14 ตุลาคม 2547 10:55 น.
รดา
..ขอเป็นแค่ หนามหยอก ฤาหอกทิ่ม
ให้เธอลิ้ม ชิมรส ต้องกดเก็บ
เวลาเธอ จิกเนื้อ ต้องเจ็บเล็บ
เพียงอักเสบ ทีละน้อย ค่อยเป็นไป
ขอจำแลง แปลงร่าง ให้ดูเท่ห์
เป็นไอ้เข้ ขวางคลอง ทั้งน้อยใหญ่
ใครจะผ่าน จะเข้านอก หรือออกใน
ข้ามหัวใจ ฉันไม่ได้ ต้องตายฟรี
ขอแนบชิด ติดต่อ ไม่ขอห่าง
อยู่ข้างข้าง อย่างเงียบเงียบ เปรียบเหมือนผี
ปรากฏกาย ตอนเธอเผลอ ทุกทุกที
ให้ฤดี ต้องป่วนปั่น หวั่นระแวง
ขอต่อเติม รสชาติ ให้ชีวิต
ช่วยลิขิต หวานเปรี้ยว เอี่ยวสีแสง
คอยขัดขา เป็นขวากหนาม เท่ามีแรง
ไม่ยื้อแย่ง เพียงทิ่มแทง เท่านั้นพอ..^_^..
14 กันยายน 2547 15:15 น.
รดา
ฉันไม่รู้....
สิ่งที่คุณทำมันพิเศษกับฉัน..คนเดียวหรือป่าว
แต่ฉันมีความสุขทุกคราว..ที่คุณทำให้
ฉันไม่รู้....
คุณทำอะไรอะไรให้คนอื่น..เหมือนฉันไหม
แต่ทุกคราวที่คุณเอาใจ...ฉันสุขสุดหัวใจเลยคนดี
ฉันรักคุณ
รักแต่วันแรกที่เจอ..ไม่เคยแปรเปลี่ยน
แม้วันคืนหมุนเวียน..ไม่อาจดับแสงเทียนในใจ
ฉันรักคุณ
ยากจะหาสมดุลย์..ว่ามันมากมายแค่ไหน
ฉันรู้แต่เพียงว่าไม่เคยรักใคร...เท่าคุณ
เพราะอะไร
ฉันจึงรักคุณได้มากมายขนาดนี้
อย่าสงสัยเลยนะคนดี...ถ้าหัวใจดวงนี้มีแค่คุณ
เพราะอะไร
คงเป็นเพราะหัวใจ...ที่อบอุ่น
ใครใครก้อไม่เหมือนคุณ..ผู้ชายอบอุ่นของหัวใจ
........มันอาจจะไม่หวานจับใจ แต่ทุกอย่างมาจากข้างใน จริงจริง.....
((((((((((((((((((((((((((((((( ฉันรักคุณ)))))))))))))))))))))))))))))
12 สิงหาคม 2547 21:05 น.
รดา
แล้วเธอก้อไป..อย่างใจเธอคิด
เธอไม่ผิด..ที่ไปโดยไม่มีฉัน
ถูกของเธอ..เส้นทางของเรา..มันต่างกัน
เส้นทางที่เธอกับฉัน..ไม่มีวันได้ร่วมทาง
เธอจากไป..มีความสุขคนเดียว
ไม่คิดแลเหลียวปล่อยฉันโดดเดี่ยวอ้างว้าง
ไม่คิดรอ..ทิ้งให้ความหวังมันเลือนลาง
ไม่คิดหาทาง..ที่เราจะได้ไปด้วยกัน
สร้างฝันให้ฉันลม..ลม..แล้ง..แล้ง..
ทำเหมือนแกล้ง..อยากฉันร่วมทางฝัน
แล้วจู่ๆก็ตัดสายป่านเสียกลางคัน
ปล่อยให้ว่าวอย่างฉัน..เคว้งคว้าง..หาทางไม่เจอ
25 กรกฎาคม 2547 23:06 น.
รดา
หยุดคว้าไขว่หยุดหัวใจที่โหยหา
หยุดน้ำตาความรู้สึกเคยผิดหวัง
หยุดหัวใจมองผ่านไปไม่จริงจัง
หยุดคาดหวังใดๆกับใจคน
หยุดความคิดจิตตนไว้แค่นั้น
หยุดความฝันสองเราที่สับสน
หยุดสัมพันธ์บนทางตันที่มืดมน
หยุดดิ้นรนค้นหัวใจที่ใฝ่ลวง
หยุดความเจ็บที่เหน็บหนาวจนร้าวสั่น
หยุดคืนวันที่ฝันไปให้ลาล่วง
หยุดความช้ำที่ย้ำใจไปทั้งดวง
หยุดตักตวงทวงรักที่ไม่มีวัน
หยุดเวลาน้ำตาไหลไม่ทนฝืน
หยุดกล้ำกลืนความรานรอนกร่อนใจฉัน
หยุดทุกสิ่งจบแค่นี้ที่ผูกพัน
หยุดคืนวันหยุดความฝันของสองเรา
28 เมษายน 2547 17:28 น.
รดา
ไ ม่ มี ร อ ย ยิ้ ม ใ ด ใ ด บ น ใ บ ห น้ า
มี แ ต่ ค ร า บ น้ำ ต า ค น ถู ก ทิ้ ง
รั ก ค น ห ล อ ก ล ว ง โ ล ก ช่ า ง เ จ็ บ จ ริ ง
ไ ร้ ห ลั ก พิ ง จึ ง ล้ ม จ ม น้ำ ต า ...
ห ล อ ก ไ ด้ แ ม้ ก ร ะ ทั่ ง ตั ว ต น เ อ ง
ดู เ ห มื อ น เ ก่ ง เ ข้ ม แ ข็ ง แ ล ะ แ ก ร่ ง ก ล้ า
แ ต่ ที่ จ ริ ง เ จ็ บ แ ป ล บ แ ส บ อุ ร า
ย า ก เ ยี ย ว ย า รั ก ษ า ใ ห้ ใ จ ก ลั บ คื น
หน้าส่วนตัว
1050
