15 สิงหาคม 2552 04:43 น.
ยาแก้ปวด
มันคงเริ่มต้นที่ฉันกลับมาเมืองไทย ก้าวแรกที่ฉันก้าวไป
ไม่เคยเหมือนทุกย่างก้าวที่ฉันผ่านมา ฉันต้องยอมรับว่าทุกก้าวที่เดิน
ผจญปัญหานานา จนฉันรู้สึกว่า..ทำไมโลกที่ฉันเติบโตมา
ถึงต่างกับตรงนี้เสียจริง
ฉันเคยคิดว่าทำไมคนที่นี่ไม่เป็นดั่งคนที่นั่น แต่พอผ่านไปนานวัน
ฉันถึงรู้ว่า..ทุกๆอย่างของที่นี่ต่างมีที่มาในที่ต่างๆกัน
ฉันค่อยๆเรียนรู้ปรับเข้ากับที่นี่ มีสิ่งดี สิ่งเลว ไม่ต่างจากที่ฉันมา
เพียงอาจแตกเหตุผลภาวะสภาแวดล้อมต่างๆนานา แต่บางทีฉัน
แอบคิดว่าค่าของคนวัดกันที่อะไร?
ฉันเห็นรถมอเตอร์ไซด์พลิกคว่ำไปข้างหน้าร้านของฉัน ร่างชายสลบ
นิ่งเงียบงันไม่รู้สติ ฉันเรียกรถโรงพยาบาลตรงข้ามหน้าร้านของฉัน
แทน191เพราะเขาใกล้ที่สุดที่จะช่วยชีวิตคน แต่สิ่งที่ฉันต้องเห็น
ในยี่สิบนาทีผ่านไป คือหน่วยพยาบาลของโรงพยาบาลที่ฉันเรียกเข็น
เตียงมาตามฟุตบาตแล้วถามฉันว่า
"คุณเป็นญาติกับเขาหรือ?"
ฉันบอกว่าเปล่า แล้วเขาก็กดโทรเรียกรถปอเต๊กตึ้งมารับ
(มาเร็วมากไม่ถึงห้านาทีเลย ขอชม) จากนั้นรถปอเต๊กตึ้งก็รับ
ชายคนเจ็บขึ้นรถไปอย่างไว ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร แต่คงหวังว่า
เลือดที่อาบพื้นซิมนต์นั้นคงไม่ทำให้เขาสาหัสนัก อย่างน้อยฉันก็เดาได้ว่าชายคนที่เจ็บนี้คงจะได้การพยาบาลเบื้องต้นที่ดีกว่าตรงนี้แน่นอน
อย่างน้อยก็ดีที่เขาไม่ต้องตายอย่างหมาข้างถนน(ฉันพึ่งรู้สึกถึงคำๆนี้จริงๆ)
เหตุการณ์นี้สอนอะไรฉันเยอะอย่างแรกที่ฉันจะเรียกยามฉุกเฉินคือ
ปอเต็กตึ้ง ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกว่าจะจริง จนกระทั่งอีกเหตุการ์ณนี้เกิดขึ้นมา
ฉันถึงรู้ว่ารถปอฯไวกว่ารถพยาบาลอีกนะ
เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ร้านฉันปิดไปแล้วลูกค้าหมดพนักงาน
เตรียมกลับบ้าน มีวัยรุ่นขี่ขับมอเตอร์ไซด์ไล่กวดกันมา จู่ๆรถคันหนึ่ง
ก็จอดในบริเวณร้านของฉันแล้ววิ่งเข้ามาในร้าน ส่วนรถมอเตอร์ไซด์
อีกหลายๆคนที่ตามมา ต่างก็ลงจากรถออกมาไล่กวดชายในรถคันแรก
สรุปก็คือตามมาอัดกระทืบคนๆนั้นในร้านของฉันซึ่งกำลังปิด
ฉันก็โทรเรียกตำรวจซึ่งห่างอยู่แค่เพียงสองร้อยเมตร แต่โอ้แม่เจ้า !!
