6 มกราคม 2548 15:12 น.
รดา
.....ว่าไงจ๊ะพ่อตัวดี?.......
แน่ใจหรือนี่จะจีบฉัน
บัตรคิวอยู่นั่น..ไม่ต้องแย่งกัน
เรียงสีตามวันอย่าผิดคิว
resume ช่วยบอกให้ละเอียด
ไม่ต้องเบียดเสียด..ตามเบอร์เลยนะ
รูปถ่ายไม่ต้องเอามา
ฉันดูแค่โหงวเฮ้งใบหน้า ตัวเป็นเป็น
วิชาเอกต้องเอาใจเก่ง
ความรู้เป็นเข่ง..ไม่เอาไม่สน
วิชาโท ต้องมีน้ำอดน้ำทน
ง้อ..ตอนงอน และไม่บ่น ต้องเอาใจ
ความสามารถพิเศษต้องขี้เล่น
ตื้อ ตาม เช้าเย็น ไม่หวั่นไหว
หากฉันแอบกิ๊ก ห้ามนอกใจ!
แค่นี้ทำได้ไหม..จะรับไว้พิจารณา
6 มกราคม 2548 14:51 น.
รดา
โปรดอย่าถามฉันเลย..ที่รัก..ว่าเป็นอย่างไร
โปรดอย่าถามถึงเรื่องหัวใจ..เพราะมันอ่อนไหว..ปวดปร่า..
โปรดอย่าถามว่าทำไม..ต้องจากลา
โปรดอย่าถามหรือทำสีหน้าไม่เข้าใจ
ไม่ต้องลำบากหาที่..ให้ฉันอยู่
ฉันรู้..ว่าฉันควรอยู่ที่ตรงไหน
ไม่เป็นไรบอกอีกครั้งว่า..ไม่เป็นไร
อย่าลำบากใจ..คงได้เวลาที่คุณต้องไป..กับใครอีกคน
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก..และหนสุดท้าย
กับการทำร้าย..ย่ำยีหัวใจ จนหมองหม่น
ไม่เป็นไรจริงจริง..ฉันมันผู้หญิง...อดทน
แม้หัวใจมันปี้ป่น..แหลกราน
ฉันรู้..ฉันเคยปวด..เคยเจ็บ
แผลใหม่เริ่มอักเสบ..แต่หัวใจกลับชา..ด้าน
ความเจ็บที่ได้รับ..เหมือนโดนตอกสับ..ทรมาน
คล้ายว่าวันวาน..เธอก็เป็นคนทำ
โปรดหันกลับไปอย่าทำเป็นมีเยื่อใยให้วายวุ่น
โปรดอย่าให้ความอบอุ่น..กับคนที่คุณไม่ควรจำ
โปรดลืมฉันซะ อย่าเสียเวลา..ครวญคร่ำ
โปรดลบเลือนคำพูดทุกคำ..ไปจากใจ
6 มกราคม 2548 14:41 น.
รดา
ที่รักจ๊ะ ที่รักจ๋า
อยากบอกว่าคิดถึ๊งคิดถึง
มามะ อย่ามาทำหน้าบึ้ง
พี่คิดถึงเจ้ายาใจ
มาให้พี่หอมแก้มหน่อย
มามะเจ้ากลอยใจจ๋า
ทุกครั้งที่ห่างขวัญตา
ใจพี่แทบบ้าลงแดง
โอ้เจ้ายอดรักของพี่
มามะคนดีให้พี่กอด
จะคลอเคลียพร่ำพลอด
อยู่ตลอดไม่ห่างหาย
จะกกกอดแม่พุ่มพวง
ให้แดดวงทรวงสะท้าน
จะชดเชยเมื่อวันวาน
ที่ทิ้งจอมขวัญคอยรอ
เอียงหูมาสิจ๊ะ
พี่จะกระซิบบอก
จากนี้จะไม่ช้ำชอก
พี่จะบอก รัก ทุกวัน
จะแนบเนื้อนอนหนุน
อกอุ่นอุ่นเนินเนื้อนิ่ม
ขอจูบไล้ประไพพริ้ม
แม่อกอิ่มของพี่ยา
5 มกราคม 2548 15:11 น.
รดา
หยุดเสียที..พอได้แล้ว..กับแววตาเอื้ออาทร
ฉันไม่อยากทน..ทุกข์ร้อนมากไปกว่านี้
เกินจะพอ..กับสายตาเจ้าชู้ที่เธอมี
พอเถอะ..พอเสียนี้ ฉันคนนี้เกินรับมัน
ส่งสายตา..เอื้ออาทรไปทั่ว
ทำคนอื่นปวดหัว..ป่วนปั่น
เอาเหอะ..จะส่งไปทางไหนไม่ว่ากัน
ละสายตาไปจากฉัน..เท่านั้นพอ
ไปเอื้ออาทร..คนอื่น..เถอะไป
ผู้หญิงคนไหน..พร่ำเพรียกเรียกขอ
ไปเอื้ออาทรกัน..ซะ..ให้พอ
เจ้าหล่อนคงรอ..รับ..ทาน
เอื้ออาทรคนโน้นที..คนนี้ที
ความสุขคงล้นปรี่..ฉ่ำหวาน
แต่ช่วยไปให้ไกลไกล..ฉันรำคาญ
และคงไม่รับ..ทาน..ผู้ชายเอื้ออาทร!!
23 ธันวาคม 2547 16:16 น.
รดา
(((โกรธพี่ป่าว?))) ที่รัก พี่ปักช้ำ
เสียงน้ำคำ ถามเอ่ย เหมือนเคยคุ้น
(((โกรธพี่ป่าว?))) ที่รักย้ำ คล้ายการุณ
ยิงจนพรุน ป่นปี้ ชีวีชา
มิได้เป็น คำถามแรก เคยแทรกโสต
คำขอโทษ ครั้งก่อน ย้อนมาหา
คงไม่ใช่ ครั้งสุดท้าย ที่เอ่ยมา
ชินจนชา เจ็บปร่า น้ำตาคลอ
คงเพราะรัก ที่ฝากไว้ ใจจึงเฉย
แสร้งละเลย เปรยเพียงสุข แม้ทุกข์ก่อ
จะขอกัก ดักไว้ ในใจพอ
เสนอข้อ สดใส ให้คุณชม
ทำไปเถอะ ที่รัก ถ้าคุณสุข
เรื่องความทุกข์ จุกอก โศกสะสม
จะรับไว้ แม้ใจ ทุกข์ระทม
ถึงอกตรม จะข่มช้ำ กำไว้เอง
หน้าส่วนตัว
916
