29 มิถุนายน 2549 19:04 น.

..เพราะความรัก..

รวี นิชา



เพราะรักเพียงเพราะอยากได้เป็น ผู้รับ
(รักแท้-ไม่มีข้อแม้)


ความรัก
สอนให้คนเรารู้จักกับการเป็น ผู้ให้  ทั้งให้อะไรหลาย ๆ  อย่าง 
เช่น ให้อภัย ให้ความเข้าใจ ให้กำลังใจที่จะสร้างความหวัง ให้สิ่งดีดี
ให้ทุกสิ่งที่จะทำให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข  ให้......
....
แต่เราก็มักจะลืมนึกไปว่าในฐานะของการให้ (โดยความบริสุทธิ์ใจอย่างแท้จริงแล้ว)
มันก็ไม่น่าจะมีข้อแม้ว่าถ้าเราให้อะไรใครไป เรา (ควรจะ) ต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง
เพราะถ้ามันเป็นเช่นนั้น จะคาดหวังให้ความรักของตัวเองยิ่งใหญ่
หรือบริสุทธิ์งดงามเหมือนอย่างที่คิดคงเป็นไปไม่ได้หรอก
อย่างดี.. มันก็เป็นได้เพียงแค่การซื้อขายแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างที่ไม่มีเงินทอนเท่านั้น

มีผู้ชายคนหนึ่งเคยตั้งคำถามกับฉันว่า
ในหนึ่งชีวิตนี้ ฉันรักเขามากแค่ไหน  
เท่ามหาสมุทร เท่าผืนฟ้า เท่าจักรวาล หรือเท่ากับที่ฉันรักตัวฉันเอง
ฉันก็รักเขาเท่า ๆ  กับที่เขารักฉันนั่นแหละ ฉันตอบ
ผู้ชายคนนั้นยักไหล่ก่อนส่งยิ้มอุ่น คงจะนึกปลาบปลื้มใจอยู่ในที 

หากทว่าความหมายโดยนัยในหัวใจของคนที่เฝ้าโหยหาแต่ความเสมอภาค
และปราศจากความเชื่อมั่นกับคำว่า รักแท้ อย่างฉัน ได้แต่บอกตัวเองว่า
เพราะวันนี้เขารักฉัน ฉันจึงรักเขา  แต่ถ้าหากวันพรุ่งนี้ไม่ใช่..
เขาไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันก็จะไม่มีความรักให้เขาเช่นกัน

มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ถ้าจะให้ฉันต้องงมงายหรือทุ่มเทใจให้ใครฝ่ายเดียว 
ฉันไม่ แฟร์ ขนาดนั้น
บนโลกที่เต็มไปด้วยความสุขฉาบฉวยจอมปลอม 
ค่านิยมที่ยึดติดอยู่กับวัตถุหรือความเชื่อผิด ๆ ถูก ๆ  ที่มีต่ออะไรหลายสิ่งหลายอย่าง 
อันมักมีอิทธิพลให้เกิดปฏิกิริยาทางความรู้สึกได้อย่างง่ายดาย 
เพียงแค่แรงกระตุ้นที่เกิดจากรูป รส กลิ่น เสียง  ทำให้คนเราส่วนใหญ่ 
มักจะเอาอะไรแน่นอนกับตัวเองไม่ได้  
ยิ่งสิ่งที่อธิบายยากและดูเป็นเรื่องของนามธรรมล้วน ๆ
เช่น ความรู้สึก ความผูกพัน คำมั่นสัญญา คำสาบาน 
รวมไปถึง  ค ว า ม รั ก      ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

และนี่ก็คือเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่ค่อยนึกอยากจะเชื่อถือหรืองมงายกับคำว่า รัก 
ของใครมากมายนัก จนบางครั้งก็ดูเหมือนว่าฉันสร้างกำแพงแห่งกฎเกณฑ์ร้อยแปด
ขึ้นมาปกป้องตัวเองเอาไว้ ด้วยหวังว่าจะรักษาหัวใจให้ไม่ต้องเจอกับอะไร
ที่จะมาทำให้มันบอบช้ำจนเล่าให้เธอฟังไม่จบ

หากแต่เมื่อการไม่เชื่อ แปรเปลี่ยนเป็นการต้องพิสูจน์ 
จนเผลอคาดหวังว่าตัวเองจะต้องได้รับสิ่งนั้นสิ่งนี้จากใคร
มันก็ทำให้ฉันต้องเอื้อมมือคว้าลม จากคนที่คิดว่า น่าจะใช่
(แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่) อยู่เรื่อย


				
20 มิถุนายน 2549 18:34 น.

