25 มีนาคม 2550 18:52 น.
ยิ่งลักษณ์
ขอมีชีวิตต่อไปอย่างนี้
ในทุกวันทุกคืนที่มียังขอเก็บใครคนดีไว้ห่วงหา
ยืนยันกับตัวเองเป็นครั้งที่พัน...ว่าทุกวันเวลา
ฉันไม่อยากเลือนลบภาพคนคุ้นตาที่ยังละเมอ
แม้รู้ว่าต้องทำใจเมื่อเธอไปจากฉัน
ในทุกความรู้สึกนั้น..รู้ไหมฉันคิดถึงอยู่เสมอ
แม้ความว่างเปล่าของกาลเวลา
...ยังทำให้น้ำในตาฉันพร่าเบลอ
ฉันยังยืนยันให้ ฉันรักเธอ เป็นเรื่องจริง
14 กุมภาพันธ์ 2550 11:05 น.
ยิ่งลักษณ์
ฉันไม่มีคำหวานแทนความคิด
มีเพียงจิตคิดถึงซึ้งหนักหนา
ตอบแทนรักยิ่งใหญ่เธอให้มา
ขอสัญญาแน่นหนักเพียงรักเธอ
ฉันมีเธอคนดีไม่หนีห่าง
ไม่อ้างว้างไม่ทุกข์แสนสุขสันต์
มีเพียงรักเติมใจให้แก่กัน
คำหวานนั้นหมั่นเอ่ยเฉลยไป
หวานกว่าสิ่งใดใดในโลกนี้
แทนไมตรีมีเสมอเมื่อเธอใกล้
ความสัมพันธ์เราเหมือนเป็นเพื่อนใจ
คิดอะไรตรงกันฉันและเธอ
มีเรื่องทุกข์ขัดใจใดมาหา
เพียงมองตาเธอให้อภัยเสมอ
จิตผูกพันแม้ยามหลับยังละเมอ
คิดถึงเธอมากขึ้นตามคืนวัน
ถึงฉันทุกข์ท้อใจเธอไม่หนี
ซึ้งความดีที่เอื้อเฟื้อช่วยเหลือฉัน
หนักอะไรหนักปัญหาสารพัน
หนาเธอนั้นช่วยให้เบาบรรเทาคลาย
ตอบแทนรักดีดีที่เธอให้
แทนดวงใจเธอไม่ห่างหรือร้างหาย
รักเธอมากกว่าชีวีไม่มีคลาย
ยิ่งกว่ากายกว่าจิตนิจนิรันดร์
ใหญ่เพียงไหนแม้ดาวพราวบนฟ้า
เธอคนนี้มีค่ายิ่งกว่านั้น
ให้อาทิตย์ โลก สรวง หรือดวงจันทร์
มาเทียบทันเธอนี้ไม่มีทาง
ขอสัญญามอบให้ใครคนหนึ่ง
สัญญาถึงคนของใจไม่เหินห่าง
จะเป็นเพื่อนร่วมเข็ญบนเส้นทาง
แน่นขวากหนาม,เลือนลางไม่ห่างไป
หนักเพียงใดให้ฉันนั้นเดินด้วย
เพียงรักช่วยส่องทางสว่างใส
รักเธอนะและจะรักตลอดไป
เธอจะเป็นคนของใจไม่คิดลืม
...สุขสันต์วันแห่งความรัก...
3 สิงหาคม 2549 20:42 น.
ยิ่งลักษณ์
หัวใจ...เบาเบา
ลอยไปในทิศทางความเหงาที่ขีดไว้
ล่องลอย...หายไป
ณ ที่ที่อยู่ใกล้ใครบางคน
คืนค่ำ...ย่ำผ่าน
ยังจมเจ็บอยู่กับวันวานที่หมองหม่น
โศกเศร้า...ร้าวรน
หยาดน้ำตารินร่วงหล่นยังรดใจ
อาวรณ์...อ่อนล้า
ใจลอยลอยเมื่อเห็นหน้าหรือชิดใกล้
ว้าวุ่น...ภายใน
เพราะทุกวินาทีที่หายใจ...ยังรักเธอ
1 กรกฎาคม 2549 21:52 น.
ยิ่งลักษณ์
ไก่กับไข่อะไรจะเกิดก่อน
ในยามนอนทำไมจึงใฝ่ฝัน
ถามเช่นนี้เหมือนเคยเป็นเช่นทุกวัน
ก็เป็นอันคิดไม่ออกจนตรอกไป
ปริศนาแนวนี้มีอยู่มาก
แต่ไม่ยากเท่าเธอรักฉันไหม
เป็นปัญหาโลกแตกแทรกหัวใจ
ฉะนั้นไซร้ขอวาน...ตอบฉันที
27 พฤษภาคม 2549 20:28 น.
ยิ่งลักษณ์
เธอมีหัวใจให้ฉันหรือเปล่า
ผ่านไป 6 ปีแล้วก็ยังคงถามตัวเองด้วยคำถามนี้......