กว่าผู้พิทักษ์สันติราษฏร์จะมา ล่อไปสิบห้านาที คนที่รุมกระทืบก็
หายไปหมดแล้ว เหลือแค่ร้านว่างเปล่าขาดไร้คู่กรณี ทำให้การทำสำนวน
รายวันนั้นปิดง่ายโดยดีต้องบอกว่าโชคช่วยที่ร้านไม่เสียหาย ไม่มีใครตาย
ไม่มีใครบาดเจ็บ (เพราะต่างหนีกันไปหมด แถมคนถูกกระทืบยังหนีอีกอ่ะ)
โชคดีจริงๆ แต่จะโชคดีแบบนี้บ่อยไหมนะฉันแอบคิด
ไม่นานเท่าไหร่นัก ฉันก็พาพนักงานไปศึกษาความแตกต่างของเหล้าปั่น
ร้านที่ไปก็อยู่ริมฟุตบาต ระหว่างที่พวกเรากำลังติชมเหล้าเพื่อหาข้อมูล
ก็มีชายคนนึงลงมาจากมอเตอร์ไซด์ที่ซ้อนพร้อมกับมีดสปาต้ายาวฟุตกว่า
ถือผงาดเล็งมอเตอร์ไซด์คันที่จะผ่าน ฉันเห็นเขาฟาดมีดยาวอันนั้นในทันทีที่
รถมอเตอร์ไซด์คันนั้นผ่านโชคดีที่คนขับคนนั้นหลบทัน ไม่ทันไรคนที่ฟันมีดใส่
ก็วิ่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ที่รอกวดตามคันนั้นไปพร้อมๆกันอีกสี่คันที่ตามมา
เวลานั้นฉันตกตะลึงเพียงไม่กี่เสี้ยววินาทีที่กระทำการ ฉันก็รู้สึกกลัวว่า
อะไรหนอทำไมใจคนถึงได้โหดปานนี้ สายวันต่อมา เล่ากันอื้ออึงเรื่องที่ประสบ
กันมา สรุปได้ข่าวว่าชายคนที่เขาหมายฟันด้วยมีดสปาต้า บาดเจ็บสาหัสอยู่
หน้าโรงเรียนพิบูลย์ เฮ้อ..
ยังไม่แค้นเท่าน้องชายที่ฉันรักเหมือนน้องขับมอเตอร์ไซด์กลับบ้าน ก็พา
เพื่อนร่วมงานกลับพร้อมกันซ้อนท้ายไป ขับไปดีๆ ไม่ได้เร็ว ไม่ได้แข่งใคร
ก็มีมอเตอร์ไซด์ขับมาข้างๆได้ยินเสียบฉวบกลายๆรู้สึกตัวอีกที พี่ที่ซ้อนท้ายมา
โดนฟันหลังเข้าอย่างจัง ก็พากันส่งโรงพยาบาลแจ้งความแต่ถามว่าคุณมีโจทย์หรือ
เปล่า คำตอบได้แต่งง ไม่มี เจ็บตัวฟรีๆดีที่ไม่ตาย ปัจจุบันยังไม่เข้าใจ
มันฟันกูเพื่ออะไร..เพื่อเท่ห์หรือไง????
ผ่านไปอีกปี พนักงานมากมายเปลี่ยนวนไปตามวัฎจักร แต่แล้วก็วนมาใน
วงเวียนพนักงานในร้านของฉันอีกแล้ว คนนี้เลิกงานเสร็จก็ไปรอพบเพื่อนที่ร้าน
โอเกะเตรียมเมาตามประสาวัยรุ่น จับกลุ่มกันอยู่ห้าคนหน้าร้านโอเกะ สักพักก็มี
มอเตอร์ไซด์ผ่านแล้วยิงเข้ามาที่กลุ่มโดนเข้าเต็มๆกับพนักงานคนนึงในร้านของฉัน
ปอเต๊กตึ้งมารับส่งโรงพยาบาล ฉันไปเยี่ยมเขาทันทีที่ได้ข่าว
แต่เขากลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้วไม่รับรู้อะไร สอบความกันไปมา
ได้ความว่าเขาและเพื่อนดันไปยืนใกล้ร้านคู่โจทย์ แต่ซวยที่มันยิงผิดคนกรรม
เลยตกที่เขาฉันเฝ้าคิด..ทำไมผู้บริสุทธิ์ต้องโดนทำร้าย..คำที่เขาบอกว่า
กระสุนแค่ห้าสิบบาทฉันพึ่งเข้าใจว่า..ปืนบ้านเรามันใช้ง่ายเสียจริง!!
ความวัวยังไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก..พนักงานชายในร้านของ
ฉันอีกคน..
