20 ตุลาคม 2549 08:39 น.
รดา
เห็นเงาดำทาบทาบนฟ้ากว้าง
ความเวิ้งว้างย่างกรายมาอีกหน
แสงดาวลับเพ็ญดับในกมล
ตนเพื่อนตนหมองหม่นคนเดียวดาย
หรือราหูจ้องจ่อมาอมจันทร์
แค่หมอกควันเท่านั้นหรือลางร้าย
หรือเป็นเพราะดวงตาที่พร่าลาย
ในร่างกายที่เหนื่อยล้าและอ่อนแรง
ลมกรรโชกป่วนปั่นให้หวั่นไหว
พัดหัวใจพัดเมฆใหญ่บดบังแสง
กระแสลมร้ายลึกทิ่มเสียดแทง
จนใจแกว่งหวิดหวิวแทบปลิวลม
ท้อ ทุกข์ ทน ตนเท่านั้นมั่นคงอยู่
เผชิญสู้หวานชื่นหรือขื่นขม
สุขกับตนทุกข์กับตนรอฝนพรม
วันนี้ล้มวันหน้าลุกสุขสักวัน
1 สิงหาคม 2549 13:10 น.
รดา
เป็นก้อนกลม..กลิ้งวน..บนใบบัว
หลอกแม้ตัว..ตนเอง..ไม่กังขา
เพียงกลิ้งกลอก..หลอกลวง..ไม่สร่างซา
หรือที่กลิ้ง..ไปมา..น้ำตากระเซ็น?!
แสร้งทำเศร้า.. ตีหน้าซื่อ.. หรือเล่นหนัง
ละครดัง.. ยังอาย.. ได้บทเด่น
เล่นจนชิน..ติดลึก.. เหมือนตัวเป็น
หากมิเห็น..ถึงก้นบึ้ง..คงซึ้งตาย
ขอให้มี ใบบัว ให้กลั้วกลิ้ง
สุขเสียจริง ม้วนคว่ำ คมำหงาย
หากหลุดจาก ใบบัว ตัวคงตาย
ต้องสลาย ตกหล่น บนพื้นชล
26 กรกฎาคม 2549 15:50 น.
รดา
หวาดหวั่นอีกแล้ว..นะใจคน
เมฆหมอกช่างมืดหม่นน่าใจหาย
อีกแล้วหรือ..ที่ใจไกลจากกาย
เป็นลางร้ายหรือไรไยทุกข์ตรม
ห่วงนะห่วง..สุดห่วง...กลัวเธอทุกข์
ใช่ความสุขหรือเปล่าที่สะสม
ได้ฟังเสียงคล้ายมีเรื่องทุกข์ระทม
แต่ไร้ลมเสียงลอดว่าทุกข์ใจ
คำเคยคุ้น..ได้ยินอยู่เสมอเสมอ
..ไม่เป็นไร..ใจกายเธอยังสดใส
น้ำเสียงพร่าขัดแย้งหรืออย่างไร
ฟังดูคล้ายหมองไหม้หรือใจราน
หากฉันรู้..สาเหตุแห่งความทุกข์
หากฉันรู้..ว่าความสุขอยู่ตรงไหน
หากฉันรู้..จะตัดทุกข์ให้จากไป
หากฉันรู้..จะเติมสุขสุดใจเท่าใจทำ
24 เมษายน 2549 16:25 น.
รดา
หาก..ว่าวันพรุ่งนี้..ฉันมีคุณ!!
หากว่าวัน..พรุ่งนี้..ฉันมีคุณ
คงอิ่มอุ่น..หาสิ่งใด..จะมาเหมือน
หากได้กอด..ซ้ำรอย..ที่เคยเลือน
คงย้ำเตือน..ผูกพัน..ระหว่างเรา
หากว่าวัน..พรุ่งนี้..ฉันมีคุณ
คงอิ่มอุ่น..สุดใจ..คลายความเหงา
จากสัมผัส..เคยกอดก่าย..กลายเป็นเงา
ทิ้งแต่เศร้า..เชยชิด..ติดหัวใจ
หากว่าวัน..พรุ่งนี้..ฉันมีคุณ
ช่วยการุณ..อีกสักครั้ง..จะได้ไหม
เป็นเสียงเพรียก..เรียกร้อง..จากภายใน
ถึงบางใคร..ถึงใจ..ใครบางคน
หากว่าวัน..พรุ่งนี้..ฉันมีคุณ
ลืมเรื่องร้าย..เคืองขุ่น..ที่สับสน
รับความรัก ..แทนที่..ในกมล
ทิ้งทุกข์ทน..มองฟ้ารุ่ง..วันพรุ่งกัน
20 พฤศจิกายน 2548 06:13 น.
รดา
เมื่อครั้งก่อน อ่านบทกลอน มิหวั่นไหว
อ่านผ่านไป ไม่ใยดี ไม่เห็นค่า
ไม่เคยเก็บ เอามาคิด เสียเวลา
แค่ผ่านตา ผ่านเลย ไม่เคยจำ
ใจความนั้น รำพัน แต่เรื่องเก่า
มีความเหงา ความเศร้า เรื่องซ้ำซ้ำ
ยิ่งอ่านเยอะ ยิ่งย้ำ ต่างคนทำ
เรื่องชอกช้ำ อ่านแล้วขำ ไม่ใช่เรา
จนมาถึง วันที่เธอ มาลืมฉัน
ลาจากกัน ทิ้งหัวใจ ให้ต้องเหงา
อ่านกวี อีกครั้ง หวังคลายเศร้า
อ่านเรื่องเก่า แต่ไม่ขำ จำขึ้นใจ
อ่านช้าช้า เรื่องช้ำช้ำ ยิ่งตอกย้ำ
พินิจคำ น้ำตา พาลจะไหล
ไม่เคยนึก ว่าจะเจอ กับหัวใจ
ช้ำลงไป ยิ่งลึกไป ในกวี..
..........................................
..........................................
...............................
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
..กวีบทเก่า..
แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป ไม่เคยใยดีไม่ซื้งชวนฝัน
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปก็งั้นๆเรื่องราวๆที่ซ้ำๆ อ่านไปยังขำซ้ำเดิมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวังต้องมีคนชอกช้ำ ไม่จำไม่ซึ้งไม่เกี่ยวกับเรา
จนวันที่เขาลืมเรา จู่ๆความเหงาก็เกิดมี กลับเกิดลึกซื้งในบทกวี
อ่านได้อีกทีน้ำตาจะไหล ใจความนั้นคงมีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ
แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวังต้องเจ็บต้องเหงา เก็บความหมายทุกตอนเก็บอักษรทุกตัว
อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน ให้มันช้ำไปอีกให้มันช้ำเข้าไป
ให้มันสาแก่ใจให้ช้ำกว่านี้ อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ
ให้มันตอกย้ำซ้ำเติมใจเรา ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวังต้องเจ็บต้องเหงา ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
หน้าส่วนตัว
917
