งที่จะทำให้เราอยู่ได้คือการปรับตัวเข้ากับสังคมวัฒนธรรมบ้านเมืองที่เขาอยู่   ต้องพยายามทานอาหารของเขาแม้จะไม่ชอบ   ต้องพูดภาษาของเขาให้ได้เพื่อความอยู่รอดในการดำเนินชีวิต 

สิ่งแรกคือไปสมัครเรียนภาษากับประเทศเจ้าของภาษาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง   ไปเรียนวันแรกก็รู้สึกเก้ๆ  กังๆ  กลัวนั่นกลัวนี่ไปเรื่อยคือคิดถึงปัญหาไปก่อนกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
แต่จำเป็นต้องเรียนรู้หลีกเลี่ยงไม่ได้  และ ก็คิดว่านี่มันคือโอกาสที่เราจะได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ  กับชีวิตไม่ใช่หรือ?   ทำให้นึกถึงคำนิยามที่เขาว่าไว้   "จงอย่ากลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงจนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเอง"   เมื่อได้คำตอบก็มีกำลังใจที่จะทำให้ได้เพิ่มขึ้น  ทุกคนที่มาเรียนต่างก็ไม่เคยมีใครมีความรู้กันมาก่อน   ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิดต่างก็เกิดมาเพื่อแสวงหาเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ  ให้กับตัวเองทั้งนั้น  

เพื่อนในห้องต่างก็นั่งนิ่งเงียบเพราะยังไม่มีใครรู้จักใคร   ก็คงจะเป็นต่างชาติทั้งหมด  แต่เรานี่ซิหน้าตาผิวพรรณมันแตกต่างกว่าชาวบ้านเดินไปทางไหนมักจะเจอคนหันมามองแล้วพูดแจปอนๆ (ญี่ปุ่น)  เกาหลี  อินโดนีเซีย  มาเลเซีย  เป็นคำถามที่มักถูกถามบ่อยๆ  ใจหนึ่งก็อดคิดว่าทำไมเขาไม่ถามว่าไทยแลนด์ๆ  บ้าง  ประเทศเราไม่มีชื่อเสียงพอที่จะให้เขาถามหรือ   แต่พอบอกว่าไทยแลนด์ก็จะมีคำพูดตามมาว่า   "พัทยา   คงไม่ต้องขออธิบาย  ณ ที่นี้    แต่เขาจะเล่าให้เราฟังเอง    มันยากที่จะอธิบายไร้ประโยชน์   ทำให้คนไทยที่อยู่ต่างแดนพลอยหดหู่ไปด้วยกับคำได้ยิน   แต่สิ่งที่ดีๆ สวยงามของประเทศยังมีอีกเยอะแยะมากมาย  เช่นเดียวกัน   หากเราต้องการมองหาสิ่งใดก็จะเจอสิ่งนั้น  ไม่ว่าจะความดี  หรือ  เลว  ของใครก็ตามแต่  อยู่ที่ว่าจะเลือกมองหาเอาสิ่งไหน  

ในห้องเรียนทุกคนแนะนำตัวมี   รัสเซีย  ยูเครน  ลิโทเนีย  โมโดวา   อิหร่าน  เยอรมัน  เบลเยี่ยม   ฮอลแลนด์  คาซักสถาน  อูสเบกริสถาน  เติร์กมินิสถาน  สวิสเซอร์แลนด์   อเมริกา    แต่รัสเซียจะเยอะกว่าเพื่อนๆ      ต่างก็หันหน้าไปมองทำความรู้จักเพราะบางประเทศฉันเองก็แทบไม่เคยได้ยินรู้จักมาก่อน  

โดยเฉพาะ ยูเครน ลิโทเนีย โมโดวา คาซักสถาน อูสเบกริสถาน  เติร์กมินิสถาน  พูดภาษารัสเซียกันได้คล่องแคล่วจนอดสงสัยไม่ได้   แต่ในที่สุดก็ทราบคำตอบจากเพื่อนๆ ว่าประเทศเหล่านี้เคยเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพโซเวียต  ปัจจุบันแตกสลายไปแล้วเหลือเพียงรัสเซียประเทศเดียวประเทศเหล่านี้ก็แยกออกมาปกครองตนเอง   (หากอยากรู้เรื่องนี้ต้องไปค้นหาอ่านประวัติศาสตร์การล่มสลายของโซเวียต)

                               ๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘

แต่สุดท้ายทุกคนที่มานั่งอยู่รวมกันตรงนี้ต่างก็มีเป้าหมายเดียวกัน   ฉันชอบวิธีการเรียนการสอนของมหาวิทยาลัยนี้มาก				
3 เมษายน 2552 01:27 น.

แด่คุณ... คนพิเศษ

รอยทาง

บางครั้งเราก็โชคดีพอที่จะพบคนๆ หนึ่ง
ที่โดดเด่นออกมาจากคนอื่น
และเป็นคนพิเศษอย่างที่สุด
คนที่รู้ว่าเรากำลังคิดอะไร
คนที่เป็นสุขกับเราในทุกเมื่อ
คนที่อยู่ที่นั่นเสมอเพื่อพูดคุยกับเรา
คนที่ห่วงใยเรามากกว่าตัวเอง
คนที่รักซื่อสัตย์และจริงใจกับเรา				
16 มีนาคม 2552 01:21 น.

“รัก”

รอยทาง

รักเอยความรักคืออะไร?  
รักนั่นหรือถือกำเนิดเกิดจากไหน?
ใครนำพา?.  
ทำไมคนทุกคนถึงได้ปรารถนา... 
 
รักไม่ได้มีตัวตนแต่คนอยากจับต้องค้นหา 
รักไม่มีในตำราแต่มีค่าแทนความรู้สึก  
บางครั้งรักเข้ามาอย่างไม่มีเหตุผล  

บางครั้งรักหนีพ้นไปอย่างไร้คำตอบ...  
บางครั้งสวยงามน่ารัก
บางครั้งน่ากลัว  
บางครั้งมืดมัวหม่นหมอง
บางครั้งร้องให้น้ำตานอง  
บ้างแย่งชิงเป็นเจ้าของกว่าสมบัติล้ำค่า  
บ้างเข่นฆ่าเสียชีวิต               
 
รักคือดวงจิตที่ซ่อนเร้น
โปรดจงรับรักให้เป็น
อย่าเห็นเพียงภาพมายา...				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรอยทาง
Lovings  รอยทาง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรอยทาง
Lovings  รอยทาง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรอยทาง
Lovings  รอยทาง เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงรอยทาง