2 กุมภาพันธ์ 2547 20:29 น.
รสอักษร
พนอนิ้วพริ้วพรมเผดียงเสียง
ซอสามสายร่ายจำเรียงเพียงคันสี
กระทบสายสะท้านภพปฐพี
เคล้าคู่คลอมโหรีดนตรีไทย
ซอด้วงสีนำคล่องต้องครรลอง
ทั้งประ พรม เสดาะ คล้องครั่นคันไส
ลูกรับส่งแพร้วเพริศเลิศพิไล
แจ้วจับใจจับอารมณ์ชวนชมเชย
ทำนองทุ้มโทนเสียงสำเนียงแว่ว
ไม่ผิดแล้วซออู้คู่เขนย
เหมือนอนงค์คำหวานเจ้าทรามเชย
เมื่ออู้เปรยเพลงพลิ้วหวิวตามลม
เพชรน้ำหนึ่งมรดกตกสืบทอด
นับเป็นยอดภูมิปัญญาค่าสั่งสม
เชิญร่วมสานงานวิเศษเจตนารมณ์
สิ้นดนตรีสิ้นคมความเป็นไทย
2 กุมภาพันธ์ 2547 19:50 น.
รสอักษร
ดั่งสายน้ำโรยร่างหว่างไพรสนณ์
เพราะว่าคนธรรพ์พิณเผดิมเสียง
หวานกว่าตาลโตนดเคี่ยวสำรับเคียง
คือเพลงซอเจิดจำเรียงจรุงเมือง
ทั้งสามสาย ด้วง อู้คู่แผ่นดิน
ไม่สูญสิ้นซึ่งชื่อระบือเฟื่อง
เป็นสมบัติสยามรัฐจรัสเรือง
นามประเทืองเมืองดนตรีด้วยมีซอ
หน้าส่วนตัว
1981
