6 มกราคม 2548 14:51 น.
รดา
โปรดอย่าถามฉันเลย..ที่รัก..ว่าเป็นอย่างไร
โปรดอย่าถามถึงเรื่องหัวใจ..เพราะมันอ่อนไหว..ปวดปร่า..
โปรดอย่าถามว่าทำไม..ต้องจากลา
โปรดอย่าถามหรือทำสีหน้าไม่เข้าใจ
ไม่ต้องลำบากหาที่..ให้ฉันอยู่
ฉันรู้..ว่าฉันควรอยู่ที่ตรงไหน
ไม่เป็นไรบอกอีกครั้งว่า..ไม่เป็นไร
อย่าลำบากใจ..คงได้เวลาที่คุณต้องไป..กับใครอีกคน
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก..และหนสุดท้าย
กับการทำร้าย..ย่ำยีหัวใจ จนหมองหม่น
ไม่เป็นไรจริงจริง..ฉันมันผู้หญิง...อดทน
แม้หัวใจมันปี้ป่น..แหลกราน
ฉันรู้..ฉันเคยปวด..เคยเจ็บ
แผลใหม่เริ่มอักเสบ..แต่หัวใจกลับชา..ด้าน
ความเจ็บที่ได้รับ..เหมือนโดนตอกสับ..ทรมาน
คล้ายว่าวันวาน..เธอก็เป็นคนทำ
โปรดหันกลับไปอย่าทำเป็นมีเยื่อใยให้วายวุ่น
โปรดอย่าให้ความอบอุ่น..กับคนที่คุณไม่ควรจำ
โปรดลืมฉันซะ อย่าเสียเวลา..ครวญคร่ำ
โปรดลบเลือนคำพูดทุกคำ..ไปจากใจ
6 มกราคม 2548 14:41 น.
รดา
ที่รักจ๊ะ ที่รักจ๋า
อยากบอกว่าคิดถึ๊งคิดถึง
มามะ อย่ามาทำหน้าบึ้ง
พี่คิดถึงเจ้ายาใจ
มาให้พี่หอมแก้มหน่อย
มามะเจ้ากลอยใจจ๋า
ทุกครั้งที่ห่างขวัญตา
ใจพี่แทบบ้าลงแดง
โอ้เจ้ายอดรักของพี่
มามะคนดีให้พี่กอด
จะคลอเคลียพร่ำพลอด
อยู่ตลอดไม่ห่างหาย
จะกกกอดแม่พุ่มพวง
ให้แดดวงทรวงสะท้าน
จะชดเชยเมื่อวันวาน
ที่ทิ้งจอมขวัญคอยรอ
เอียงหูมาสิจ๊ะ
พี่จะกระซิบบอก
จากนี้จะไม่ช้ำชอก
พี่จะบอก รัก ทุกวัน
จะแนบเนื้อนอนหนุน
อกอุ่นอุ่นเนินเนื้อนิ่ม
ขอจูบไล้ประไพพริ้ม
แม่อกอิ่มของพี่ยา
5 มกราคม 2548 15:11 น.
รดา
หยุดเสียที..พอได้แล้ว..กับแววตาเอื้ออาทร
ฉันไม่อยากทน..ทุกข์ร้อนมากไปกว่านี้
เกินจะพอ..กับสายตาเจ้าชู้ที่เธอมี
พอเถอะ..พอเสียนี้ ฉันคนนี้เกินรับมัน
ส่งสายตา..เอื้ออาทรไปทั่ว
ทำคนอื่นปวดหัว..ป่วนปั่น
เอาเหอะ..จะส่งไปทางไหนไม่ว่ากัน
ละสายตาไปจากฉัน..เท่านั้นพอ
ไปเอื้ออาทร..คนอื่น..เถอะไป
ผู้หญิงคนไหน..พร่ำเพรียกเรียกขอ
ไปเอื้ออาทรกัน..ซะ..ให้พอ
เจ้าหล่อนคงรอ..รับ..ทาน
เอื้ออาทรคนโน้นที..คนนี้ที
ความสุขคงล้นปรี่..ฉ่ำหวาน
แต่ช่วยไปให้ไกลไกล..ฉันรำคาญ
และคงไม่รับ..ทาน..ผู้ชายเอื้ออาทร!!
หน้าส่วนตัว
1608
