7 กุมภาพันธ์ 2552 16:20 น.
ยิปซี4
พาแม่มาเที่ยวอุดร..เมื่อวันก่อน
เหมือนสัญจร..แวะเวียนถิ่นอิสาน
บางครั้งก็อยากเที่ยวในแหล่งตำนาน
เผื่อเล่าขานตำนานแห่งเรื่องราว
อุทยานประวัติศาสตร์ภูพระบาท
มีถนนราดยางตัดผ่านมาจนถึง
เรื่องเหน็ดเหนื่อยขอจงอย่าได้คำนึง
เมื่อมาถึง..ความเหน็ดเหนื่อยก็หายไป
เมื่อมาถึงต้องเดินเท้าเข้าไปชม
ทุกสิ่งสมเป็นลานแห่งแท่งหิน
เมื่อเหน็ดเหนื่อยก็ยังมีแหล่งให้พักพิง
พร้อมด้วยศิลป์แห่งกาลสมัย
เป็นเรื่องเล่าขานแห่งตำนาน
เหมือนนิทานอุษา-ท้าวบารส
ทุกสิ่งที่มองเห็นล้วนงามงด
ได้อรรถรสสวยงามตระการตา
มีประวัติศาสตร์มากมายให้รับรู้
ต้องมาดูมาเดินแสนสุขสันต์
มีตำนานมากมายสารพัน
เพียง 1 วันก็งดงามให้ทรงจำ
อุทยานประวัติศาสตร์ภูพระบาท อำเภอบ้านผือ จังหวัดอุดรธานี
มีตำนานเล่าขาน นางอุษา-ท้าวบารส
และแท่งหินชื่อต่างๆ...หอนางอุษา..กู่นางอุษา..หีบศพท้าวบารส..คอกม้าท้าวบารส...วัดพ่อตา..วัดลูกเขย..ผาเสด็จ
ใช้เวลาเดินอย่างน้อย 40 นาที
6 กุมภาพันธ์ 2552 15:28 น.
ยิปซี4
ไปอุดรครานี้...มีสุขนัก
ได้ทายทัก...ญาติมิตรและสหาย
ได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ...อีกมากมาย
ไม่เดียวดาย..เหมือนวันเก่าที่ผ่านมา
5 กุมภาพันธ์ 2552 12:01 น.
ยิปซี4
อยากประกาศรับสมัคร..ใจแทบขาด
แต่เพราะขาดเงินตรา...สนับสนุน
ใครก็ได้..โปรดเมตตาช่วยการุณ
ให้เงินทุน..มาเป็นทานเพื่อดามใจ
หญิงใดหนอ...จะมาสนคนหมดตัว
รูปก็ชั่ว.....ตัวก็ดำแถมอ้วนด้วย
บางครั้งก็ดูเหมือน..เป็นตัวซวย
ใครจะช่วย...มาดูแลและดามใจ
5 กุมภาพันธ์ 2552 11:23 น.
ยิปซี4
14 กุมภา...มีความสำคัญ..แตกต่างกัน
ความผูกพันที่มี.....ก็แตกต่างกัน
ที่สิ่งหนึ่ง.....ยังคงเป็นวันให้จดจำ
สิ่งที่ทำเธอกับฉัน...ซื้อจักรยานมา 1 คัน
มองหน้ากัน.......ด้วยดวงตาที่สุขใจ
เหมือนหัวใจ 2 ดวง.....หลอมรวมกัน
สองดวงใจ.......เดินจูงจักรยานแล้วจับมือกัน
มือมอบจักรยานคันนั้น...ให้แม่เธอ
5 กุมภาพันธ์ 2552 11:02 น.
ยิปซี4
ผม....เคยสัญญากับคุณไว้..
ว่าจะเขียนเรื่องราว...ให้คุณอ่าน
เผื่อว่าวันหนึ่งมันอาจจะเป็น....แค่วันวาน
และเราเคยผ่านสิ่งใดใด...ร่วมกันมา
แล้ววันนี้...ผมคงต้องบอกคุณตรงตรง
ว่าผมคงจะหยุดบันทึกเรื่องราว..ของคุณเสียที
เพราะมันคงจะดี..ถ้าเราจะทิ้งมันไว้แค่...ความทรงจำ
และไม่อยากตอกต้ำ..ถึงเรื่องราวที่เราต้องแยกทาง
ไม่มีใคร...อยากให้เริ่องราวต้องจบลงอย่างนี้
แต่มันคงต้องถึงวันที่...เรายอมรับความจริงกันสักที
ว่าวันนี้..ช่องว่างที่เกิดขึ้น...มันยังคงอยู่
และเราทั้งคู่..ไม่สามารถก้าวข้ามช่องว่างนั้นได้จริงจริง