13 มกราคม 2550 12:32 น.
รวิวรี
ชายหนึ่งคน
ขันหนึ่งใบ
ร้องเพลง
................
ผู้คน
มองดู
1 เหรียญ
2 เหรียญ.......
..................
ผู้คน
มองดู
ผ่านเลย
ครุ่นคิด
ชายขอทาน
ครบ 32
ไม่ทำงาน
.......................
ชายขอทาน
เรียนไม่จบ
ออกจากคุก
ผู้คนรังเกียจ
ไม่มีทางเลือก...................................
6 มกราคม 2550 21:46 น.
รวิวรี
วันนี้ วันนั้น วันไหน
หัวใจท้อแท้สิ้นหวัง
สิ้นไร้หนทางนับพัน
ผู้คนเดินผ่านเลยไป
..............................
ที่นั่น ที่นี่ ที่ไหน
หัวใจวุ่นวายสับสน
หนทางวุ่นวายวกวน
ผู้คนร้อยเล่ห์มายา
4 ตุลาคม 2549 20:42 น.
รวิวรี
ลอยคอกลางทะเลลึก
ความหนาวเหน็บเกาะกินใจ
ลอยคอไปแสนไกล
ปลายทางฝันยิ่งห่างไกล
ปลายทางเอ๋ยอยู่หนใด
หัวใจข้าใฝ่ฝันหา
4 ตุลาคม 2549 20:37 น.
รวิวรี
โอ้กรอบเอ๋ย...กรอบชีวิต
ใยชอบนักลิขิตชีวิตคน
เหนื่อยก็เหนื่อย
หน่ายก็หน่าย
ยังต้องทน
ให้สังคมลิขิตชีวิตเรา
27 สิงหาคม 2549 11:18 น.
รวิวรี
ผ่านพ้นวันคืนชอกช้ำ
พบพานคำตอบจริงแท้
อดีตรักภาพหวานเคยยึด
แท้จริงเป็นเช่นดั่งปราการ
คอยปกคอยคุ้มหัวใจช้ำ
ที่ไม่กล้าพบพานความรักใหม่
ที่ยังคงยึดมั่นหลอกตนอยู่มิคลาย
ว่ายังคงรักเขามิเคยเลือน
แท้จริงเพียงแค่คิดหาเกราะกั้น
ให้ตัวนั้นไม่ต้องพบพานรักครั้งใหม่
ด้วยกลัวรักลวงปวดหัวใจ
จากเล่ห์รักเพทุบายของโลกเรา
แต่สุดท้ายหัวใจได้ค้นพบ
ว่ามิอาจหลบลี้หนีพ้นได้
จึงค่อยแปรเปลี่ยนดวงฤทัย
ให้กลับคืนสู่โลกของความจริง
และเปลี่ยนแปรภาพอดีตที่เคยหลอน
เป็นดั่งบทเรียนที่ยิ่งใหญ่
เปลี่ยนความกลัวความผิดหวังครั้งใหม่
ให้เป็นดั่งพลังใจเติมชีวัน
และกล้ารัก กล้าฝัน เช่นวันวาร
จะเลิกคิดเลิกยึดอดีตทุกข์
แต่จะจดจำฝังภาพแห่งความสุข
ให้เป็นเช่นเกราะเหล็กแข็ง..ป้องกันภัย
แต่มิใช่ กำแพงขวางปิดกั้นตัว
นี่คือคำประกาศของความรู้สึกใหม่
ที่จะไม่ให้อดีตช้ำมาหลอกหลอน
มาปิดกั้นใจดวงนี้ที่เฝ้ารอ
ซึ่งความรักที่ยิ่งใหญ่และงดงาม
สุดท้ายจึงขอขอบคุณเพื่อน
ที่เป็นเหมือนที่พักพิงใจช้ำ
ขอบคุณคำพร่ำบอกสอนชีวัน
ถึงความรักแท้จริงเป็นเช่นใด
ขอบคุณใครคนนั้นที่ช่วยสอน
ให้รู้ซึ้งถึงค่าของความรัก
ทั้งทุกข์เศร้าน้ำตารันทดรัก
แต่ก็ผ่านสุขล้นเริงรื่นใจ
อีกขอบคุณความรักที่ยิ่งใหญ่
ที่ช่วยให้หัวใจหลากสีสัน
ให้ค้นพบความห่วงใย ความผูกพัน
ให้ได้ฝัน ได้รัก ได้เข้าใจ
หน้าส่วนตัว
1111
