25 กรกฎาคม 2549 15:04 น.
รวี นิชา
ระหว่างคืนเงียบงันอันเหน็บหนาว
มวลหมู่ดาวพราวระยับประดับฟ้า
จรัสแสงแข่งขันล้อมจันทรา
เป็นความงามแห่งนภาที่น่ายล
นั่นคือความคู่ควรที่บังเกิด
เจียมตัวเถิดเศษดินถิ่นไพรสนฑ์
แค่จันทร์สาดแสงมาอย่าลืมตน
หลงวังวนแหวกว่ายตะกายเดือน
เจ้าเป็นแค่เศษดินที่สิ้นศักดิ์
แอบทึกทักจันทรามาเป็นเพื่อน
ซ่อนหวังไว้ในฝันอันลางเลือน
เผลอลืมเตือนว่านั่นเพียงฝันไป
ต่อให้จันทร์ลดค่ามาใกล้ชิด
เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จะอ่อนไหว
จันทร์ควรคู่ดาราบนฟ้าไกล
เป็นดินหมายเคียงจันทร์.. อย่าฝันเลย..
21 กรกฎาคม 2549 18:33 น.
รวี นิชา
เธอยังคงเพียรถามถึงความคิด
อยากรู้ฉันปกปิดเรื่องใดไว้
ช่วยบอกเธอให้รู้ซึ้งถึงความนัย
ว่าแอบซ่อนสิ่งใดในใจนั้น
ไยมองข้ามรู้สึกดีเธอมีให้
อยากเห็นนักหัวใจคนอย่างฉัน
ฉาบสีดำเอาไว้หรือไรกัน
จึงเมินเฉยสัมพันธ์เธอเรื่อยมา
ก็เพราะฉันยกหัวใจให้คนอื่น
และไม่อาจจะฝืนปรารถนา
แม้เขาไม่เคยมอบรักตอบมา
แม้น้ำตาจะรื้นทุกคืนวัน
ความขื่นขมตรมตรอมฉันย่อมรู้
การต้องอยู่ชิดใกล้แต่ในฝัน
กับคนที่หัวใจไม่ตรงกัน
แต่ว่าฉันก็สุขใจ.. ที่ได้รัก..
ที่ต้องเอ่ยเผยมาในครานี้
เพียงอยากให้คนดีแจ้งประจักษ์
เหตุไม่เหลือหัวใจให้พิงพัก
ไม่อาจรัก.. ขอโทษ.. อย่าโกรธนะ
19 กรกฎาคม 2549 19:28 น.
รวี นิชา
ยังมีกันอยู่ไหมในวันนี้
ความรู้สึกดีดียังมีไหม
คำที่เคยแน่นหนัก รักห่วงใย
ยังเหมือนเดิมหรือไม่ถามใจเธอ
ยังรักฉันคนเดียวอยู่อย่างนั้น
หรือแอบไปแบ่งปันยามฉันเผลอ
ยังเชื่อมั่นได้ไหมหัวใจเธอ
หรือว่าเจอรักใหม่ใจจึงเมิน
เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
ระหว่างคำว่า เรา ดูห่างเหิน
รู้สึกคล้ายดังเป็นเช่นส่วนเกิน
ด้วยสายตาหมางเมินเธอคู่นั้น
ขอเพียงเธอตัดสินใจใช้ความกล้า
เลิกเอาความเย็นชาเข้ามาบั่น
หากสิ้นรัก อย่าหลอกแค่บอกกัน
จะตอบเธอสั้นสั้น .. ฉันเข้าใจ ..
1 กรกฎาคม 2549 19:50 น.
รวี นิชา
เพียงอุ่นเนื้อเอื้อกายที่ถ่ายทอด
จากอ้อมกอดละมุนคุณเท่านั้น
ลบลืมความเหินห่างระหว่างกัน
เปลี่ยนเป็นฝันนุ่มนวลรัญจวนใจ
เพราะรักคุณหมดใจในวันนี้
ทุกนาทีที่ห่างกันจึงหวั่นไหว
เกรงทุกสิ่งเหมือนฝันลางแล้วจางไป
ไม่อยากให้สัมพันธ์นั้นลางเลา
เพียงวงแขนกอดรัดสัมผัสอุ่น
คลายว้าวุ่นสับสนระคนเหงา
เหมือนบ่วงรักรัดรึงมัดตรึงเรา
ลืมเรื่องราวหม่นมัวชั่วข้ามคืน
ปล่อยทุกสิ่งดำเนินตามความรู้สึก
จากส่วนลึกของใจโดยไม่ฝืน
วันข้างหน้าอาจเปลี่ยนไปไม่ยั่งยืน
แต่วันคืน ณ ตรงนี้ ขอมีคุณ
30 มิถุนายน 2549 11:32 น.
รวี นิชา
ฉันก้าวผ่านวันเวลาอย่างว้าเหว่
ไร้แม้เสียงกล่อมเห่ในคืนหนาว
ไม่มีแม้เศษแสงแห่งดวงดาว
ให้รู้สึกอุ่นคราวหนาววิญญา
ฉันขมขื่นกับคืนวันมานานนัก
แทบกระอักอารมณ์ที่ขมปร่า
ได้แต่ฝืนเก็บงำซ่อนน้ำตา
หลังม่านโศกโชคชะตาที่ฟ้าเมิน
จึงวันนี้.. แม้มีพายุฝน
กระหน่ำจนสะท้านทกระหกระเหิน
ให้หนาวสั่นรวดร้าวทุกก้าวเดิน
ต้องเผชิญเรื่องร้ายมากมายนัก
ฉันยังคงจะก้าวไปแม้ใจหวั่น
แม้หวาดกลัวคืนวันอันหนาหนัก
แม้ไม่มีอุ่นไอให้พิงพัก
แต่ฉันมี ..หัวใจรัก.. ให้ตัวเอง
หน้าส่วนตัว
1632