ซ่อนหา

รวี นิชา



ซ่อนเอ๋ยซ่อนหา
กี่ทิวาราตรีที่ผันผ่าน
จึ่งจักพบความจริงนิ่งและนาน
ซึ่งจักไม่ถูกกาลผลาญทำลาย
หาอะไรพบอะไรในชีวิต
ถูกหรือผิดจริงหรือหลอกบอกความหมาย
แท้ทุกสิ่งล้วนสมมติดุจนิยาย
ดูคลับคล้ายความจริงทุกสิ่งเอยฯ    (พิบูลศักดิ์ ละครพล)

ฉันก้าวผ่านคืนวันแห่งการเปลี่ยนแปลงมานานนัก  นานจนแทบจะชาชิน..   
ชินชากับการเฝ้ามองภาพเดิมเดิม ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น

* คนเราบางทีก็ดูกันได้ง่าย หัวใจไม่ได้อยู่ตรงทรวงอกเสมอไป 
  บางทีก็อยู่ตรงรอยยิ้ม ดวงหน้า และแววตาที่สดใส *

แต่กับอีกบางที..

หั ว ใ จ  ก็อยู่ลึกลงไปข้างใน เกินกว่าใครจะมองเห็น ว่าแท้จริงแล้ว.. 
เ ป็ น เ ช่ น ไ ร.. 

นึกย้อนกลับไป... 
ในวันที่พาตัวเองเข้าไปชิดใกล้ใครสักคน หรืออะไรสักอย่าง เพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองยังมีค่า
หลอกตัวเองว่า ไม่ได้ โ ด ด เ ดี่ ย ว และ ว่ า ง เ ป ล่ า เกินไป  ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้
แ ค่ พื้ น ที่ เ พี ย ง น้ อ ย..  ที่พอจะโอบอุ้มหัวใจให้อบอุ่น.. 
แ ค่ รั ก ล ะ มุ น  ที่เติมดวงใจให้อิ่มเต็ม
แต่สุดท้าย..  
เหล่านั้น..  ได้ย้อนกลับมาทำลายความยโส ที่ฉันเคยมีในตัวตนจนหมดสิ้น
วันนี้..
ฉันจึงชังตัวเองเกินไป  เกินกว่าจะมาวิ่งไล่ความรู้สึกของตัวเอง
หรือเล่นซ่อนหากับความรู้สึกใครได้อีก..

ฉันเฝ้ามองท้องฟ้าไกลลิบ
ผ่านหน้าต่างแห่งความเปลี่ยวเหงา
เห็นเพียงสีเขียวคล้ำของขอบฟ้า
กับความปรารถนาอันห่างไกล

ฉันหมกมุ่นและครุ่นคิด
แต่ไม่อาจระบายสิ่งที่อัดแน่นเต็มอก
อ้างว้าง.. เหว่ว้า...
น้ำตาแห่งความโง่เขลา.. หลั่งริน

มายาของขอบฟ้า ลวงตาให้มองเห็นภาพอันสวยงามได้อย่างน่าอัศจรรย์เสมอ ๆ
แต่เพียงชั่วครู่.. ก็เลือนหายไปอย่างโหดร้าย  ไม่เหลือสิ่งใดให้เราได้สัมผัส..    
โอบกอดได้.. ก็เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น...

เมื่อทุกสิ่งล้วนคือ ม า ย า...   
น้ำ ต า..  จึงยั่งยืน

				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรวี นิชา
Lovings  รวี นิชา เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรวี นิชา
Lovings  รวี นิชา เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรวี นิชา
Lovings  รวี นิชา เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงรวี นิชา