4 สิงหาคม 2554 02:01 น.
รอยทาง
' กลับมาบ้านเถอะ แม่อาจจะไม่ได้อยู่กลับเราแล้ว
เสียงของพี่สาวแว่วมาทางเสียงโทรศัพท์จากเมืองไทย ถึงกับทำให้คนฟังนั่งนิ่งเงียบครู่หนึ่ง วีซ่าก็มาหมดอายุเพิ่งไปต่อเมื่อวาน (4 กรกฎาคม 2554) รออีก 1 สัปดาห์ถึงจะได้ แต่หัวใจของแม่เพียงแค่เสี้ยววินาทีมีค่ายิ่ง มองไม่ออกว่าจะไปเอาสมุดวีซ่าออกมาได้อย่างไร ในใจก็แว๊บคิดมาได้ถึงเพื่อนที่เป็นตำรวจ จึงตัดสินใจติดต่อโทรหา เขายินดีพาไปที่สถานีตำรวจสำหรับต่อวีซ่าของชาวต่างชาติ และพาเข้าพบกับหัวหน้าฝ่ายที่มีอำนาจการตัดสินใจ บอกเหตุผลจะกลับเมืองไทยด่วนคุณแม่ป่วยหนัก เขาบอกว่าอีกชั่วโมงครึ่งให้มารับได้ตัดคิวให้ก่อน
หลังจากรับสมุดต่อวีซ่า รีบกลับมาที่บ้านเพื่อติดต่อจองตั๋วเครื่องบิน ปรากฎว่าที่นั่งเต็ม ตัดสินใจโทรกลับไปหาพี่สาวอีกครั้ง ตอนนี้หมอกำลังปั๊มหัวใจแม่อยู่ พี่สาวบอกมาตามสาย กลับไม่ได้แล้ววันนี้เพิ่งได้วีซ่าตั๋วเครื่องบินก็ไม่มี ฉันตอบกลับไปด้วยความเศร้าใจ ไม่เป็นไรวันไหนก็ได้ พี่สาวตอบ แม่เป็นอย่างไรบ้าง ฉันถามตอบ 'กำลังอยู่กับหมอ ฉันถามกลับไปด้วยหัวใจที่สั่นระทึก ภาวนาขอให้แม่จงรอคอยลูกด้วยอย่าเพิ่งจากไปไหน
เข้าไปจุดเทียนสวดมนต์ขอให้คุณพระคุณเจ้าช่วยเยื้อชีวิตแม่ของลูกด้วย เทียนที่จุดส่องแสงสว่างไม่นานก็ดับวูบและหล่นลงมาที่พื้น รีบจับคว้าขึ้นมาและจุดไฟใหม่อีกครั้ง ใจไม่อยากจะคิดไปในทางที่ร้ายได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น สิบกว่านาทีผ่านไปหัวใจที่กระวนกระวายโทรกลับไปอีกครั้ง แม่ไม่อยู่กับเราแล้ว เสียงพี่สาวแผ่วเบามาตามสาย นี่มันคือความจริงหรือความฝันกันแน่ ไม่อยากเชื่อหูของตนเอง เรื่องราวเหล่านี้มันได้เกิดขึ้นจริงๆ แล้วหรือ สำหรับคำว่าสูญเสีย และสูญสิ้นแม่บังเกิดเกล้าของฉัน ....
คำพระพุทธเจ้ากล่าวไว้ว่ 'ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ ดูมีค่ายิ่งใหญ่นัก หากสิ่งเหล่านี้ไม่เคยได้พบปะเผชิญกับใคร แม่ของฉันวัย 75 ปี ป่วยด้วยโรคกระดูกพรุ่นขั้นรุนแรงเดินไม่ได้มา 2 ปี จนกระทั้งลามมาที่ไต ต้องทำการล้างฟอกไตวันเว้นวัน ที่ผ่านมาแม่ต้องเลี้ยงดูแลส่งเสียให้การศึกษาลูก 8 คน จนประสบความสำเร็จ หลังจากคุณพ่อเสียชีวิตมากว่า 40 ปี
ณ วันนี้ลูกของแม่ประสบความเร็จทั้งชีวิการศึกษา แม้ลูกของแม่บางคนเป็นถึงอาจารย์แพทย์ เมื่อถึงเวลาก็มิสามารถหยุดยั้งชีวิตได้ แต่ลูกๆ ทุกคนได้มีโอกาดูแลปรนิบัติแม่เป็นอย่างดี ดูแล อาบน้ำเช็ดตัว ทำอาหาร เฝ้าดูแลไม่ขาดระยะแม้จะอยู่ต่างประเทศ ทุกปีก็จะกลับไปดูแลผลัดเปลี่ยนกันกับพี่ๆ โทรให้ได้ยินเสียงของแม่ทุกวัน มีความสุขเมื่อมีโอกาสได้ทำให้ท่าน ลูกกลับมาเพียงแค่หกเดือนให้หลังแม่ก็จากลูกไปเสียแล้ว ขอให้แม่จงไปสูสุคติทุกภพไป....
ขอกราบขอบพระคุณ คุณพ่อ-แม่
ยิ่งใหญ่แท้ลูกได้เกิดมาสู้ดูโลกกว้าง
เผชิญด้วยหัวใจแกร่งกล้าอยู่ในทรวง
จงหมดห่วง พ้นทุกข์ เป็นสุขเทอญ
หากวันนี้ยังมีแม่พ่อแม่อยู่ ขอทุกคนจงปฎิบัติความดีแก่ท่านเถิด และขอให้ทุกคนจงมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข หากแต่พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาดูโลกหรือไม่ เพียงเสี้ยววินาทีก็มิอาจรอคอยได้สำหรับลมหายใจที่จะลาลับไป ...... อย่างไม่มีวันหวนกลับอีกเลย
6 กรกฎาคม 2552 01:02 น.
รอยทาง
เคยคิดบ้างไหมว่าสิ่งที่เราไม่เคยทำ และไม่เคยคิดที่จะทำ และคิดว่าเราทำไม่ได้เพราะไม่มีความรู้และวิธีการที่จะทำ แต่ในที่สุดเราก็ทำมันได้สำเร็จด้วยตัวของเราเอง ทั้งที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับวิชาความรู้ที่เรียนมา หรือหน้าที่การงานที่ทำอยู่
24 มิถุนายน 2552 23:16 น.
รอยทาง
จำได้เมื่อครั้งยังเป็นนักเรียนมัธยมที่ต้องเรียนวิชาสังคมศาสตร์ที่ว่าด้วยสังคมและวัฒนธรรม ครูเคยถามว่า "สังคม" คืออะไร ก็มักจะได้รับคำตอบสรุปคร่าวๆ คือการที่คนกลุ่มๆ หนึ่งมาอยู่รวมในที่เดียวกันและมีกิจกรรมในชีวิตเหมือนๆ กัน ความหมายสั้นๆ ได้ใจความ
แต่ถ้าคนเหล่านั้นต่างที่มาที่ไป เชื้อชาติ ศาสนา และวัฒนธรรม จะอยู่ร่วมกันอย่างไร นี่คือบทพิสูจน์หลายๆ อย่าง เมื่อฉันเองต้องมาอยู่ต่างแดนกับผู้คน ต่างศาสนา เชื้อชาติ วัฒนธรรมและภาษา เชื่อว่าสิ่งหนึ่งที่จะทำให้เราอยู่ได้คือการปรับตัวเข้ากับสังคมวัฒนธรรมบ้านเมืองที่เขาอยู่ ต้องพยายามทานอาหารของเขาแม้จะไม่ชอบ ต้องพูดภาษาของเขาให้ได้เพื่อความอยู่รอดในการดำเนินชีวิต
สิ่งแรกคือไปสมัครเรียนภาษากับประเทศเจ้าของภาษาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ไปเรียนวันแรกก็รู้สึกเก้ๆ กังๆ กลัวนั่นกลัวนี่ไปเรื่อยคือคิดถึงปัญหาไปก่อนกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
แต่จำเป็นต้องเรียนรู้หลีกเลี่ยงไม่ได้ และ ก็คิดว่านี่มันคือโอกาสที่เราจะได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ กับชีวิตไม่ใช่หรือ? ทำให้นึกถึงคำนิยามที่เขาว่าไว้ "จงอย่ากลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงจนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเอง" เมื่อได้คำตอบก็มีกำลังใจที่จะทำให้ได้เพิ่มขึ้น ทุกคนที่มาเรียนต่างก็ไม่เคยมีใครมีความรู้กันมาก่อน ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิดต่างก็เกิดมาเพื่อแสวงหาเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ให้กับตัวเองทั้งนั้น
