เงาอดีต

รดา

 
เงาอดีต..ย้อนคืน.....กลับมาหา...
วันเวลา.....ย้อนมา...พาเราสอง...
ความคิดถึง..เรียกร้อง...เป็นทำนอง...
ให้เราสอง...หายใจ...เป็นลำนำ  
 
จำได้ไหม คนนี้ไง เคยงอนง้อ
เพน้าพะนอ ต่อกลอน อ้อนคราวช้ำ
ไม่เคยเลือน ลบภาพ..ความทรงจำ
แม้ยามช้ำ ยามสุข ทุกข์กล้ำกลืน 
 
จำได้ซิ.....คนดี...น้องที่รัก....
พี่คอยซับน้ำตา....ยามขมขื่น...
จะกี่หนทนช้ำกี่ค่ำคืน...
ยังยิ้มชื่น...คอยปลอบเจ้า..ทุกเช้าเย็น
 
พรหมลิขิต ขีดไว้ หรือใยนี่
ได้พบพี่ คนคุ้นเคย ยามทุกข์เข็ญ
"พี่ภูฯ"จ๋า... "ภูตะวัน"... "พี่จำเป็น"
"เป็นเพื่อนเล่น"..."เป็นพี่น้อง"...ในห้องกลอน 
 
ก็เพราะเป็นพี่คนนี้..ไงน้องรัก...
จึงฟูมฟัก...ปกป้อง...คอยสั่งสอน....
เพราะรักเจ้า...จึงเตือนไว้....ใจวิงวอน...
อย่าริลอง..รักร้อน...เล่น....จนเปลืองใจ 
 
หากให้ย้อน.. กลับไป ..ในอดีต
ยังขอขีด.. เขียนเรื่องเดิม ..ไม่แก้ไข
จะขอรัก.. ภักดี ..ไม่เปลี่ยนไป
ไม่เปลี่ยนใจ.. แม้ใคร.. จะเปลี่ยนแปลง