เขาเป็นรุ่นพี่ในกลุ่มพนักงานของฉันที่น้องๆต่างรัก มีความชื่นชมในรถมอเตอร์
ไซด์คลาสิก ฉันยังแอบชอบเลยที่เขาติดธงยูเอสเอในรถเขา ทั้งที่เขาไม่ได้รู้ถึงความ
หมายของมันนอกจากคำว่าเท่ห์ แต่พวกเราก็ต้องเสียเขาไปเมื่อได้ข่าวว่าเขาถูกยิงตาย
ตรงนี้ฉันไม่รู้ว่าเขามีโจทย์หรือไม่เพราะพอคนตายไปแล้วก็มักจะบอกว่าเขาเป็นคนดี
ส่วนฉัน ในฐานะเจ้านาย ไม่เกี่ยวกับสังคมฉันว่าเขาเป็นคนใช้ได้ทีเดียวหล่ะ และ
น่าเสียดายมากๆที่ขาดเขาไป ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่า
กระสุนปีนที่ลพบุรีคร่าชีวิตคนดีๆไปอีกคน ฉันได้แต่ถอนใจ..ทำไมชีวิตคนที่นี่..คุณค่า
ที่มียังไม่ทันใช้..กลับตายแค่กระสุนนัดเดียว..(ทำไมคนเมืองนี้ ถึงหึกเหิมคะนอง
เช่นนี้นะกฎหมายไม่มีใครกลัวหรือไง..ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเอง?)
ปัจจุบันนี้ฉันเลิกถามสิ่งที่ฉันสงสัยแล้ว ฉันเข้าใจในคำโบราณที่ว่า
"ตายอย่างหมาข้างถนน"
นั้นมีความหมายอย่างไร ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกถูกผิดหรือไม่ แต่ฉันรู้สึกว่า
ชีวิตของคนจนๆที่นี่ไม่ได้มีค่าอะไรเลย ตายไปก็เท่านั้น เจ็บไปก็เท่านั้น
กฎหมายไม่ได้คุ้มครองชีวิตคุณให้มีค่าขึ้นมาเลย เรื่องที่ฉันประสบมาแค่ในมุมแคบๆ
ในชีวิตที่ฉันประสบ แต่ยังมีอีกมากมายนักที่เจอมากกว่านี้ โดนกว่านี้
ฉันเติบโตมาในแดนที่คำว่า "กฎหมายศักดิ์สิทธิ์ ทุกชีวิตมีค่า"ไม่ใช่ฉันคิด
เหยียดหยันแต่ฉันแค่รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ที่นี่สอนฉันให้รู้ว่า
"ชีวิตไม่มีค่า ถ้าคุณไม่มีเงิน"
ไม่ว่าจะพยายามบอกตัวเองแค่ไหนให้มองโลกในแง่ดี ไม่ต้องแก้ต่างว่า
คุณค่าของคนอยู่ที่ตรงไหน
แต่ลึกๆฉันจะรู้สึกว่าที่นี่
"ค่าของคนอยู่ที่คนของใคร"
และ
"ไม่ว่าฉันจะยอมรับหรือไม่ฉันก็ไม่มีทางปฎิเสธมัน"
2 สิงหาคม 2552 01:21 น.
ยาแก้ปวด
นานแล้วนะครับ"พี่หญิง"ที่เราไม่ได้คุยกัน ผมเฝ้าถามบอก
ตัวเองอยู่สมอ ปีใหม่ทีผ่านมาผ่านไปอีกปีหนึ่งที่ผมเฝ้ารักแต่พี่หญิง
ผมขี้ขลาดหรือเปล่าครับพี่ ที่คิดรักพี่แต่ไม่เคยคิดจะได้พี่มาเป็นเจ้า
ของ ทำไมโลกของผมกันพี่ถึงห่างไกลกันเหลือเกินครับ
" เอ้า เอ้า ลอยไปถึงไหนแระพี่นักรับ" เสียงแหลมๆของน้อย
เรียกให้ผมตื่นจากภวังค์
"งานวิจัยผอน่ะเสร็จรึยังพี่ขราาา"น้อยค่อนขอดมาตามเสียง
"แหม เผลอไม่ได้ ตามยิ่งกว่าผอเลยนะเรา"น้อยยิ้มแก้มปริที่เห็นผม
ขัดเธอ
"เป็นรายป่าวพี่ นั่งเหม่อๆ"เสียงของน้อยเปลี่ยนเป็นห่วงพร้อมกับ
สีหน้าของเธอ
"นิดหน่อย"ผมพึมพำ
"มีรายพี่ ครายทำพี่ บอกมาเด่วน้อยจัดการให้"เสียงน้อยเหมือนล้อเล่น
แต่แววตาแสดงถึงรู้สึกเช่นที่พูด
