31 มกราคม 2556 17:17 น.
รงค
หากเราสองต้องพรากกันไกลห่าง
มีบางอย่างอยากขอจะได้ไหม
เพื่อระลึกนึกถึงเมื่อครั้งใด
ซาบซึ้งใจอย่างนั้นตลอดกาล
เป็นคำขอสุดท้ายที่อยากขอ
หวังเพียงต่อเวลามาสมาน
บาดแผลลึกเจ็บนั้นทรมาน
เพียงต้องการยืดระยะให้ออกไป
กอดฉันเถิดคนดีอย่าหนีก่อน
จะไม่ย้อนคำถามยังรับไหว
เพียงต้องการสิ่งนั้นชโลมใจ
กอดเอาไว้นานนานอย่าค้านเลย
แม้ทั้งรู้ว่ารักต้องขาดลอย
เกินเอื้อมสอยคืนมาอย่างเปิดเผย
อยากจะเก็บรู้สึกที่เคยเคย
ไว้เขนยกอดนอนทุกวันคืน
ก่อนอำลากันไปนานแสนนาน
กอดประสานไออุ่นไร้ขัดขืน
คงจะช่วยให้ฉันได้หยัดยืน
หลังจากตื่นไร้เงาที่แล้วมา
การร่ำลากันไว้ในคืนนี้
คงจะดีช่วยกอดเช่นปรารถนา
ลดความแรงเสียใจก่อนร้างลา
ที่แล้วมาด้วยผิดฉันเสียใจ
กอดฉันเถิดที่รักโปรดปราณี
ก่อนจะหนีกันห่างหายไปไหน
หวังใช้กอดยอดรักดวงฤทัย
เก็บไว้ในรู้สึกตลอดกาล
31 มกราคม 2556
25 มกราคม 2556 12:07 น.
รงค
ขอขอบคุณที่ให้ได้เจอรัก
เป็นที่พักพิงใจในยามเหงา
มอบโอกาสมากมายมาบรรเทา
ความโศกเศร้าเก่าก่อนที่ย้อนมา
ขอขอบคุณความรักที่ฝากถึง
ดุจประหนึ่งน้ำทิพย์ที่ตามหา
คอยชโลมร่างนี้ด้วยเมตตา
ยากพรรณนาค่านั้นหาใดแทน
ขอเพียงให้ได้รักสักนิดหนึ่ง
คงสุดซึ้งตรึงใจไปนานแสน
วันข้างหน้าหากได้ร่วมเป็นแฟน
จะควงแขนคล้องเดินได้เพลินใจ
ขอโอกาสได้รักอย่างนี้เถิด
แสนเลอเลิศเจิดจ้าสว่างไสว
อบอุ่นแสนอบอุ่นอยู่ข้างใน
สุขสดใสในคราวคิดถึงกัน
ขอขอบคุณจริงจริงที่ได้รัก
คงประจักษ์รักแท้ที่สุขสันต์
มีโอกาสวาดฝันทุกคืนวัน
ร่วมแบ่งปันความสุขคู่เคียงใจ
ขอเพียงมีโอกาสให้ได้รัก
อยากหนุนตักรักนั้นอันสดใส
คอยเคียงคู่อยู่กันให้ยาวไกล
ตราบฟ้าใหม่ไม่ห่างหรือร้างลา
๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๖
5 มกราคม 2556 21:31 น.
รงค
ลืมแล้วหรือสัญญาเมื่อครั้งก่อน
ที่ออดอ้อนคำหวานหว่านความฝัน
จะขออยู่คู่เคียงนิจนิรันดร์
มิมีวันพรากไกลให้ร้าวราน
เพียงผ่านไปมินานพานลืมคำ
ปล่อยให้ช้ำร่ำไห้ไร้สงสาร
สุดจะฝืนกลืนกล้ำทรมาน
กับวันวานผลาญใจให้ระทม
ต้องทนทุกข์อกตรมขนาดไหน
ไยทิ้งไปให้ช้ำสุดขื่นขม
คำสัญญาเก่าก่อนดั่งลอยลม
ถูกพลิ้วปมพัดหายไกลลับตา
ยามห่างไกลใจหวั่นสั่นสะท้าน
ยอดดวงมานห่างหายให้ห่วงหา
สุดระทมหมองไหม้ในอุรา
โปรดรู้ว่าข้าคอยแสนน้อยใจ
หากเมตตาปราณีและสงสาร
อย่าปล่อยให้ทรมานนานได้ไหม
คำสัญญาเก่าก่อนช่างลืมไป
แม้ห่างไกลใจข้ายังเฝ้าคอย
เจ้ารู้ไหมข้าคิดถึงจนร้าวลึก
ยิ่งตกดึกยิ่งเศร้าจนเหงาหงอย
สุดแสนว้างว้าเหว่ให้เลื่อนลอย
คอย คอย คอยคนไกลได้กลับมา
อธิฐานผ่านนภาราตรีนี้
ให้คนดีคืนกลับเรือนเคหา
ขอ ลม ฝน บนฟ้าเดือนจันทรา
โปรดเมตตาปราณีที่ข้าคอย
ณ พื้นดินถิ่นนี้ที่หนาวแล้ว
ขอดวงแก้วคืนกลับอย่าคิดถอย
คืนกลับมาเถอะนะแม่ยอดกลอย
กลับสู่รอยพื้นดินสูดกลิ่นไอ
ลมพัดผ่านพื้นดินกลิ่นไอเก่า
นั่งจับเจ่าเฝ้าคอยข้างคันไถ
รอไออุ่นคนเคยที่ห่างไป
กลับคืนสู่บ้านไร่ตามคำวอน
ลมเหมันต์พัดมาพาหนาวสั่น
ใจหวาดหวั่นกั้นกลัวหัวถึงหมอน
อกสะท้อนทุกข์ทนจนร้าวรอน
อยากขอพรเพื่อให้เจ้าคืนมาฯ
จากเสาร์ที่เศร้าใจ
เดือนมกรา ๕เดือนอ้าย
1 มกราคม 2556 19:45 น.
รงค
ยากตัดใจให้ลืมความคิดถึง
สุดลึกซึ้งจึงพร่ำร่ำเรียกหา
กัดกร่อนให้ไหวหวั่นสั่นกายา
ทุกเวลาปวดร้าวเศร้าเหลือใจ
ใจจะขาดบาดลึกด้วยแผลนั้น
จะกี่วันกี่คืนที่ทนไหว
คิดถึงเขาเข้าแล้วหมดทรวงใน
แล้วเมื่อไหร่จะรู้ความเป็นจริง
อะไรหนอทำให้ใจปวดร้าว
คิดถึงเขาขนาดถูกซึมสิง
สลัดแล้วไม่หลุดจุดแอบอิง
หรือเกรงกริ่งสิ่งใดไฉนฤา
ความคิดถึงมิใช่เช่นความรัก
ยากจะหักใจลืมเสน่หา
ความใกล้ชิดสนิมสนมตลอดมา
ก่อคุณค่าความจริงใช่สิ่งลวง
ยามไกลห่างต่างกันแค่แดนดิน
ลมพัดกลิ่นระเรื่อชวนห่วงหวง
แนวลมพัดหนาวมาพาหนาวทรวง
สุดแสนห่วงด้วยใยความผูกพัน
ต่อแต่นี้รู้ซึ้งความคิดถึง
จึงรำพึงรำพันเกินสิ่งฝัน
ถ้าโชคดีมีวาสนากันและกัน
คงมีวันผูกพันตราบชีพวาย
๑ มกราคม ๒๕๕๖
หน้าส่วนตัว
3171
