16 พฤษภาคม 2547 02:54 น.
ยโส
ขออภัยเจ้าของบทกวีทั้งหลาย หากได้แสดงความคิดอันใดลงไปแล้ว ทำให้เจ้าของบทกวีไม่พอใจ ไม่ได้มีเจตนาร้ายใด ไม่ได้มีเจตนาหมิ่นประมาทใคร ๆ อยู่ที่ใคร ๆ จะใช้วิจารณาณ หรือตัดสินว่าถูกผิด ซึ่งนั้นก็แล้วแต่จะตีความกันไปเอาเอง ผมเข้ามา ก็เพื่อชื่นชมในบทกวีของเจ้าของกวี หากแสดงความคิดเห็นได้ก็แสดงความคิดเห็นไป แต่ในกรณีนี้เป็นเพราะการเข้าใจผิด หรือตีความกันไปคนละอย่าง โลกแห่งไซเบอร์เน็ตไม่ได้สับสน ถ้าคนรู้จักเลือกเสพงานดีมีสาระ และไม่ปล่อยใจไปกับอารมณ์ที่เกิดขึ้น ถ้าเพียงรู้เท่าทัน เราก็สามารถระงับมันได้
ขออภัยอีกครั้ง ไม่ได้มีเจตนาให้เป็นเช่นที่หลายคนเข้าใจครับ
(ทั้งหมดนี้ไม่ใช่กลอนครับ) หวังว่าคงรับทราบและไม่ตีความไปผิด ๆ อีกนะครับ
14 พฤษภาคม 2547 17:00 น.
ยโส
ยากนักจะหักห้ามใจ
ทนลวงหลอกว่าเรายังนึกชอบ
ใจกลิ้งกลอกสับสนปนคิดถึง
ห่วงหาคนบางคนจนรำพึง
ใจหนอจึงทรมานปานจะตาย
อยากไปหาแต่ใจใยปฏิเสธ
เกิด*อาเพศเหตุใดไม่รู้หาย (*out of the ordinary=ประหลาด)
กลัวไปพบภาพบาดอนาถใจ
หักห้ามได้ถอยกลับในบัดดล
คนบางคนเขามอบคำว่าเพื่อน
แล้วปลอบเตือนตัวเราเขาไม่สน
ใจด้านชาดื้อรั้นพลันซุกซน
เจ็บอีกหนทนได้ไม่เป็นไร
เจ็บไม่จำจำเจ็บเข็ดทำไม
เราจำได้เราเจ็บเป็นไหนไหน
ก็เรารักของเราผิดด้วยใย
ทั้งหัวใจให้หมดปลดปล่อยไป
อย่าเห็นใจแกล้งปลอบตอบสนอง
ใจทั้งผองของข้าดั่ง*ไศล (a rock)
มั่งคงแน่วหนักแน่นแดนป่าไพร
หักห้ามใจลืมคนพ้นทางเธอ
โย-อรินครับ
13 พฤษภาคม 2547 18:22 น.
ยโส
ทุ่งนาหน้าแล้ง
มองทุ่งนา เวิ้งว้าง สะท้านเสียว
ฝนเม็ดเดียว ไม่มา น่าใจหาย
แตกระแหง แห้งผาก ทุกย่างกราย
ถูกทำลาย ด้วยแดด แผดเผานา
ตะแบกสูง สง่า คราคิมหันต์
ใบเหลืองพลัน ร่วงหล่น บนพื้นหนา
ปกคลุมป่า เต็มผืน พสุธา
เป็นหยูกยา เป็นปุ๋ย ร่วนซุยดี
ต้นไม้ใหญ่ มีเงา ให้พิงพัก
เดี๋ยวก็จัก ผลัดปลิว ละลิ่วหนี
*อนิจจา สังขารา บรรดามี
ผลิใบที เหลืองเขียว เหี่ยวแห้งตาย
ชีวิตคน ต้องทน ปนลำบาก
ถึงจะยาก จะฝ่า แม้หลากหลาย
จะข้นแค้น แสนทุกข์ ในใจกาย
ถึงที่หมาย ก็คลาย หายทุกข์ตรม
ขอเอาใจ สู้ต่อ ไม่ท้อแม้
ถึงจะแค่ ชาวนา มองหาฝน
ทุกชีวิต มีค่า ในตัวตน
รวยหรือจน ค่าคน ควรมีดี
* อนิจจา วต สังขารา (สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ)
12 พฤษภาคม 2547 15:14 น.
