20 พฤศจิกายน 2548 06:13 น.
รดา
เมื่อครั้งก่อน อ่านบทกลอน มิหวั่นไหว
อ่านผ่านไป ไม่ใยดี ไม่เห็นค่า
ไม่เคยเก็บ เอามาคิด เสียเวลา
แค่ผ่านตา ผ่านเลย ไม่เคยจำ
ใจความนั้น รำพัน แต่เรื่องเก่า
มีความเหงา ความเศร้า เรื่องซ้ำซ้ำ
ยิ่งอ่านเยอะ ยิ่งย้ำ ต่างคนทำ
เรื่องชอกช้ำ อ่านแล้วขำ ไม่ใช่เรา
จนมาถึง วันที่เธอ มาลืมฉัน
ลาจากกัน ทิ้งหัวใจ ให้ต้องเหงา
อ่านกวี อีกครั้ง หวังคลายเศร้า
อ่านเรื่องเก่า แต่ไม่ขำ จำขึ้นใจ
อ่านช้าช้า เรื่องช้ำช้ำ ยิ่งตอกย้ำ
พินิจคำ น้ำตา พาลจะไหล
ไม่เคยนึก ว่าจะเจอ กับหัวใจ
ช้ำลงไป ยิ่งลึกไป ในกวี..
..........................................
..........................................
...............................
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
..กวีบทเก่า..
แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป ไม่เคยใยดีไม่ซื้งชวนฝัน
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปก็งั้นๆเรื่องราวๆที่ซ้ำๆ อ่านไปยังขำซ้ำเดิมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวังต้องมีคนชอกช้ำ ไม่จำไม่ซึ้งไม่เกี่ยวกับเรา
จนวันที่เขาลืมเรา จู่ๆความเหงาก็เกิดมี กลับเกิดลึกซื้งในบทกวี
อ่านได้อีกทีน้ำตาจะไหล ใจความนั้นคงมีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ
แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวังต้องเจ็บต้องเหงา เก็บความหมายทุกตอนเก็บอักษรทุกตัว
อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน ให้มันช้ำไปอีกให้มันช้ำเข้าไป
ให้มันสาแก่ใจให้ช้ำกว่านี้ อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ
ให้มันตอกย้ำซ้ำเติมใจเรา ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวังต้องเจ็บต้องเหงา ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
17 พฤศจิกายน 2548 16:47 น.
รดา
อย่านะที่รัก..อย่าให้ความหวังกับใคร
อย่าได้ไหม..อย่ารับสาย..ให้ขุ่นหมอง
อย่า..นะ..อย่า..ผู้หญิงตรงหน้า..ขอร้อง
อย่าทำให้ฉันต้อง..อารมณ์ไม่ดี
อยู่กันสองคนนะ..ที่รักจ๋า
อยู่ตรงหน้า..เราเท่านั้น ณ ตรงนี้
อยู่แบบไม่มีเสียงกวนใจสักวัน..มันคงดี
อยู่กับฉัน ตามใจที่มี..เพราะสิ่งนี้คือปราถนาของหัวใจ
อย่างเคยนะที่รัก อย่างที่อยาก ทำให้ฉัน
อย่างที่เคยพูดกัน..ปล่อยมันช่างกระไร
อย่างที่ฉันเห็น..เช้า..สาย..บ่าย..เย็น ยังโทรมาอยู่ได้
อย่างนี้เธอรู้ควรทำไง..เสียงเรียกเข้าปิดไว้ก็พอ
อยากทำให้เธอสบายใจสุดสุด
อยากจะหยุด..ห้วงความสุข..ฉันจึงขอ
อยากโทรก็ช่างงง..ปล่อยให้รอ
อยาก..อยู่..อย่าง อยาก..นี่หละหนอ..คน!
14 พฤศจิกายน 2548 10:17 น.
รดา
สักครั้ง..ไม่เคย
เวลาผ่าน นานเนิ่น เกินจะฝัน
ในหนึ่งวัน ของสักปี เคยมีไหม
ลอยกระทง เคียงข้าง ไม่ร้างไกล
มิเคยให้ ความสำคัญ ต่อกันเลย
คงปีแรก ที่คบ เลยกลบเกลื่อน
ปีสองเคลื่อน ผ่านไป ใยนิ่งเฉย
เข้าปีสาม ไม่สนใจ อีกตามเคย
ปีสี่เลย ผ่านพ้น คนไร้ใจ
ปีที่ห้า เวียนวก ตระหนกจิต
ยังครุ่นคิด ว่าปีนี้ จะมีไหม
เพียงได้ลอย กระทงน้อย กับบางใคร
หรือต้องไร้ ร้างคู่ ดูเขาลอย
9 พฤศจิกายน 2548 19:01 น.
รดา
เพราะฉัน ต้องทำ..เท่านี้
หัวใจล้อมกล่อมขวัญให้คลายเศร้า
เพียงคลายเหงาชั่วคืนตื่นคงหาย
ได้เห็นเธอแย้มยิ้มอิ่มใจกาย
มิคิดร้ายเพียงเท่านี้ที่ฉันทำ
มือประคองตระกองกอดพรอดคำรัก
ให้เธอพักเรื่องรุงรังฟังเรื่องขำ
หยุดชีวิตที่เคยเศร้าแหลกระยำ
ปล่อยความช้ำกลืนไปในทะเล
เพียงสัมผัสไรผมที่พรมหน้า
จูบเปลือกตาประทับไว้กันไขว้เขว
โอบกอดเธอทั้งหัวใจไร้ลังเล
ฟังคลื่นเห่ทะเลกล่อมล้อมสองเรา
เพียงเท่านี้ที่ทำไปไม่อาจเอื้อม
มิล้ำเหลื่อมรอยต่อเธอกับเขา
ซึ้งและย้ำคำว่ารักได้เพียงเงา
ทิ้งส่วนเว้าเป็นช่องหว่างอยู่อย่างเคย
9 พฤศจิกายน 2548 18:07 น.
รดา
ทิ้งคำหนึ่ง..ทิ้งไว้..ให้ตรึกคิด
คำพูดเพียงน้อยนิดตรึงจิตฝัง
ก่อกำแพงในหัวใจที่เคยพัง
ใช้ฉุดรั้งรักลอยให้ถอยมา
คำเพียงคำมิใช่คำที่พร่ำเพ้อ
ใช่ละเมอเพียงชั่ววัน ฤ ฝันหา
เปลี่ยนรักร้าวร้อนรุ่มชุ่มน้ำตา
ให้กลับมาสดใสหัวใจพอง
ทิ้งเอาไว้คำสัญญาเมื่อครานั้น
ยังรักกันรักมั่นของเราสอง
รอสัญญาน้ำตาฟ้ารดกิ่งทอง
สุขสมปองทั่วแปดห้องของสองใจ
วันหน้า..ชะตาฟ้าลิขิต
ไม่รู้ถูกหรือผิดที่เลือกไว้
รู้เพียงคำหนึ่งคำย้ำสายใย
สัญญาไว้มิเปลี่ยนไปใช่คือเธอ
หน้าส่วนตัว
1026