เพื่อนในห้องต่างก็นั่งนิ่งเงียบเพราะยังไม่มีใครรู้จักใคร ก็คงจะเป็นต่างชาติทั้งหมด แต่เรานี่ซิหน้าตาผิวพรรณมันแตกต่างกว่าชาวบ้านเดินไปทางไหนมักจะเจอคนหันมามองแล้วพูดแจปอนๆ (ญี่ปุ่น) เกาหลี อินโดนีเซีย มาเลเซีย เป็นคำถามที่มักถูกถามบ่อยๆ ใจหนึ่งก็อดคิดว่าทำไมเขาไม่ถามว่าไทยแลนด์ๆ บ้าง ประเทศเราไม่มีชื่อเสียงพอที่จะให้เขาถามหรือ แต่พอบอกว่าไทยแลนด์ก็จะมีคำพูดตามมาว่า "พัทยา คงไม่ต้องขออธิบาย ณ ที่นี้ แต่เขาจะเล่าให้เราฟังเอง มันยากที่จะอธิบายไร้ประโยชน์ ทำให้คนไทยที่อยู่ต่างแดนพลอยหดหู่ไปด้วยกับคำได้ยิน แต่สิ่งที่ดีๆ สวยงามของประเทศยังมีอีกเยอะแยะมากมาย เช่นเดียวกัน หากเราต้องการมองหาสิ่งใดก็จะเจอสิ่งนั้น ไม่ว่าจะความดี หรือ เลว ของใครก็ตามแต่ อยู่ที่ว่าจะเลือกมองหาเอาสิ่งไหน
ในห้องเรียนทุกคนแนะนำตัวมี รัสเซีย ยูเครน ลิโทเนีย โมโดวา อิหร่าน เยอรมัน เบลเยี่ยม ฮอลแลนด์ คาซักสถาน อูสเบกริสถาน เติร์กมินิสถาน สวิสเซอร์แลนด์ อเมริกา แต่รัสเซียจะเยอะกว่าเพื่อนๆ ต่างก็หันหน้าไปมองทำความรู้จักเพราะบางประเทศฉันเองก็แทบไม่เคยได้ยินรู้จักมาก่อน
โดยเฉพาะ ยูเครน ลิโทเนีย โมโดวา คาซักสถาน อูสเบกริสถาน เติร์กมินิสถาน พูดภาษารัสเซียกันได้คล่องแคล่วจนอดสงสัยไม่ได้ แต่ในที่สุดก็ทราบคำตอบจากเพื่อนๆ ว่าประเทศเหล่านี้เคยเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพโซเวียต ปัจจุบันแตกสลายไปแล้วเหลือเพียงรัสเซียประเทศเดียวประเทศเหล่านี้ก็แยกออกมาปกครองตนเอง (หากอยากรู้เรื่องนี้ต้องไปค้นหาอ่านประวัติศาสตร์การล่มสลายของโซเวียต)
๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘
แต่สุดท้ายทุกคนที่มานั่งอยู่รวมกันตรงนี้ต่างก็มีเป้าหมายเดียวกัน ฉันชอบวิธีการเรียนการสอนของมหาวิทยาลัยนี้มาก
3 เมษายน 2552 01:27 น.
รอยทาง
บางครั้งเราก็โชคดีพอที่จะพบคนๆ หนึ่ง
ที่โดดเด่นออกมาจากคนอื่น
และเป็นคนพิเศษอย่างที่สุด
คนที่รู้ว่าเรากำลังคิดอะไร
คนที่เป็นสุขกับเราในทุกเมื่อ
คนที่อยู่ที่นั่นเสมอเพื่อพูดคุยกับเรา
คนที่ห่วงใยเรามากกว่าตัวเอง
คนที่รักซื่อสัตย์และจริงใจกับเรา
16 มีนาคม 2552 01:21 น.
รอยทาง
รักเอยความรักคืออะไร?
รักนั่นหรือถือกำเนิดเกิดจากไหน?
ใครนำพา?.
ทำไมคนทุกคนถึงได้ปรารถนา...
รักไม่ได้มีตัวตนแต่คนอยากจับต้องค้นหา
รักไม่มีในตำราแต่มีค่าแทนความรู้สึก
บางครั้งรักเข้ามาอย่างไม่มีเหตุผล
บางครั้งรักหนีพ้นไปอย่างไร้คำตอบ...
บางครั้งสวยงามน่ารัก
บางครั้งน่ากลัว
บางครั้งมืดมัวหม่นหมอง
บางครั้งร้องให้น้ำตานอง
บ้างแย่งชิงเป็นเจ้าของกว่าสมบัติล้ำค่า
บ้างเข่นฆ่าเสียชีวิต
รักคือดวงจิตที่ซ่อนเร้น
โปรดจงรับรักให้เป็น
อย่าเห็นเพียงภาพมายา...
หน้าส่วนตัว
1665