"ก็เวฟที่น้อยเปิดให้พี่เล่นนะแหละ มีผู้หญิงเข้ามาคุยเยอะ"
"แล้วไง"
"เพื่อนพี่หญิงเขาไปเห็นเข้า ก็ไปคุยกับพี่หญิง พี่หญิงเขาก็เลยแวะ
มาทักพี่บนไฮไฟล์"
"อ้าว ไม่ดีเหรอพี่"
"จะดียังไง พี่หญิงไม่เคยเล่นคอม ร้อยวันพันปีไม่เล่น จู่ๆโผล่มาทักพี่
พี่ก็งงสิ "
"แล้วมังไม่ดีตรงไหนหล่ะเนี่ย"น้อยทำหน้างง
"ก็พี่ไม่อยากให้เขาเข้าใจเป็นอย่างอื่น"
"อย่างอื่นไง งงอ่ะ"
"พี่ไม่อยากให้เขาคิดว่าพี่คุยกับผู้หญิงคนอื่น"
"คุยกับผู้หญิงอื่นแล้วมันผิดตรงไหนพี่"น้อยถามเสียงแหลม
"มันก็ไม่ผิด เพียงแต่พี่ไม่อยากให้พี่หญิงเข้าใจผิด"
"งี้แสดงว่าทำไรผิดนะสิ"น้อยชี้นิ้วและดักคอผม
"เปล่า เพียงแต่บางอย่าง บางคำพูด ถ้าอ่านผ่านไปผ่านมาอาจจะ
เข้าใจผิดได้ คือ เอ่อ อออ.."ผมเริ่มอึกอัก
"อะไรว่ามา"น้อยจ้องตาผมหมายคาดคั้นคำตอบที่ผมอึกอัก
"น้อยเชื่อไหม ถ้าพี่จะบอกว่า พี่ไม่เคยรักใครอื่นนอกจากพี่หญิง"น้อย
มองผมแล้วพยักหน้า
"พี่ไม่รู้ว่าพี่หญิงเขาคิดอะไรถึงมาเม้นท์พี่ที่ไฮไฟล์ แต่พี่รู้สึกดีใจนิดๆนะ
ที่อย่างน้อยเขาก็มา แต่พี่ไม่อยากให้เขามาเพื่อดูอะไรไร้สาระ พี่อยากให้เขามา
เพราะเขาคิดถึงพี่ หรือแค่นึกถึงก็ยังดี"
"ก็พี่นักรบทำไมไม่ไปหาพี่เขาเลยหล่ะ บอกพี่เขาไปเลยสิ มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ
แล้วเมื่อไหร่พี่หญิงเขาจะรู้สักทีเล่า"คำเตือนของน้อยยังก้องในห้วงคิดถึงของ
ผมเสมอ
จริงสินะ ผมมัวแต่กล้าๆกลัวไม่ตัดสินใจอะไรเด็ดขาดสักที รักของผม
ทำไมถึงรู้สึกห่างไกลกับพี่หญิงเช่นนี้ ผมอยากจะดูแลพี่ แต่ผมไม่กล้า
แม้แต่จะบอกพี่ คอยแต่ถามข่าวคราวของพี่จากเพื่อนๆ ไม่กล้าแม้แต่จะไป
หาพี่ ได้แต่เฝ้าดูพี่อยู่ห่างๆ ไม่รู้ว่าพี่มีความสุขไหม ตอนที่พี่เศร้ามีใครคอย
ปลอบไหม เพียงเพราะวัยที่แตกต่างของเรา..ที่พี่กั้นผมไว้
พี่หญิงครับ ไม่ว่าพี่หญิงจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร จะทุกข์เศร้าเมื่อไหร่
ผมอยากให้พี่หญิงรู้ไว้เสมอครับว่า..ผมเป็นห่วงพี่
ดินแดนณ แห่งนี้
ยังคงมีรักเรียงร้อย
แม้โลกหมุนมิคอย
เวลาปล่อยลอยตามกาล
ข้างนอกอาจเหน็บหนาว
ร้อยเรื่องราวร้าวหักหาญ
ขมขื่นทรมาน
ยากประสานแผลหัวใจ
โปรดล่องท่องใจพา
เพียงสักครามาอาศัย
มาอิ่มลิ้มรักใน
อบอุ่นได้ในฤดี
จะเป็นแสงไออุ่น
ที่คุกรุ่นจรัสศรี
โอบกอดยอดชีวี
ให้เจ้านี้หมดโศกา
จะรอเจ้าชิดใกล้
เพราะดวงใจปรารถนา
ให้เจ้าสุขอุรา
ยามน้ำตาเจ้าไหลริน
จะรอเจ้าเสมอ
เพราะใจเผลอแอบถวิล
หากเพียงเจ้าได้ยิน
ปลดปล่อยจินตนาการ
ณ แห่งนี้มีรัก
เป็นที่พักถักร้อยสาน
รอเจ้าตราบเท่านาน
รอความหวานผ่านหัวใจ..
~ ~ + - + - ~ ~
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟยาแก้ปวด
2591