ยโส
2:44 PM 5/12/2004
กบในกะลา
เป็นแค่กบตัวน้อยแลด้อยค่า
กะลาใหญ่ครอบไว้น่าสงสาร
ไร้มวลญาติขาดมิตรแลวงศ์วาร
อีกไม่นานคลานออกจากกะลา
สู่โลกกว้างยิ่งใหญ่ด้วยลำแข้ง
เอาเรี่ยวแรงหัวใจจะไปหา
แสงสีเสียงธรรมชาติไพรพนา
อาหารตาไม่เคยเห็นเช่นก่อนเลย
จึงได้รู้โลกกว้างทางยาวไกล
สู่หนใดลำบากไม่อยากเฉย
อุปสรรคคณานัปไม่ละเลย
อยู่เสบยเพราะสู้จนได้ดี
ไม่อยากให้ใครเขาได้ตราหน้า
หรือด่าว่ากบกะลาน่าบัดสี
ตัวต่ำต้อยถ้อยสถุลสิ้นดี
จึงหลบลี้หนีหายไกลคนชัง
กำพืดกบเรารู้สู้ไม่ได้
แต่หัวใจไม่ยอมให้ถูกขัง
มัดตัวได้หัวใจไม่ยอมพัง
ยังมีหวังยิ่งใหญ่ในวงการ
เมื่อตกต่ำอย่าพร่ำคำเหยียดหยาม
เมื่อวันวานเขาอาจแพ้แลดูหมอง
วันข้างหน้ามียศเกียรติเบียดกันมอง
จดจำไว้ไปลองสอนก่อนตัวตาย
**จากเด็กบ้านนอก กันดาร หนทางยาวไกล การสัญจรลำบาก ชีวิตเหมือนถูกขังคล้ายกบในกะลา ไม่เคยเห็นแสงสีเสียงในเมืองใหญ่ ในวันนี้... ด้วยความจนและเจียมตัว ด้วยความพยายามและบากบั่น จึงได้ประสบผลสำเร็จในด้าน การเรียน การงาน และความรัก (lucky in games lucky in love)**
11 พฤษภาคม 2547 13:20 น.
ยโส
เป็นได้ทุกอย่าง...ถ้าใจอยากจะเป็น
ฉันไม่รักเธอแล้วจะรักใคร
บอกได้ไหมบอกฉันแค่คำเดียว
คำว่า "ไม่" คำว่า "ใช่"
หรือไม่เกี่ยว
นึกแล้วเชียวคำนั้นทำฉันชัง
จู่จู่ก็เข้ามาในชีวิต
ฉันเป็นมิตรคนรักเป็นทุกหวัง
มีกันเสมอมีเราสองเป็นพลัง
ถึงจุดฝันเราสองก้าวเดินไป
ฝันฝ่าอุปสรรคคณานับ
แม้ลาลับจากกันก็ฝันใฝ่
กันและกันฉันเธอมีหัวใจ
แม้คืนหนึ่งจากไปไม่เคยลืม
โอ้ฝันฉันฝันฉันเลอะเลือน
ฉันลืมวันลืมเดือนลืมค่ำคืน
อยากจะหลับต่อไปไม่ยอมตื่น
ไม่อยากลืมตาตื่นฟื้นความจำ
เธอทำร้ายหัวใจฉันทำไม
หรือเห็นใจความเจ็บที่พลาดถลำ
สะใจเธอหัวเราะคำขบขำ
ใจแสนดำหน้าซื่อหรือสันดาน!
ลวงหลอกได้สารพัดคำประจบ
ชอบพูดปดมุสาน่าสงสาร
ส่อเสียดเหน็บแนมเพ้อเจ้อมานาน
ยังซมซานกลับมาพบหน้าไม่อาย
ฉันที่หนึ่งเขาก็หนึ่งแล้วใครสอง
ตัวสำรองคิดแล้วน่าใจหาย
เจ็บจนแสบเจ็บแทบชีวิตวาน
อยากจะตายให้รู้ดูใจเธอ (จะเฉยชาได้แค่ไหนกัน?)
"สุดที่รัก"
คำนี้เธอเคยเอ่ย
ฉันทำเฉยทำเมินเพราะเธอเพ้อ
เธอนอนฝันนอนเจ็บนอนละเมอ
เห็นหน้าตาหลับตาน่าจูบจัง
เอื้อมมือหมายสัมผัสจับแก้มอุ่น
ปากเนียนนุ่นจุมพิตรอยฝากฝัง
(รัก)
กลัวเธอตื่นลืมตาทำหน้าชัง
ฉันจำนั่งเฝ้าไข้ดูใจเนียง
เตียงที่ว่าหาใช่เตียงเราไม่
พยาบาลยามไข้ให้ส่งเสียง
เรียกร้องดังจะมาอยู่ข้างเคียง
คอยมองเมียงยามป่วยช่วยเหลือกัน
คงไม่แปลกเมื่อแรกเรียก
("สุดที่รัก") ฉันทำเฉย
เพราะฉันเคยเจ็บป่วยกระทันหัน
เป็นเพราะพิษรักหักหัวใจพลัน
ศึกโรมรันปั่นใจข้าให้ป่วยการ
(รัก)
ความรักมักจบลงด้วยลาจาก
บ้างก็หลากหลายสีสันพลันห้าวหาญ
บางคนเจ็บร้าวลึกศึก (รัก)
ร้าวราน
บ้างก็หวานเย็นเฉียบเสียบอุรา
จากยโส
อรินครับ
หน้าส่วนตัว
696
