14 กันยายน 2548 17:34 น.
รวีลับฟ้า
ฉันเพ้อ...
ฝนหลั่งมาน้ำตาก็หลั่งไหล
เขาจากไปเหมือนฝนตอนต้นหนาว
เหลือเพียงฉันฟันฝ่าความปวดร้าว
อยู่กับความเงียบเหงาเศร้าระอา....
เธอพร่ำ...
ไม่ใช่คนคนนั้นที่ฝันถึง
เป็นเพียงคนคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
เป็นเพียงคนจรเซเร่ร่อนมา
ไม่ได้มีคุณค่าให้น่าจำ
ขอแค่แวะทักทายเพื่อคลายเหงา
ใต้ร่มเงาแห่งฝนที่หล่นพรำ
หลับสักตื่นก่อนคืนคลายครอบงำ
แล้วค่อยย่ำเท้าไปอย่างใจฝัน
หากต้องไกลใจหงอยเง้อคอยหา
แม้ว่าวันเวลามาขวางกั้น
เมื่อไรที่ใจเจ้าต้องเศร้าศัลย์
จะกลับมาแบ่งปันวันดีดี
25/10/2547....
14 กันยายน 2548 15:35 น.
รวีลับฟ้า
เด็กชายคนหนึ่ง
เดินทางข้ามผ่านกาลเวลา
ผ่านดินแดนแห่งทุ่งหญ้า
จึงพักหลับตาชั่วคราว
เสียงดนตรีแว่วหวิว
มาจากทิวเทือกเหน็บหนาว
ล่วงหล่นเป็นเม็ดพราว
ทุ่งหญ้าเศร้าดูขาวโพลน
เด็กหญิงคนหนึ่ง
ขลุกอยู่ในเมืองโพ้น
อบอุ่นด้วยปลอบโยน
หลายคนเฝ้าดูแล
เสียงดนตรีแหว่วหวาน
จากสถานร้านเริงแอร์
ผู้คนพล่านจอแจ
จะนั่งแช่อยู่ไย...
.....................................
เปียกปอนด้วยนอนเพลิน
ด้วยบังเอิญฝันไปไกล
ชื่นชมหลงงมงาย
กับคนในความใฝ่ฝัน
หน้าส่วนตัว
1708
