14 กันยายน 2548 17:34 น.
รวีลับฟ้า
ฉันเพ้อ...
ฝนหลั่งมาน้ำตาก็หลั่งไหล
เขาจากไปเหมือนฝนตอนต้นหนาว
เหลือเพียงฉันฟันฝ่าความปวดร้าว
อยู่กับความเงียบเหงาเศร้าระอา....
เธอพร่ำ...
ไม่ใช่คนคนนั้นที่ฝันถึง
เป็นเพียงคนคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
เป็นเพียงคนจรเซเร่ร่อนมา
ไม่ได้มีคุณค่าให้น่าจำ
ขอแค่แวะทักทายเพื่อคลายเหงา
ใต้ร่มเงาแห่งฝนที่หล่นพรำ
หลับสักตื่นก่อนคืนคลายครอบงำ
แล้วค่อยย่ำเท้าไปอย่างใจฝัน
หากต้องไกลใจหงอยเง้อคอยหา
แม้ว่าวันเวลามาขวางกั้น
เมื่อไรที่ใจเจ้าต้องเศร้าศัลย์
จะกลับมาแบ่งปันวันดีดี
25/10/2547....
14 กันยายน 2548 15:35 น.
รวีลับฟ้า
เด็กชายคนหนึ่ง
เดินทางข้ามผ่านกาลเวลา
ผ่านดินแดนแห่งทุ่งหญ้า
จึงพักหลับตาชั่วคราว
เสียงดนตรีแว่วหวิว
มาจากทิวเทือกเหน็บหนาว
ล่วงหล่นเป็นเม็ดพราว
ทุ่งหญ้าเศร้าดูขาวโพลน
เด็กหญิงคนหนึ่ง
ขลุกอยู่ในเมืองโพ้น
อบอุ่นด้วยปลอบโยน
หลายคนเฝ้าดูแล
เสียงดนตรีแหว่วหวาน
จากสถานร้านเริงแอร์
ผู้คนพล่านจอแจ
จะนั่งแช่อยู่ไย...
.....................................
เปียกปอนด้วยนอนเพลิน
ด้วยบังเอิญฝันไปไกล
ชื่นชมหลงงมงาย
กับคนในความใฝ่ฝัน
7 กรกฎาคม 2546 09:44 น.
รวีลับฟ้า
ส่งความรักให้คนทุกหนแห่ง
เหมือนเป็นแสงส่องมาให้กล้าฝัน
ส่งให้ทั่วกว่าแสงจะเงียบงัน
ให้ชีวันสุขสันต์ชั่ววันตาย...
เห็นบทกลอนสะท้อนเข้าไปในฤดี
เจ็บทุกทีที่ไปไม่กล่าวลา
ทุกทุกครั้งยังคิดถึงคนึงหา
ทุกทุกครายังเฝ้าฝันวันกลับคืน...
กลับมาพร้อมน้ำตาที่เอ่อไหล
มาพร้อมใจอ่อนไหวยามไกลฉันท์
ยังคอยเตือนไม่เลือนความสัมพันธ์
ที่เธอฉันวาดฝันไว้ในกวี...
ขอว่า....(ระวีลับฟ้า)
ไปไหนไม่เคยกล่าวลา
เหมือนว่าไม่เคยสนใจ
รู้ไหมมีคนห่วงใย
ทำไมจากไปไม่มา....
22 กุมภาพันธ์ 2546 15:27 น.
รวีลับฟ้า
รู้ว่าเธอมีฝัน...และจะไปถึงฝันนั้นเสมอ
ถึงทางที่เธอเดินจะต้องเผชิญกับขวากหนาม
ให้รู้ว่ายังมีฉันเฝ้าดูแลอยู่ข้างๆทุกยาม
ให้ก้าวข้ามไปพร้อมกัน...สู่ความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่..
บางครั้งฉันก็ท้อ บางเวลาฉันก็เหงา
บางทีก็ปวดร้าว บางคราวก็สุขสันต์
บางครั้งก็อ่อนล้า บางเวลาก็หยุดฝัน
บางทีก็ฝ่าฟัน วันนี้จึงสดใส......
...และฉันก็เชื่อว่า...ท้องฟ้าไม่มีวันมืดดำตลอดไป....
แม้อะไรมาขวางกั้นสัมพันธ์ไม่มีวันสลาย
คำสัญญาที่ให้ไว้แม้ตายไม่มีวันแปรเปลี่ยน
ตราบเท่าเหล่าสรรพสัตว์ในโลกยังคงหมุนเวียน
จะขอขีดเขียนคำว่า...รัก...และปักไว้ในหัวใจ
.......วันนี้จึงได้มีเธอกับฉัน
.......ทั้งที่เมื่อวานเรายังไกลกัน
.......ไม่รู้ว่าอะไรมาเสกสรร
.......เธอกับฉันจึงพานมาพบเจอ
***********-----------**********----------*********
20 กุมภาพันธ์ 2546 00:52 น.
รวีลับฟ้า
ฉันรักที่จะเดิน...เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันสนุกและเพลิดเพลินกับมัน
เป็นประสบการณ์ที่คนอยู่นิ่งไม่มีวันได้สัมผัส
ไม่รู้ว่าเมื่อไร...ใจดวงน้อยๆดวงนี้จะหยุดอยู่กับที่...แต่คงไม่มี
เพราะว่าตอนนี้ฉันต้องไป...หยุดอยู่นานไม่ได้...ตราบที่ยังมีลมหายใจ
รองเท้าสองข้างนี้ก็จะพาไป...สู่หนทางแสนไกล...
สู่โลกอันกว้างใหญ่...ห้วงน้ำหุบเหวและขุนเขา...
ไม่อาจยื้อหยุดสองเท้านี้ได้....
บางครั้งที่ฉันท้อ...ฉันก็จะหยุด...มองกลับมาดูหนทางที่ผ่านมา
เห็นผู้คนมากหน้าหลายตา...พากันเดินเบียดเสียดกันอยู่ในที่แคบๆ
แล้วก็หันกลับไปมองทางข้างหน้า...เห็นสายรุ้งที่ขอบฟ้าน่าอิงแอบ
บอกกับตัวเองจะไปให้ถึงที่นั้น...แล้วจะคว้าเอาฝันมาแนบกาย...
----------*********--------------*********-----------********-----------*******----------
หน้าส่วนตัว
1706
